Tell me Why?

Πίσω απο τις κουρτίνες μια Ανατολή σε περιμένει σε ακίνητο φόντο.
Και να που προβάλεις...Και όλα αρχίζουν...
Ορίζεις τα χρώματα...
Κόκκινο εκείνοι,γαλάζιο εσύ...

Τα βλέφαρα σου σφάλισαν.
Μα ότι τα μάτια συνέλαβαν,συνεχίζει με το ίδιο πάθος να ερεθίζει το μυαλό.
Μια εικόνα...Μια Ανατολή...και εκεί μέσα , χορεύεις , με ντάμα την ζωή σου...
Και οι βάρδοι ?, όνειρα ταξιδιάρικα, κτητικά...

Δάκρυα...
Δάκρυα... , λες , και δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια σου.

θες να αναρωτιέσαι τελικά. Μα ότι σκέφτεσαι πρέπει να το φωνάξεις...
Αναρωτηθήκατε ποτε;
Αν αποτελούν τελειωμένα όνειρα που δεν βρήκαν μια θέση ανάμεσα στα αστέρια που τα είχαμε τάξει...

Η μήπως αποτελούν υπέρτατες στιγμές ευτυχίας που σαν παρορμητικός ποταμός χύνονται στην θάλασσα των αισθήσεων;

Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Έτσι , εκείνοι λένε...
Το ίδιο καλείσαι να του πες και εσύ , όταν εκείνοι κλαίνε...

Στο άβατο της δική μας κλειδωμένης ζωής , υπάρχουν πράξεις λόγια και δάκρυα που άφησαν την σιωπή και εκδηλώθηκαν δημόσια...
Υπάρχουν λόγια πράξεις και δάκρυα που αφέθηκαν ειδικά σε εκείνους που θελήσαμε να λατρέψουμε και να τους χαριστούμε...
Που όμως για κάποιον παράξενο λόγο , τώρα πια , στο ύστερα ενός χωρισμού , τους ευχαριστούμε...

Όμως κάπου εκεί , στο βάθος της καρδιάς , υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ...
Υπήρξαν πράξεις που δεν έζησαν ποτέ...και αν...αν έζησαν ...τις σκότωσες νωρίς στην ντροπή της σιωπής...
Και δάκρυα που δεν ένιωσες ποτέ την ζεστασιά τους...την υγρασία τους...που όμως...γαμώτο ένιωσες...το βάρος τους στο μάγουλο σου...

Υπήρξαν...και υπάρχουν...για όσο η ψυχή σου θα πρέπει να τα κυοφορεί στην θύμηση .

Στο κήπο της ψυχής μας , όλα αυτά ένας παράξενος παράδεισος , και η Ζωή μας , ένας Αδάμ που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε ώριμα μήλα...
Πότε άγγελος και άλλοτε έκπτωτος...

Σαν μεθυσμένη παράσταση με νηφάλιους θεατές να σε βλέπουν να περπατάς... ένα βήμα μπροστά και το επόμενο στο πουθενα...

Μεθυσμένος για το κοινό , γελάς , περπατάς , τρικλίζεις και πέφτεις...

Στα σανίδια της δικής σου παράστασης...

...Κάθεσαι...

και θες να αναρωτιέσαι...

Κάθεσαι και ζυγιάζεις την Ζωή σου...
Κάθεσαι και χρεώνεις τα πάθη σου ως λάθη σου...

και τα λάθη σου ως τα σφάλματα σου...

Κάθεσαι και κλαις για ότι σε πλήγωσε...

και τραγουδάς ότι σε διασκεδασε...

Κάθεσαι και αναρωτιέσαι...τα ίδια που θες να φωνάξεις...
Πείτε μου ολοι εσείς...
είναι λάθος να αγαπάς?
είναι λάθος να ερωτεύεσαι?
είναι λάθος να ζητάς μια αγκαλιά...

Είναι λάθος να πιστεύεις στον άνθρωπο?

Είναι σφάλμα να πιστεύεις τον άνθρωπο?

Ότι τόσην ώρα σε θρόνιαζε πάνω του, τώρα φαντάζει μια καφέ άβυσσος...

Δάκρυα...

Σηκώνεσαι μα στο βούρκο των σκέψεων δεν σταματάς να βουλιάζεις...

Δάκρυα...

Δάκρυα...

Τα αφήνεις να κυλήσουν και τα πρώτα χειροκροτήματα μόλις ακούστηκαν...

Δακρυα...

Σε αυτή τη βουβή μεθυσμένη παράσταση που εσύ πρωταγωνίστησες έδωσες πολλά περισσότερα από όσα θέλησες σαν ηθοποιός να εκτελέσεις...

Δάκρυα...


Ενα παιδί πλησιάζει και ανεβαίνει στα σανίδια...
Σε αγκαλίαζει και προσπαθεί να βγάλει την μάσκα σου...την μάσκα του τραγωδού ηθοποιού που έβλεπε πως φορούσες τόση ώρα...
Σταματάει να προσπαθεί όταν καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί , παρα μόνο το πρόσωπο σου...

Δακρυα...

Μην φοβάσαι για εκείνους που δεν χειροκροτάνε...σου ψυθιρίζει στο αυτί.

Δακρυα...

Απλά δεν γνωρίζουν αν η παράσταση τελειωσε...

Δακρυα...

Απλά δεν γνωρίζουν αν... και γιατί κλαις...

από έκπτωτα όνειρα ...?

ή απο υπέρτατη ευτυχία...?


.

...Απο την Καρδιά μου...

Από παιδί έμαθα να κάνω όνειρα...
Τόσα πολλά και τόσο μεγάλα , όσα μπορεί η Καρδιά μου να χωρέσει...
Αναμνήσεις πήρα να ονομάζω τα εκπληρωμένα και Θέλω όσα δεν πρόλαβαν ή δεν βιάζονται να εκπληρωθούν...

Η καρδιά μου...ένα πουγκάκι από παιχνιδιάρικα όνειρα...
Πολύχρωμα και όμορφα,γεμάτο αγάπη,φτιαγμένα από την καλύτερη ονειρόσκονη.

Χρόνια και Χρόνια το πουγκάκι παρέμενε ανοιχτό...

Κάτω από τον απέραντο Ήλιο,
στο κέντρο της δίνης του Ανέμου,
στην γλυκιά της νύχτας Αμαρτία,
στο βάθρο της ομορφιάς της Ζωής,
....
εκεί είχα τοποθετήσει το πουγκάκι αυτό,
την Καρδιά μου.

Λίγα Χρόνια πριν,σταμάτησα να ονειρεύομαι και πιάστηκα να πολεμώ την Κρίση.
Την Κρίση των Σχέσεων...
Μήνες πριν αυτή η Κρίση έπαψε να υφίσταται,όπως και ένας αρραβώνας...

Στο πουγκάκι αυτό που λέγεται Καρδιά,
θέλησα να χωρέσω την θλίψη του ύστερα , με την κατάθλιψη της Μοναξιάς και έβαψα τα όνειρα Μαύρα,στο χρώμα της απελπισμένης Συνήθειας των σχέσεων.

Η Επόμενη Μέρα δεν ήθελε να ξημερώνει...
Γυμνή και Μόνη.
Θλιμμένη και Απελπισμένη.
Με άρωμα περίσσιου Καπνού και Δακρύων..
Μα όλα αυτά αφήνονται και κοιμούνται στο παρελθόν...
Και αν κάποτε ξυπνούν από το λήθαργο
είναι άκακες και πράες
αναμνήσεις....

...Δύο Μήνες Πρίν...
Η Ζωή θέλησε και πάλι να μου χαμογελάσει...
Για ένα χρόνο πάλευα...
Απο το απόλυτο μηδέν
με υπομονή,επιμονή και προσευχή
βρέθηκα και πάλι να απολαμβάνω
να γεύομαι και να περπατω
ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
ΠΟΥ ΠΑΩ
ΤΙ ΘΕΛΩ
μα πάνω από όλα
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
και πάλι!!!

Ευχαριστούσα την Ζωή που με ένταξε και πάλι μέσα της,
υποκλίθηκα στον ατέρμονα Χρόνο
και χάρησα το Χαμογελο μου στα νέα μου όνειρα...

Κανείς δεν ήταν δυνατόν να με σταματήσει να γεύομαι την ευτυχία...
Ο θεός δεν μπορόυσε να την αποτρέψει να σχηματίζεται στα Χείλη μου...
Και ο Θάνατος,άνηκε στην Ζωή μου,παρα μόνο σαν λέξη...

Κανείς...
Και Κανένας δεν μπορούσε να με Σταματήσει...
Μα για μια στιγμή...

Γνώρισα και πάλι την Καρδιά μου...

Ένα Νοσοκομείο μου έμαθε πως εκείνη μπορούσε να σταματήσει
και να με σταματήσει.
Ένα Νοσοκομείο μου έμαθε πως ο Θάνατος δεν είναι απλά μια λέξη
αλλά μια καρδιά που σβήνει στο διπλανό κρεβάτι
της Εντατικής
και ένας άνθρωπος που μπαίνει στην Χωρα των Αναμνήσεων
και διαφεντεύει απο εκεί.

Με Πόνο στο στήθος
με ελάχιστους παλμούς
Δίχως Ανάσα
με υποστήριξη οξυγόνου
Χωρίς αίσθηση
στα ανύπαρκτα όνειρα τησ Ναρκωσης
βρέθηκα

...
σε αφιλόξενο κρεβάτι
...
ειδα

...
Την Ζωή να Παλεύει
να
Ζήσει

...


¨Οτι έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...

Είναι τόσο μεγάλο που αν το καλοσκεφτείς νομίζεις πως είναι Ονειρο
η μάλλον κάποιος φοβερός Εφιαλτης...

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση
μα ο νους μου χάνεται σε εκατομύρια εικόνες...

Καλως σας βρήκα Και Πάλι!!!
Επέστρεψα και εγώ...
Αυτές οι "Διακοπές" θα είναι αξέχαστες!!!

Σας Χρωστάω Κάτι.

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ.
Που είστε Φίλοι Μου
Απο την Καρδιά μου
που την ευχαριστώ
που χτυπάει για Μένα
και δεν με Χάρησε
...

Στην Ανάμνηση...


ΝΑ είστε όλοι Καλά
Ευχές απο την Καρδιά μου!
Θα τα πούμε!

Στο τέλος του κόσμου....

Άκουσα μια ιστορία για τους Λεπρούς της Κρήτης...
Την Ζωή τους,ή μάλλον την Ζωή που δεν έζησαν...
Την υπόληψη τους,η μάλλον ότι τους στέρησαν...


Σε ότι δεν ήθελα να ακούσω...
Σε ότι έκανα δικό μου χωρίς να το επιδιώκω...
Σε ότι έζησα χωρίς να υπάρχω εκεί...
Στην μοναξιά που μου χαρίστηκε σαν ιστορία...

Κλέινω τα μάτια και βλέπω...

Ανθρώπους με όνειρα να κοιτούν απο τα παραθυρά τους...
Την ζωή που θέλει να συνεχίζει την πορεία της...
Την ζωή που δεν τους περιλαμβάνει μέσα της...
Την ζωή που δεν κατάφεραν να απολαύσουν...
Την ζωή που δεν τους χάρισε χαμόγελο...
Και τους άφησε, Λεπρούς ,να πορεύονται μόνοι..

Στο γκέτο της ανυπαρξιάς τους...
Αφήνονται με δάκρυα να αναπολούν την Ζωή τους...
Δάκρυα που θέλουν την σάρκα τους να καίει...
Πόνο που έχουν για φωτιά όταν δεν τους αγγίζει ανθρώπου μάτι...
Αναρωτιούνται ποιά τα συναισθήματα που δεν έμαθαν το χρώμα τους...
Πόσο άδικη ήταν η Ζωή με εκείνους?

Στο τέλος του κόσμου...
Παραβάτες σε ξενικά όνειρα και ακούσματα...
Στην απόλυτη μοναξιά που η ζωή τους κέρασε...
Αλλάζουν σελίδα στο τέλος του χρόνου...
Και παίρνουν μαζί τους...
Ο,τι κανείς δεν είχε το θάρρος να αντικρύσει...
Και να μην φοβηθεί...
Στο παραμορφωμένο τους πρόσωπο...


Τα όνειρα ανήκουν σε όλους...
Και αυτοί που τους τα στέρησαν...
Απορώ τι πρόσωπο έχουν...
Πίσω απο την μασκαρεμένη ομορφιά τους...

Ηλίθιοι ανίκανοι να αιτούν και να απαιτούν...
Εύχομαι στο βούρκο που οδήγησαν εκείνους...
Στον καθρέφτη που αντικρίζουν...
Χίλια κομμάτια να τους δείχνουν...
Την ασχήμια της ψυχής των...
Το βάρος των πράξεων τους...
Την κόλαση που ποτέ δεν γεύτηκαν...
Όταν βίασαν την ομορφιά της ψυχής...
Και ύστερα την σκότωσαν...
Για να μην λερώνει την χώρα...
Που Δειλοί κατοικούν...
Ντροπή σας.

...Και ίσως η Ντροπή σας
Να είναι και δική μας...

Θυμάμαι...01/01/2008

Πήρα να το γράφω σε μήνυμα ,μα στις μέρες που έρχονται,

πολλά θα ειπωθούν…

Και μέσα στα όσα πράξαμε είναι πράγματα απλά ,τα μικρά της Ζωής

που προκαλούν τα αισθήματα ,ξεσηκώνουν τις αναμνήσεις και παγώνουν

την σκέψη…

Τα λόγια χάνουν την αξία τους και δεν υπάρχουν ικανές λέξεις ή γράμματα να ντύσουν όμορφα το στοχασμό…

Η σκέψη σου με ορίζει...Η σκέψη σου που δεν είναι άλλη από την σκέψη μου που θέλει να σε περιλαμβάνει…η σκέψη μου ταγμένη στην ύπαρξη σου…

Στις πρόσφατες αναμνήσεις , η πρωινή αγκαλιά σου εκείνη που με έκλεισε

στα χέρια της , και μου χάρισε μια ανάσα από το άρωμα σου ,το ίδιο μεθυστικά θολά θέλει να με κλείνει ,κάθε φορά που τα βλέφαρα μου παίρνουν να σφαλίζουν…

Φοβάμαι, στην πραγματικότητα των όσων μου χάρισες τις στιγμές της μοναξιάς μου…

Μια παράξενη μοναξιά που σε κρατάει μέσα της και θέλεις να μου κρατάς χωρίς να το ξέρεις συντροφιά…

Φοβάμαι…μα θέλω να ελπίζω…μαθαίνω να ζω ξανά ,αυτή την φορά με την ανάσα σου για ανάσα μου…

Ακούω τους φόβους σου , στην ηρεμία της στιγμής θέλουν να ταυτίζονται με τους δικούς μου…

Παίρνω το θάρρος να ονειρεύομαι ,όνειρα απλά ,τόσο απλά που έχουν για ακούσματα

εσένα να περιλαμβάνεσαι στο ύστερα ,στην επόμενη στιγμή…και να υπάρχεις δίπλα μου ,στην αγκαλιά μου…

Θυμάμαι...

… τα μάτια σου , όταν το πρώτο φως σε βρήκε να ατενίζεις τον ορίζοντα…

Θέλω να νοσταλγώ την υγρασία τους και τα όσα ήταν έτοιμα απλόχερα να τάξουν…

… την άμμο να μπλέκεται και να φωλιάζει στοργικά στα πόδια σου και η θάλασσα λίγο πιο δίπλα να προσπαθεί και εκείνη δειλά να σε αγγίξει…

… τον άνεμο να αγγίζει τα μαλλιά σου και να προσπαθεί να μας χωρίσει από την γαλήνια αγκαλιά μας…μάταια όμως…

… να αναζητάς τα αστέρια και εγώ δίπλα σου ,να σε έχω μόλις κλέψει από τον ίδιο ουρανό που θέλει να σε μαγεύει…Αλήθεια θέλεις να ανήκεις εκεί…

…την σελήνη ,να μας βλέπει μαζί και να κρύβεται σιγά σιγά στο απόλυτο φως , αργά το ξημέρωμα , θέλοντας να λυτρωθεί από την αμαρτία που θέλαμε να γευόμαστε μέσα στο βασίλειο της και που ονομάσαμε πόθο…

…το πρόσωπο σου μέσα στην αφή μου , ότι σε χάιδευε , με μαγικά σου το έκανες υπόδουλο και το χάριζες στις αισθήσεις…

…ξημερώσαμε με γέλια και φιλιά και θέλαμε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο εκκίνησης ,το ίδιο σημείο άφιξης…το τέλος των όσων…

Θυμάμαι που έφυγες…Θυμάμαι που δεν ήθελα να φύγεις…

Θυμάμαι τις μυρωδιές των δρόμων που πήρα για επιστροφή ,το ίδιο άρωμα που είχα στα χείλη μου ,το άρωμα σου που θέλει να σβήνει ώρα με την ώρα,ανίκανος να το κρατήσω στην μάχη με το χρόνο και θέλει να με προκαλεί να κλέψω και άλλο…

Θυμάμαι να με χρίζεις άγγελο ,μα στο τώρα, όσοι με είδαν θέλουν να συζητούν για τα φτερά που για μια στιγμή παρέδωσα και η πτώση αυτή ,θέλει να είναι τόσο άτσαλη και τόσο δυνατή …με καλεί κοντά σου….

Θα ήθελα να ήμουν εκεί ,αν μπορούσα …

Μα αν είμαι , μου αρέσει να το ακούω…

Θυμάμαι...

…θα μου λείψεις σου είπα … χαμογέλασες…

Πόσο αλήθεια ήταν…

Άκου με!!!

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...
Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό το ταξίδι ?

Άκου με...
έχω τόσα να σου πω,τόσα να προσπαθήσω να σου εξηγήσω...
Λέξεις και ώρες θέλουν να μας βυθίζουν σε ένα παιχνιδάκι που δεν έχει τελειωμό
και δεν βρίσκει ποτέ παράδεισο στην κόλαση των όσων θέλουν να γράφονται...


Διάβασε με...
...Στο παραλήρημα αυτό...
Θέλω να ζήσω τα όνειρα που πιάνουν την στιγμή
και όσα υπάρχουν εκεί, τα κάνουν Κάστρα...
Αγέρωχα κτίρια που κοροϊδεύουν την θάλασσα
και παίζουν με τον αντάρτη άνεμο.
Και πάνω εκεί,θεός να θρονιαστώ
στην δική σου πραγματικότητα...

Κοίτα με...
Για άμμο να πάρω την παρέα και για νερό να βάλω τον
κλέφτη έρωτα...
Και να αρχίσω να χορεύω,όσα απλόχερα μπορούν να μου δοθούν...
Να ταξιδεύουμε μαζί,σε ότι θέλουμε να μοιράζουμε...
εικόνες σε παρόν,παρελθόν και πολύχρωμο μέλλον...
Να μπλέκω τις σκέψεις μας και τα θέλω σου,να γίνουν θέλω μου...
Η νέα μου πορεία,το ύστερο λιμάνι,ένας άγνωστος χάρτης και για τους δύο μας
να μας προκαλεί να τον χαράξουμε...

Ακου με...
Να σου ψιθυρίζω λόγια που θέλουν να κοκκινίζουν από έντονο πόθο
να σε χαϊδεύω και να χάνομαι πέρα από τα όσα, τα μάτια θέλουν να βλέπουν
πέρα από όσα το πάθος θέλει να ορίζει στις άκρες των δαχτύλων μου
όταν τα χάδια μου θέλουν να στερεύουν στα αυλάκια του κορμιού σου...

Κοίτα με...
Να προφέρω το όνομα σου από τα χείλη μου...
χείλη που δάγκωνες στον εκστατικό έρωτα μας,στην φαντασία της σκέψης σου
τα ίδια χείλη που θέλουν να σε καλημερίζουν στο όμορφο αύριο , στην φαντασία της σκέψης μου...

Διάβασε με...
Δεν υπάρχει σελίδα στο χθες,μονάχα μελάνη να γράψεις το αύριο...
Χρώματα να ζωγραφίσεις το τώρα...
Νότες να γράψεις μουσική,να μας πάει όπου θέλει
στην χώρα της Αθανασίας...

Ακου με...
Δεν έχω πάψει να μιλάω...
Κοίτα με...
Δεν έχω πάψει λεπτό να ονειρεύομαι...
Διάβασε με...
Και μάθε πως είναι από καρδιά να σου μιλούν,να σε κοιτούν και να σε νοιάζονται...

Μην κοιτάς στον βυθό,λόγια μου που η θάλασσα κράτησε...
Μην σε τρομάζει ο υγρός άνεμος,δάκρυα του χθες...περπάτησε τον...
Κάθομαι εκεί,που κόκκινα τριαντάφυλλα κοιτούν και σκεπάζουν τον Ήλιο
άνθη που κόπηκαν για να χαρίσουν στα χείλη σου ένα αμήχανο χαμόγελο
με στραμμένη την πλάτη στο χθες ακουμπώντας μόνο στο τώρα,θέλω να σε περιμένω...

Είσαι μόλις ένα βήμα μακριά...
άκου με...κοίτα με...Αγκάλιασε με ...
κάνε δικό σου ότι καιρό τώρα
περίμενε για σένα και δεν έπαιρνε υφή...

Είχα τόσα να πω...Είναι τόσα που ξέχασα...

Απλά κράτα με...και βυθιζε με στην αγκαλιά σου...
Και άσε με να στροβιλίζομαι στο μεθυστικό άρωμα σου
εκείνο που θέλει για μια στιγμή,να κλέβει τα φτερά μου...


Μην μου χρεώσεις τίποτα...
Γιατί το δαιμόνιο διάστημα στο φαύλο κύκλο του ρολογιού
είναι τόσο αργό που με κάνει να νοσταλγώ,να θαυμάζω,να ερωτεύομαι
και να πορεύομαι μόνος...

Μόνος ναι...γιατί τα φτερά σου θέλουν να ανήκουν αλλού
και στην πραγματικότητα αυτή,μόνο ονειροπόλοι μπορούμε
να είμαστε...

Αφιερωμένο στο διαβολάκι της σκέψης μου

Έλα...

... .... ..... ...... ........
Για χρώματα κλέβεις αυτά του ουρανού πριν να κρυφτεί ο Ήλιος...
Και θέλεις να τρέχεις από φανάρι σε φανάρι σε δρόμους άδειους,γνωστούς και μεγάλους...
Και θέλεις να τραγουδάς,μουσική που δεν έχει στίχο και να βυθίζεσαι στο παραλήρημα που αυτή σε φιλεύει...


Και εκεί που τρέχεις,οδηγείς,παρατηρείς και ακούς...
σταματάς και χάνεσαι...βυθίζεσαι και ονειροβατείς...
και όμως...πιο κοντά στο αληθινό όσο ποτέ...
πήρες να περπατάς στην δική σου Χώρα...

Όλα μυρίζουν όμορφα!!!
Και Εδώ και Εκεί,στο τώρα!!!
Η σκέψη σου σε βυθίζει σε μέρη που η καρδιά σου ανθίζει λουλούδια
άνθη που με κόπο φύτεψες,
και που με υπομονή περίμενες να μεγαλώσουν
μέχρι αυτήν,τούτη τη μέρα...
Και η ψυχή μια θάλασσα σε εκστατική νηνεμία...
περιμένει να γράψεις πάνω της το όνομα σου...

Πήρες τον πόνο του χθες και τον ονόμασες κόπο.
Πήρες την θλίψη του χθες και την ονόμασες υπομονή.
Πήρες το όνειρο του χθες και το ονόμασες ελπίδα.
Τα έκανες χώμα και σκέπασες τα όσα ήθελες στον χρόνο να φυτέψεις...
Και ότι περισσεψε...
Το σκόρπισες σαν άνεμο να παλέψει ενάντια σε εκείνον που προκαλούσε τη φουρτούνα...
Και περίμενες!!!Και περίμενες!!!Και περίμενες!!!
Και τα πότιζες με δάκρυα...και αίμα...και ιδρώτα...


Πόσα πήρες και τίποτα δεν κράτησες?
Γιατί τίποτα δεν ήταν δικό σου!!!
Μα ότι σου άνηκε,καρδιά δική σου,
όνειρα δικά σου,πάλι δικά σου δεν γίναν!?!
Καιρός να γευθείς τα όσα πάσχισες!!!
Εμπρός λοιπόν!!!Έλα!!!

"Περπατάω!!!", σκέφτεσαι!!!
Πόσο παιδί ήμουν τότε που μπουσουλούσα...
"Νιώθω!!!", σκέφτεσαι!!!
Πόσο μουδιασμένος , παράλυτος υπήρξα...
¨Ακούω!!!" , σκέφτεσαι!!!
Τα ερεθίσματα που δεν άφηνα να με ταξιδέψουν...
"Δεν μπορεί,Ονειρέυομαι!!!" , σκέφτεσαι !!!
Όνειρα που δεν ήθελες να πάρεις πινέλο να ζωγραφίζεις...
Όνειρα που δεν ήξερες πως υπάρχουν...
Όνειρα νέα...Πολύχρωμα που θέλουν να ναρκώνουν το μυαλό!!!
"Γελάω!!!" , σκέφτεσαι!!!
Με αυτά που έζησα,τα μεγάλα που ήτανε μικρά και με αυτά
τα πραγματικά μεγάλα και όμορφα που πρόκειται να ζήσεις!!!

Γιατί δεν υπάρχει πόνος που να μπορεί να σε αγγίξει...
Γιατί δεν υπάρχει παγίδα που να μπορεί να σε φυλακίσει...
Γιατί είσαι ελεύθερος και ελεύθερος θα είσαι...
Γιατί δεν υπάρχουν πάθη,παρά μόνο πόθος...
Γιατί δεν υπάρχουν λάθη ...
και αν υπάρχουν ίσως να ήταν η εμμονή σου ,το μόνο λάθος...

Η φιγούρα στο χθές , άνθρωπος στο σήμερα...
Η στάχτη στο χθες , φτερά στο σήμερα...
Ο τραγωδός στο χθες , θεός στο σήμερα...

"Η ηρεμία πριν την καταιγίδα!!!" σκέφτεσαι!!!
Η ηρεμία που είχες τόσο ανάγκη...
Αντέχεις καρδιά?
Στην καταιγίδα που θέλει να έρχεται αν νιώθεις πως πνίγεσαι μην φοβηθείς...
Καμιά καρδιά δεν πέθανε από αγνή,καθάρια ευτυχία!!!

Η ζωή έχει τον τρόπο της και αν τυφλοί,θα μας μιλήσει ...
Και αν παράλυτοι θα μας χορέψει...
Και αν κουφοί , θα μας δείξει...

Όσα δεν έχουμε τον ψυχισμό να δεχτούμε και τα εμποδίζουμε να έρθουν!!!

Υπάρχει χρώμα σε αυτή τη γη!!!
Πιάνεις πινέλο?Έλα να ζωγραφίσουμε!!!
Σε αυτό το καμβά ζωγραφίζουμε λουλούδια και σε αυτόν τον αγρό
η ευτυχία που θέλει να βασιλεύει,είναι ότι και ο μάγιστρος Ήλιος!!!
Πραγματικότητα!

Αφιερωμένο Ειδικά ,σε όσους...

"Σε αγαπάω , για πάντα" ακούστηκες να λες...
Μα ο άνεμος έκλεψε τα υπόλοιπα...
"Σε αγαπάω ,για πάντα!...και ας είναι για πάντα να πονάω"
...Αυτό δεν ορκίστηκες?

Έλα να γνωριστούμε!
Ένα βλέμμα δεν είναι αρκετό!
Και μιλάμε... και γελάμε ... και παιχνιδίζουμε!

Αθώα παιχνίδια καταλήγουν σε πόθο...

Λέξεις που μας χαρίζονται ,μας κλειδώνουν μέσα τους.

Πήραμε να χρωματίζουμε τον πόθο κόκκινο και η επιθυμία έγινε φιλί.

Και φιληθήκαμε!

Λέξεις που μας χαρίζονται μας προσκαλούν στον παράδεισο που υπόσχονται!

Μαζί πήραμε να ονομάζουμε τα άστρα...Σε ένα απο αυτά δίνω το όνομα σου!

Τα χείλη που γευτήκαμε , μαγευτήκαμε και τα αφήσαμε να ριγούν το κορμί μας.

Και το κορμί , παλλακίδα στην ουτοπία του μυαλού.
Σπασμοί ηδονής σε σεντόνια έρωτα...
Και το μυαλό θέλησε να χτίζει κάστρα, να χρίζει Βασιλέα και Βασίλισσα.

Για υπηκόους έβαλες τα όνειρα και για κόλακες πήρες της λέξεις εκείνου που το φιλί σου δώρισες,το κορμί σου έταξες και τον πόθο σου έσβησε.

Και την καρδιά την φούσκωσες με όνειρα πέρα από κάθε φαντασία.

Μαζί αγοράσαμε χώρο στην ψυχή να στεγάσουμε τις αναμνήσεις που ζήσαμε και εκείνες
που θέλουμε να ζήσουμε.

Αγάπη πήρες να λες και όρισες την λέξη και την κατάσταση.
Μέσα σε αυτήν έβαλες και συναισθήματα που δεν μπορείς να τα ορίσεις.

"Σε αγαπάω",είπες και συνέχισες να πλέκεις τα όνειρα...
Κουράστηκες να πλέκεις,μα δεν θα σταματήσεις το ξέρεις.
Απλά πήρες να ζείς και λίγο το σήμερα και το σήμερα είναι ένα όνειρο με εσένα στο κέντρο του και το ταίρι σου,στην αγκαλιά σου.

"Σε αγαπάω ,Για πάντα" είπες και ότι ακούστηκε εκείνη τη παρθενική φορά,
όρκοι που σε θέλουν σε πόλεμο με τον ακόλαστο Χρόνο.

Μα έχεις τόση δύναμη...Στο τώρα κανείς δεν σε σταματάει,έχεις αυτό που θες!
Μια αγκαλιά?την έχεις , Ένα φιλί?το γεύεσαι , Τα όνειρα?τα χτίζεις τα ζείς...
Και το ταίρι σου ,δίπλα σου , να ονειροβατεί μαζί σου .

Όχι δεν είναι το ταίρι σου, λάθος , είναι η Ζωή σου...
Η καλημέρα σου,η καλησπέρα η καληνύχτα σου και τα όνειρα σου...
Η γαμημένη ανάσα σου και ο αέρας σου ...
Ότι θέλησες και δεν φαντάστηκες πως υπήρχε!

Ορκίστηκες! Ενάντια στον χρόνο...

Στον χρόνο που έχει κύματα και σε καιρό ανέμου, θέλει να σου διαβρώνει τα τοιχία του κάστρου σου,να φουρτουνιάζει την σκέψη σου,να πνίγει τα όνειρα σου και να παίζει με την αντοχή σου...

Στον χρόνο που ήρθε ,υπήρξαν μέρες που λόγια σε έκαναν και δάκρυσες !
Υπήρξαν λέξεις που γκρέμισαν ότι οι πρώτες απλόχερα έχτισαν και δεν θες να μιλήσουμε για τις πράξεις που πολιορκούσαν την γυάλινη Ακρόπολη του έρωτα σου.

Στο χρόνο που ήρθε , βάλθηκες να χορεύεις , συναρτήσει των πράξεων του και των σκέψεων αποφάσεων σου...

Αποφασίζεις , επιλέγεις , πρατεις και παραπατάς.
Μετέωρος έκπτωτος άγγελος που δεν ξέρει πως ή τι να κάνει.Έτσι αισθάνεσαι...
Και γαμώτο αυτό που πήρες να πλέκεις καταλήγει σε κουβάρι...

Κόβεις την κλωστή ,σταματάς να χτίζεις όνειρα ,αλλάζεις βελόνα...
...και βρίσκεσαι να ράβεις τις πληγές σου...

Αγάπη ακόμα και εκεί...
Αγάπη και στο τώρα,στα χρονικά της μοναξιάς σου...

...τα χείλη σου προδίδουν την σιωπή σου
και τα δάκρυα σου, είναι όνειρα που δεν θα βρουν ποτέ παράδεισο...

Όνειρα που προκαλούν την κόλαση μέσα σου.
Όνειρα που τώρα πια δεν υπάρχει μέλλον γι αυτά.
Και όπως από την γη που τα έκλεψες , στην γη τα επιστρέφεις...
Τα επιστρέφεις ή τα κλοτσάς από υπέρτατο πόνο?

Πόνο που δεν είχες φανταστεί ότι υπάρχει... Είχες?
Που δεν έχει γιατρειά , γιατί είναι μοναδικός,
όπως το ίδιο μοναδική είναι και η καρδιά σου,
που την χάρισες...
Και όλα αυτά για ένα πουγκάκι ονειρόσκονη.

Θέλεις να μιλήσεις , πολλοί θα σε ακούσουν...Εκείνος όχι...
Τρέμεις , πολλοί θα σε αγκαλιάσουν ...Εκείνος όχι...
Πολεμάς μέσα σου...Εκείνος όχι...ίσως,και εκείνος...
Πεθαίνεις...
Και ξέρεις πως κάθε ελπίδα είναι ένας ακόμα θάνατος που θα έχεις να θρηνήσεις,αν ενδώσεις να ελπίζεις...

ΓΥΡΝΑ ΓΑΜΩΤΟ , κραυγάζεις και εκείνος γυρνάει...Την Πλάτη του...
Και στην θύελλα που έπιασε σε εκείνη την βάρκα ναυαγός είσαι εσύ...
Αφήνεις τον άλλο να ταξιδεύει στα πέλαγα της νηνεμίας της ψυχής του.

Ότι θέλεις να πεις,καθώς βυθίζεσαι ,υπάρχει στα μάτια σου...
Κάποτε ήξερε να τα διαβάζει...στο τώρα φοβάται να τα αντικρίσει...
Γιατί ξέρει πως τα δάκρυα στο πρόσωπο σου είναι τα όνειρα που κάνατε παρέα.
Του προτείνεις το χέρι σου...Να σε σώσει...
Στην ψυχή σου στην βάρκα αυτή υπάρχει ακόμα χώρος και για τους δύο...
Στην ψυχή του,δεν υπάρχει χώρος για μια νέα αρχή...
Για τα δικά του όνειρα,πρέπει να πεθάνεις...Και πνίγεσαι...

Ξεριζώνεις το όνειρο η το βυθίζεις πιο πολύ μέσα σου?

Στον ίδιο χρόνο που ορκίστηκες ότι θα χτίσεις , στον ίδιο χρόνο που δεν λογάριασες
και αψήφησες , στον ίδιο χρόνο ζητάς και προσεύχεσαι να περάσει όσο πιο αναίμακτα μπορεί.
Να σε λυτρώσει...
Να μην σε προδώσει...

Χρειάζεσαι Χρόνο...


Ανήκουμε στον χρόνο...
Μα αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να τον σπαταλάμε...
Οτι σε πονάει, κλείσε το σε μια ανάμνηση και συνέχισε το ταξίδι....
Γίνε κυνηγός χωρίς θύματα και μην πράξεις ποτέ ό,τι σε κάποιους άλλους κατηγορείς.

Πολύχρωμα Όνειρα να γίνουν τα άστρα σας τις εφιαλτικές νύχτες που θέλουν να είναι αποτέλεσμα του χωρισμό σας.
Στον χωρισμό της Ζωή σας από την "Ζωή" σας...
Άλλα τόσα όμορφα όνειρα στέλνω να γίνουν σεντόνι σας τις εφιαλτικές νύχτες της μοναξιάς σας!

Μα πριν ονειρευτούμε,όλοι μας,
προτείνω να μάθουμε να ζούμε,
με ότι έχουμε ,
ίσως τελικά αυτό να μας χρειάζεται πιο πολύ...
Ευχές!

Αφιερωμένο στην Αναστασία
αλλά και στον Χρόνο
και σε όσους είχαν το θάρρος να κάνουν Όνειρα!

Αναμνήσεων Ευχές! (16+ Κατάληλο!)

-Τσύπνα,Τσύπνα υπναρά!!!
...Έι χουζούρη, σε σένα μιλάω , τσύπνα σου λέω!!!
-zzZΜμμ?!? Ζουζουνάκι μου,λιγάκι ακόμα, plzz zzZ zZZ zZZz...?
-Αντράκι μου?
-Μμμ?!?ναι?
-Το γυναικάκι σου,σέλει γκαλίτσες!!!
-???,,,Μα αγκαλίτσα σε έχω...
-Ωχ!!! Σε χαζό έπεσα...
-Τί?Τι είπες...
-Ω!!! τίποτα ,τελικά σε κουφό έπεσα!
-Θα σε δαγκώσω!
-Μμμμ τι μας λές...
-Οτι θα σε δαγκώσω και θα σ'αρέσει!
-Και εγώ θα τα πώ όλα στη μαμά μου!
-Όλα?
-Ναι όλα!
-θα της πείς και για αυτό?
-Χα χα Μη...Μηηηη...σταμάτα,χαχαχα,σταμάτα σου λέω!!!
-Μα δεν κάνω κάτι...Εσύ γαργαλιέσαι...
-χα χα χα χα χα.ρε μωρό σταμάτα πια!χαχα,δεν αντέχω άλλο...Δε μ'άγαπάς!Δεν με λυπάσαι?
-(σταμάτησε,σοβάρεψε) Σε αγαπάω!Μην παίζεις μάυτό.
-Χαζέ!
-¨"Κ'εγώ σ'αγαπώ."¨
-Ποιος παίζει τώρα?
-Σε αγαπάω χαζούλα!
-Έτσι ξερά?
-Να του πω να βρέξει?
-Βλάκα!
-Εμ,αφού τα έχω μαζί σου!
-Εξυπνάδα?
-συγνώμη, βλακεία (σματς)...
-Θα παίζουμε για πολύ ακόμα?
-όχι (ςμουτς) .
-Σε αγαπάω!
-Σε θέλω !!!(σματς)
-Εγώ πιο πολύ!
-Εγώ πάλι , για πάντα(σματσ!!!)!!!
-Με καλοπιάνεις (σματς)?
-Όχι (σματς) σοβαρά μιλάω!
-Ζαβολιάρη (σματς)
-Αποφάσισε!
. . . (σματς) (ΣΜΑΤΣ) (ΣμΟυΤς) . . .

.... ... ... .. .

Καλημέρα !!!

Για τους έχοντες ταίρι, ευχές ,να το ζήτε,να ευτυχείτε,να αγαπάτε και να το λέτε μα και να το ακούτε.
Μα πιο πολύ να το αισθάνεστε!

Οι έχοντες πάλι ταίρι , με σεβασμό στους μή έχοντες , ενός λεπτού σιγή , για να αποχωρήσουν και να μπουν στη λίστα αναμονής!

Οι έχοντες,να αγαπάτε!

Οι Μη έχοντες ,και εγώ κάπου εκεί ανάμεσα σας , να αγαπάτε και εσείς!
Και να το δείχνετε!!!
Και κάποια μέρα κάποιος ή κάποια θα σας απαντήσει!

Με έπιασε το καλοκαίρι ή μήπως το γαλακτομπούρεκο που έφαγα τις προάλλες στο Πολεμικό Ναυτικό?

Καλημέρες !
Με Όνειρα!!
Γλυκά σαν αμαρτία!!!

Ταπεινά Ο.

...το Χωριό...της Πόλης...

...Και γυρνάς πίσω ... και χάνεσαι...

Πήρες με χαρά να ανεβαίνεις την ανηφόρα...εκείνη που θα σου ξεπροβάλει τον μάγιστρο Ήλιο...
Φτάνεις στον λόφο που δίπλα θέλει να ανήκει το σπίτι σου...
Γυρνάς πίσω σου και κοιτάς...όχι πολύ μακριά,μονάχα δύο βήματα...

Αυτά είναι τα Όρια σκέφτεσαι...του Χωριού...της Πόλης...

Καλώς Όρισες...Στον Παράδεισο...
Στον Λόφο του Χωριού της Πόλης...
Στην Κόλαση της Δαιμόνιας Μοναξιάς Σου...

Ο παράδεισος είναι προσωπική άποψη για τον καθένα ,ο κάθε ένας τον βάφει , τον χτίζει όπως εκείνος θέλει,σύμφωνα πάντα με την έμπνευση και τις ορέξεις του...

Γιαυτό και όλοι στον παράδεισο , μάθαμε πως , ταξιδεύουμε μόνοι ...και είναι λίγοι καλοί εκεί...
Και μας αγαπούν...Δεν αμφιβάλει κανείς γιαυτό...Και μας περιμένουν...

Η θέα κοστίζει πολύ σε αυτά τα μέρη σκέφτεσαι...
Είσαι τυχερός που κατοικείς εδώ ...
Η θέα δεν σου αφήνει περιθώρια να αμφιβάλεις...
Καθαρός ουρανός , βλέπεις την θάλασσα , μπορείς να την μυρίσεις , νιώθεις την υγρασία της.
Τι άλλο θέλεις?

Ένας μοβ ήλιος θέλει να σε λούζει μερικά λεπτά πριν την δύση του...
Κοιτάς την Ακρόπολη και μαγεύεσαι,ο Λυκαβηττός δεσπόζει στα δεξιά σου,Η θάλασσα θέλει να σε γαληνεύει και να σου θυμίζει τι διδάχτηκες να διασχίζεις...
Θεωρείς τον εαυτό σου αχάριστο,υστερόβουλο,προκατειλημμένο...

Μα εσύ φοβάσαι το σκοτάδι που ο ήλιος θα φέρει με το τέλος του καθημερινού κύκλου του...
Φοβάσαι την μοναξιά που θα έρθει να σου κάνει παρέα...
Να σε κλειδώσει στα δρομάκια του μυαλού που η λογική του παραλόγου θέλει να σε ορίζει.

Φοβάσαι,κλειδώνεσαι,θωρακίζεσαι και κλείνεσαι...Χάνεσαι...

Οτι υπάρχει στην ταυτότητα σου,δεν σε ορίζει πια...η φωτογραφία νιώθεις πως δεν είσαι εσύ...
Ίσως να ανήκει σε κάποιον άλλον...Σίγουρα εκείνο το χαμόγελο ,στην φωτογραφία που ένας αστυνόμος θέλησε να αποθανατίσει δεν ανήκει σε εσένα...
Τουλάχιστον όχι αυτήν την ώρα...
Όχι τώρα που πάτησες μέσα στο όριο...

Είσαι τυχερός προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου...

Προσπαθείς να το νιώσεις ,μα εκεί που ταξιδεύεις δεν έχει άρωμα που να μπορεί να σε αποσπάσει...

Έφτασες.Άνοιξες την πόρτα και είδες...
Εικόνες ενός νεκρού εγώ διασκορπισμένες παντού,σκονισμένες και άλλοτε πάλι αναμνήσεις πρόσφατες...

Είδες γωνιές του σπιτιού με εσένα καθισμένο εκεί να ψάχνεις το υπέρτατο Εγώ σου,να μιλάς να συζητάς για την Ζωή και να καταγραφείς τα όσα η Μούσα σου θέλει να σου πλέκει...

Μυρίζει μοναξιά...Μα δεν μπορούσες να την γεύεσαι άλλο...
Κλείνεις την πόρτα βιαστικά,θέλεις να φιμώσεις το τελώνιο που πήγε να γίνει Εσύ...
Κάθεσαι με την πλάτη στην πόρτα τώρα...
Ακουμπάς τα χέρια και κρυώνεις...

Είναι λένε το ψύχος των νεκρών αναμνήσεων που δεν τις λησμόνησε κανείς...
Που κανείς δεν είχε το θάρρος να τις κρατήσει στο φως έστω και λίγο...
Είναι ότι αφήσαμε να κείτεται νεκρό, ότι θελήσαμε να το αφήσουμε χωρίς πνοή, ότι του πήραμε το μαχαίρι από τα χέρια και έτσι,νεκρό,το αφήσαμε εκεί,να μην μας πληγώνει...

Προσπαθείς να ευτυχίσεις,να κλέψεις λίγο από την ευτυχία του ύστερα , να την κρατήσεις στην καρδιά και εκείνη να δεσμευτεί μέσα στις φλέβες σου και να σε επαναφέρει από το λήθαργο...

Για σένα η προσπάθειά δεν είναι πράξη, είναι καθημερινός αγώνας ,μέσα σου...

Παλεύεις με εχθές και σήμερα , η πέννα σου μαρτυρεί τα όσα η ψυχή θέλει να αποκρύψει...
Φοβάσαι να μοιραστείς γιατί έχεις να μοιράσεις πολλά.πολλά να ξορκίσεις.πολλά να ζητήσεις. και άλλα ακόμη πιο πολλά να κερδίσεις...

Πράγματα απλά φαντάζουν ακατόρθωτα,το θέμα είναι ,φαντάζουν ή όντως είναι?
Σκέφτεσαι,να μια πράξη που δηλώνει ότι ζεις και το παλεύεις...

Κουράστηκες να παλεύεις...Γεμίζεις πληγές,που όμως δεν ανήκουν στο παρελθόν...Αυτά με το πέρασμα του χρόνου έχουν πια σκονιστεί και είναι άκακα...Οι πληγές αυτές ,θέλεις να τις παρομοιάζεις με την κραυγή που δεν άφησες να ακουστεί και την έπνιξες , μαζί και τα θέλω σου...
Για μια φορά θέλεις απλά να σου δοθεί κάτι απλόχερα και να μείνει δικό σου....όχι για πάντα...απλά δικό σου...όχι κτήμα σου...δικό σου...

Θέλεις ένα χάδι...Δικό σου...
Στην δική σου φαντασίωση αυτό το χάδι θέλεις να είναι μονάχα δικό σου...
Κτήμα σου...Δικό σου...

Στον κόσμο των τριάκοντα αργυρίων , μονάχα τα όνειρα και ένα χάδι μπορεί να είναι δικό σου...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες...

Είναι το στίγμα σου,σαν άνθρωπος στην γή και η κληρονομιά που αφήνεις πίσω...

Τα όνειρα θέλουν να φτιάχνουν μνημεία στον χρόνο που μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει την ταυτότητα του ιδιοκτήτη τους...
Το χάδι είναι η κινητήρια δύναμη της υλοποίησης των όσων θέλεις να ονειρεύεσαι και να σμιλεύεις στην ομίχλη ονειρόσκονης που σε περιβάλει...

Ζητάς ένα χάδι και έρχεται μια αγκαλιά...Ζεστή επιφανειακή,ολιγόλεπτη...
Ζητάς ένα χάδι και ξεκινάει συζήτηση που θέλει να τελειώνει τον καφέ σου σε χρόνο ρεκόρ...

Ο χρόνος πέρασε και εσύ σε ένα γεμάτο τασάκι σε μια καφετέρια μετράς τα χαμόγελα,τις στιγμές,της αναμνήσεις που κέρδισες σε αυτόν τον αγώνα...

Μα είσαι εκεί...
Και γαμώτο ζητάς ένα χάδι...
Ένα χάδι που θα σου πιάσει αυτό που λέγεται καρδιά και θα την ζεστάνει...
Θα της δώσει χτύπο και παλμό...
Ένα χάδι που αυτό το Δαιμόνιο Χωριό της Πόλης θα μυρίζει χρώματα και για ουρανό θα έχει φτερά αγγέλων...

Μιλάω γιαυτό το χάδι που θα σε κάνει να ζεις και να φιλοσοφείς και πάλι,
ευγενικά
την
όμορφη
ζωή
σου.

Εκείνη που θα πλουτίσει στα όνειρα...
Τα όνειρα που με πολύχρωμη ζαλάδα θα θέλεις να χτίσεις...

Στον αόριστο χρόνο ,μόνο δύο ρήματα κάνουν παρέα και χωρίζονται μοναχά από ένα φωνήεν...
Το ένα θέλει να "πληρώνει" το άλλο...

Εκλ(ε)ψες-Εκλ(α)ψες...
Οτι δεν είναι δικό σου...

Και γαμώτο...
Ένα χάδι...
Δικό σου...
Που...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες και δεν έκλαψες γιαυτό...

...Σήμερα...

Το τι έγινε σήμερα θα το διηγηθώ αύριο.

Το τι έγινε εχθές θα το διηγηθώ αύριο.

Το τι γίνεται τώρα θα το διηγηθώ αύριο.

Στο αύριο που ανήκει στο σήμερα,στο εχθές και στο τώρα.

Μοναδική ευχή προσωπική.

Να ζήσω απλά.ευτυχισμένα και να με θυμούνται.
Έχοντας πασχίσει κατακτήσει και κερδίσει.

Χρόνια μου πολλά!

25...τι αναμνήσεις θα μου χαρίσεις φέτος εαυτέ ?

Τα μάτια σου να βλέπουν ουρανό, φλέβες να κυλούν τον έρωτα και η καρδιά να κάνει πανικό.

Θέλω τόσα πολλά να κάνω...

"Θέλω",η λέξη κλειδί που χωράει σε ένα κλειδί που ανοίγει την πόρτα του επιθυμώ.

Ευχές!
25...τι ξημερώνεις για μένα ουρανέ?

Γιατί έτσι ήταν,έτσι θα είναι...

Μακάρι να είχα ένα τετράδιο την ώρα του στοχασμού να καταγράφω ιδέες ,θέλω και ονειράτα.
Όσα η ψυχή θέλει να κουβεντιάζει βρίσκονται εκεί σε αυτούς τούς στοχασμούς,άλλοτε μοναχικούς,άλλοτε κατόπιν κάποιας κουβέντας.

Βλέπεις,μερικές βόλτες από τον Άλιμο στο Χολαργό μεταμορφώνονται σε έναν πολύ όμορφο μονόλογο και ειδικά όταν μπλεχτεί στην μέση η κίνηση,αυτός ο μονόλογος γίνεται ένα κουβάρι απόψεων στοχασμών και πόθων.
Συνήθως απολαμβάνω την διαδρομή,άλλες φορές απλά συνομιλώ με φίλους στο κινητό,μα είναι φορές που το μυαλό δεν αφήνει περιθώρια και βουλιάζει και θέλει να χάνεται.

Σήμερα έτυχε να καταπιαστώ με τις επιλογές.
Η Ζωή είναι γεμάτη από επιλογές,κάθε λεπτό,ακόμα χειρότερα κάθε στιγμή είναι μια άρνηση η μια αποδοχή,ίσως και μια βουβή απραγία, επιλογής.

Έχουμε την δύναμη της επιλογής και αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο χάρισμα στην ζωή ενός ανθρώπου.
Ακόμα και τα όνειρα απαγκιστρωμένα από επιλογές είναι,ακόμα και το χρώμα που έχουν,το όραμα που τα περικλειίουμε,ο τόπος και ο χρόνος, επιλογή μας είναι.
Και οι αναμνήσεις ,αποτελέσματα-καταλήξεις παλαιότερων επιλογών είναι.

Επιλογές,Ζωή γεμάτη από δαύτες,κάθε μια να οδηγεί στο δικό της σοκάκι και στο δικό της τέρμα και εκεί στην αρχή του τέλους να υπάρχουν εκατομμύρια άλλες να πάρουν την σκυτάλη.

Υπάρχουν όμως στιγμές που μια επιλογή απαιτεί (και γίνεται) απόφαση.

Σε αυτά τα κομβικά σημεία στην ζωή ενός ανθρώπου, η σκέψη είναι ο μονόδρομος που οδηγεί στην λύση,ενώ η συζήτηση ενδέχεται να χαθεί σε μια διασταύρωση απόψεων.

Σε αυτό το κομβικό σημείο λοιπόν,της ζωής μου,οι αποφάσεις μου θα με οδηγήσουν με την σειρά τους διαδοχικά σε άλλες.
Τους τελευταίους μήνες απολαμβάνω πράγματα που ορκίζομαι δεν πίστευα ότι υπάρχουν και υπάρχουν και συναισθήματα που είναι παντελώς πρωτόγνωρα.

Ο χρόνος με θέλει να τακτοποιώ την ζωή μου και είναι εκείνος που θέλει να ηρεμεί και να τακτοποιεί την ψυχή μου.
Κατάφερα από ένα τηλέφωνο να πώ το "σε αγαπάω" σε ανθρώπους που το είχα ανάγκη να ακουστεί γιατί το νιώθω και όταν βρεθήκαμε κοντά τους το έδειξα.
Κατάφερα να αποδεχτώ ανθρώπους που θέλησα να πιστεύω πως κοιμούνται σκεπασμένοι με το πέπλο της μιζέριας και αγκάλιασα ανθρώπους που χρόνια πριν τους θεωρούσα μαλάκες και τους έκοβα.
Κατάφερα να στηρίξω ανθρώπους που είχαν ανάγκη από στήριγμα και έμαθα να ακούω τους φίλους μου και όχι μόνο να μιλάω.
Κατάφερα να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα από ποτέ και έτσι κατάφερα να γνωρίσω τον εαυτό μου και σε άλλους,απλό άνθρωπο και όχι πολύπλοκο ιστό αράχνης.

Κατάφερα να αποδεχτώ ότι κάνω πράγματα επειδή μπορώ και όχι επειδή πρέπει.
Έταξα στην ζωή μου να μην ξανακάνω πράγματα επειδή πρέπει και αυτό γιατί μπορώ να το κάνω αυτό.

Ευτυχισμένος με ότι κάνω ,συναρτήσει των επιλογών μου,ήρθε η ώρα που οι επιλογές θα χαθούν στον ορισμό αποφάσεων.

Κάτοχος διπλώματος Ανθυποπλοιάρχου Εμπορικού Ναυτικού(το πήρα το άτιμο το πτυχίο,αλλά δεν θα το κρεμάσω!!!) πρέπει να αποφασίσω με σειρά προτεραιότητας ποιες από τις τρεις επιλογές να διαλέξω σαν πρώτη.

Καμία δεν πρέπει,να διαλέξω την πρώτη πρέπει και αυτό με θέλει λιγουλάκι ναυαγό.

Ακτοπλοία επαγγελματικό ταξιδάκι εξαμήνου?Στρατός? Η διακοπές στην Ίμπιζα Summer 2008?

Όλα μπορούν να γίνουν και όλα θα γίνουν,η σειρά προτεραιότητας με αγχώνει και όσο το συζητώ απόφαση ξεκάθαρη δεν παίρνω...

Καμία επιλογή δεν είναι καταστροφική,αρκεί να υπάρχει και λίγη θετικότητα την ώρα της απόφασης και στην διάρκεια της ζωής...

Να είστε καλά με γεύση Ζωής και άρωμα άνοιξης!!!

Summer 2008 incoming!!!Doors Open for every One!!!

Καλό δρόμο...

this is not a dream

Λεωφόρος Καρέα,Αθήνα.

130...

ακούω μουσική,ονειρεύομαι ,ευτυχώ.

120...

φαναρια ,φώτα της πόλης,όλα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.

100...

τον βλέπω να έρχεται κατα πάνω μου.
φοβάμαι..κρύος ιδρώτας,νεκρός..

90...

ένα μήνα πριν πάρει πτυχίο,φαντάζομαι την μάνα μου να φωνάζει με λυγμούς..στον τάφο μου.

80...

πριν λίγες ημέρες ήρθε στην πόλη.
κάναμε τόσα πολλά.
του έταξα να κατέβω.
θέλω να κατέβω.
ο μπαμπάς μου.
δεν του είπα ποτέ πόσο τον αγαπάω ,τον πατέρα μου.

70...

ένα μήνα πρίν.
μήνα.
ένα.
πριν.

50...

θέλω χρόνο,με την ζωή μου,να ζήσω θέλω.

30...

ένα μήνα πριν το..
ένα μήνα πριν
ένα μήνα
ένα μήνα

ένα


το τιμόνι δεξιά
πήρα να οδηγώ πεζοδρόμιο?,μου φαίνεται?μαγαζί μπροστά.

αυτός που καρφώθηκε?

το τιμόνι αριστερά, και πάλι στο δρόμο.

η "τυχερούλα" κάνει κύκλο και σταματάει

σταματάει

σε διάβαση πεζών

ΖΩ???

χειροφρενο...

ένα λεπτό νεκρική σιγή

πιάνω το κεφάλι μου

η ζώνη με έκαψε

παραλίγο να με πνίξει

θέλω να ξεράσω

ανοίγω την πόρτα

τον ακούω να μου φωνάζει

περπατάω,με γόνατα κομμένα,τρέμω

ένας τύπος πλησιάζει

τον πλησιάζω και γώ

με αγκαλιάζει ενώ κλαίει

γελάω,τόσο δυνατά και τον αγκαλιάζω σφιχτά

σήμερα γεννήθηκα ξανά

δεν μπορώ να μιλήσω

ότι θέλω να ψελλίζω ρωτάει αν είναι καλά

μα η μουσική δεν το αφήνει ποτέ να ειπωθεί.

Δημήτρης του λέω

κάθεται κάτω στην μέση της ασφάλτου


"σε αγαπάω" φωνάζει και αγκαλιάζει τα πόδια μου

"ο Γιώργος σε αγαπάει Δημήτρη"

και εγώ ανταπαντώ.και εγώ

αλήθεια...και εγώ.

κλαίω.γελάει εκείνος.

κάτσαμε για λίγο εκεί στην μέση του πουθενά

η ίδια μέθη μας έκανε να γελάμε και να κλαίμε

σήκω θα μας πατήσουν,προστάζω.

γελάμε,με ότι ακούστηκε.

τον βοηθώ να σηκωθεί

παραπατάει και πάει

θέλω να ξεράσω το "λιώμα" που είπια.
πριν.



με τα φρένα να μυρίζουν και τα φώτα να αχνίζουν τον θάνατο που μας άγγιξε αλλά δεν μας χαρίστηκε.

Θέε μου σε ευχαριστώ.
Την επόμενη φορά θα είμαι ένας καλός νεκρός.σήμερα όχι,δεν ήμουν έτοιμος.

5 παρα είκοσι.
Τον ξύπνησα,δεν άντεξα έπρεπε να το ακούσει,ένα λεπτό αργότερα μπορεί να μην υπάρχω,ίσως εκείνος...

-ναι? ... ναι?ποιος? δημήτρη εσύ?
-Μπαμπά?
-έλα βρε!
-Μπαμπά σε αγαπάω.
-Δημήτρη,τι έγινε? είσαι καλά?
-μια χαρά απλά ένα κακό όνειρο...
(πνίγω το κλάμα μου στο ψέμα μου.)
(γελάω,αν του πώ οτι παραλίγο να πεθάνω απόψε θα πεθάνει αυτός)
-μιά χαρά!....
-σε αγαπάω και θέλω να το ακούσεις
(επαναλαμβάνομαι...)
... ... ... ...

(μα τα φρένα πάντα εκεί θα το θυμίζουν...και αν όχι εκεί, στην ανάμνηση...Γιώργο καλό δρόμο,σε αγαπάω,να προσέχεις όπου και αν οδηγείς.είχαμε άγιο αν όχι τον θεό τον ίδιο.).

Η απάντηση στο σχόλιο 4.

Hey Ζαζού.


Η καρδιά φυλακίζει ότι ο άνθρωπος κύρης της θέλει να φυλακίσει εκεί μέσα.(βλέπεις, καθαρά κυνικά και η αγάπη θέμα επιλογής είναι).

Στα χρόνια του χθές φυλάκισα εσένα εκεί,μαζί και τα όνειρα μας.

Για χρόνια και μέρες μετά ,θέλησα να κρατάω το κλειδί σε ένα δυσβάσταχτο μέρος,σε έδαφος δακρύων,στην χώρα ενός ατέρμονα πόνου που το είχα πλαισιώσει με αναμνήσεις αγκάθια και χρώματα ονειρων.

Μήνες πριν έκανα το ταξίδι αυτό,πάλεψα ,πόνεσα,δάκρυσα ,μάτωσα μα τελικά κατάφερα να φέρω το κλειδί στην επιφάνεια.
Και η Λύτρωση ήρθε.

Το ταξίδι μου αυτό μου έμαθε πολλά,με διδαξε για την αγάπη,τον πόνο,τον στοχασμό και μου γνώρισε την Ζωή λίγο καλύτερα και πως θα πρέπει να την ζούν.

Άνοιξα την πόρτα της φυλακής σου,την πόρτα της καρδίας μου και σε άφησα ελεύθερη να κυβερνάς στον δικό σου κόσμο,μακριά,ίσως σε έναν παράλληλο από τον δικό μου...Τον ίιο κόσμο που μήνες πριν εσύ η ίδια επέλεξες να ζεις.

Εσύ είχες φύγει,εγώ δεν σε άφηνα και εγώ ήμουν ο μόνος που έκανε κακό στον εαυτό του.
Όλα όμως άλλαξαν από εκείνη την μέρα...προς το καλύτερο.

Η καρδιά μου θέλησε να ανανεώσει την συνθήκη της με το ψυχικό της σύμπαν και αυτή η ανακαίνιση κοστίζει πολλά χαμόγελα και λίγες πικρίες,μα το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία ευτυχίας με χρώματα νέα όνειρα και κτίσμα την δύναμη του εγώ στα ακούσματα της ύπαρξης του υπερεγώ.

Στιγμές είναι η ζωή και ναι μερικές στιγμές θέλουν να ανήκουν και σε σένα,σαν σκέψη όμως που πέρασε,γέλασε ευτύχισε πλαισιώθηκε από αναμνήσεις και έπεσε νεκρή στην θλίψη της απώλειας.

Οι ίδιες στιγμές όμως δεν περιλαμβάνουν το ύστερα,αρχίζουν και τελειώνουν στο σημείο μηδέν και δεν κυοφορούνται στην επόμενη στιγμή και σκέψη.

Δεν με πονάει ο διαχωρισμός της ζωής μας,ούτε η διάσπαση ονείρων από μια ζωή κοινή,μήτε η ύπαρξη σου μακριά μου,μήτε η ύπαρξη μου μακριά σου.

Η απώλεια με πονάει,σαν ύπαρξη,σαν οντότητα,σαν συναίσθημα.
δεν έχει μορφή,ουτε μυρωδιά,ούτε υπάρχει στο πραγματικό.

Νιώθεις κάτι δικό σου ,του είχες δώσει όνειρα και πνοή, να σε συντροφεύει πάντα και στις μέρες που έρχονται συνεχίζεις να ζεις μα αυτό δεν σε συντροφεύει και η απώλεια είναι εκείνη που σε επηρεάζει και σε κάνει για μια στιγμή ασταθή.

...το σήμερα με θέλει δυνατό,να στηρίζομαι στο εγώ μου και να τραγουδάω την ζωή που μαθαίνω ξανα να απολαμβάνω και να την πλαισιώνω με φιλους-οικογένεια,γνώση και νεα όνειρα.

Στο εμείς με θέλω να καρφώνω στα σύνορα μασ,σημαία ανακωχής και μια φαντασιόπληκτη σκέψη μου με θέλει να απομακρύνομαι τραγουδίαρης βάρδος,μεθυσμένος χορευτής,ερωτευμένος ονειροβάτης άνεμος που το αύριο δεν με φοβίζει να το δεχτώ,με αγχώνει που και που,μα η γεύση του με θέλει να γεύομαι όσα με ιδρώτα πάλεψα σε ένα τραπέζι που η εποχή το θέλει να είναι πάντα ανοιξιάτικο .

Να σαι καλά.
Σε διαβάζω,σε νοιάζομαι και όσο και αν δεν το παραδέχομαι στιγμές σε σκέφτομαι.
Πολλά με αφήνουν αδιάφορο,άλλα τα αποδέχομαι ,πολλά τα σέβομαι και άλλα απλά τα διαβάζω.
Σε αγάπησα.Τώρα απλά με αγαπάω και με αφήνω να ζω και να πορεύομαι.
Μονο στο "τιποτα δεν έχει μείνει όρθιο" θα διαφωνήσω απόλυτα.
Δεν ήταν μια αγάπη καταστροφική,όχι τόσο,όσο στο μυαλό μας θέλαμε να την κάνουμε.

Στα συντρίμμια που θέλουμε να τα αφήνουμε ισοπεδωμένα,στα χρόνια του χθες ένα συντρίμμι και εγώ,...στο σήμερα περπατάω και όταν απλώνω τον χάρτη της ζωής μου για να βάλω το στίγμα μου,η διανυθείσα απόσταση είναι υπερβολικά μεγάλη.

συγνώμη
για όσα όνειρα στην απραγία σκότωσα.
για όσα έταξα και δεν είχα το χρόνο ,το θάρρος και την συνέπεια να πραγματοποιήσω.
για εκείνα που ακούστηκαν και άφησα να σε πονέσουν.
στον εαυτό μου,στην ζωή μου,σε εμένα που σε αγάπησα τόσο πολύ που χάθηκα στο απόλυτο εσύ.

Σε αγάπησα πραγματικά πολύ,έχω το θάρρος να το παραδέχομαι και αυτό το "για πάντα",πάντα θα ισχυέι.

"τοκ τοκ.-σε αγαπώ!
-και που με βάζεις?
-σε ένα δωμάτιο μικρό ,την καρδιά μου να ρεμβάζεις."

Ένα μέρος της καρδιάς μου πάντα θα σε νοιάζεται,θα σε ακούει,θα σε αναζητεί,θα σε παρατηρεί και θα χαίρεται με την χαρά σου ,θα δακρύζει με την θλίψη σου και θα ανοίγει τα χέρια να σε αγκαλιάσει όταν θα έχεις ανάγκη μια αγκαλιά μοναδική.

Να σαι καλά.
Να προσέχεις.
και θα τα πούμε...

Οσο για την κοπελίτσα που θέλησα να ακούγομαι ενθουσιασμένος,ναι είμαι.μόνο που δεν είναι κοπελίτσα...Είναι η Ζωή!

Ευχές και όνειρα γλυκά!

Αυτόχειρας.

Υπήρξαν μέρες που θέλησα και κρύφτηκα στην σιωπή.
Άλλες μέρες η κούραση της δουλειάς δεν άφηνε την καρδιά μου γυμνή να τρέμει απο φόβο τα όσα η λογική καταδυναστεύει.
Υπήρξαν ημέρες έντονου στοχασμού και υπήρξαν λέξεις που θέλησαν να μετατρέψουν τον πόνο τον πόθο και το έρεβος σε ατελείωτα ποιήματα.
Άλλες ημέρες πέρασαν άπραγες και χάθηκαν στην απραγία ,και ξεχάστηκαν μέσα απο την απουσία ονείρων και αναμνήσεων.

Σήμερα πίεσα την θλίψη μου να βγει να αναστατώσει τα πέλαγα του είναι μου και η λογική θέλησε να φιμώσει την καρδιά και όσο και αν τα λόγια ήταν εκεί,τίποτα δεν έβγαινε, στριμωγμένα όλα σε μια σκέψη,σε μια πνοή και μια βαθιά θλιβερή ανάσα.

Για άλλη μια φορά είχα τον καπνό να μου κρατάει συντροφιά και σε αυτό το κλειστοφοβικό δωμάτιο(για απόψε) τον παρατηρούσα να ανεβαίνει ψηλά και να κάθεται εκεί,να δημιουργεί μια βουβή ασπίδα και να μου κλέβει λεπτά ευτυχίας που ίσως στο μέλλον να ευτυχώ και να μετανιώνω που τέτοιες ώρες τα σκότωσα ,μια θυσία στον βωμό της μοναξιάς μου.

Πήρα το θάρρος να ακουμπήσω στο παρελθόν,έβαλα τραγούδια να με πάνε γοργά εκεί και άφησα το μυαλό να βυθίζει το αναίμακτο μαχαίρι του,βαθιά,όσο πιο βαθιά μπορεί στην καρδιά και έτσι αβοήθητη να χτυπά το ίδιο γοργά και να ματώνει όσο πιο πολύ μπορεί.

Κάθε χτύπος και ένα καλάθι δάκρυα που αν τα πετάξεις σε έδαφος σκληρό αναμνήσεις θα φυτρώσουν.

Πεθαίνεις καρδιά μου?αυτό θέλω να κάνεις για εμένα σήμερα...δεν ξέρω χρονικά,πόσο θα σου πάρει,θέλω προστάζω να ξ αιματώσεις,να πάψεις έτσι,ίσως, να πονάς.

Τι είναι κείνο που δεν σε αφήνει να δεχτείς τετελεσμένες αποφάσεις και θέλεις να γυρνάς σε Εκείνη που σταμάτησε το όνειρο Ζωή σου,που για χρόνια αποτελούσε και δικό της?
Τι σε θέλει να εκτιμάς κάτι που σε εκτίμησε όχι έτσι όπως σου άξιζε και σε πέταξε στο καλάθι με άλλα άχρηστα που δεν είναι άλλα παρά τα ονειράτα σου τώρα πιά?
Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πληκτρολογήσεις το νούμερο της,να μάθεις νέα της,να ακούσεις την ευτυχία της μακριά σου,την δική σου επαναλαμβανόμενη δυστυχία?
Γιατί θέλεις να νοιάζεσαι ακόμα αν είναι καλά,να ακούσεις πως σε αγαπάει,γιατί όσο και αν δεν το αποδέχεσαι σε ώρες οργής,και Εκεινη σε αγάπησε μοναδικά ,το ίδιο μοναδικά όπως και εσύ,αλλά που μόνο αν γυρίσει ο κόσμος τούμπα αυτή η αγάπη θα μπορούσε να ξαναγίνει ένα...
Γιατί θέλεις να χαζεύεις πινακίδες σε πανομοιότυπα αυτοκίνητα που τυχαίνει να συναντάς στο δρόμο σου και γιατί πανικοβάλλεσαι τι θα αντικρίσεις σαν δεις τον οδηγό του?
Θάρρος θέλει η αγάπη και κότσια και αντοχή στον χρόνο ναι?Εμπρός λοιπόν κάνε άλλη μια προσπάθεια να επικοινωνήσεις....Το Αντέχεις? Για άλλη μια φορά σκουπίδι και μετά να μαζεύεις τα κομμάτια σου και κουλουριασμένος γυμνός σε ένα πάτωμα κρύο να κλαις και να πενθείς...Το Αντέχεις?,Το Αξίζεις?Δεν απαντάς...όπως θες.

Και το μαχαίρι ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.εκεί να ξεματώσεις να μην μιλάς,νακρή να μην αισθάνεσαι και η επόμενη μέρα να ξημερώσει ευωδία σε φτερά αγγέλων που με αγαπούν και με νοιάζονται.

Τι στο διάολο σε θέλει να οργίζεσαι κάθε φορά που πονάς,κάθε φορά που διαπράτεις τα ίδια λάθη και διαγραφείς όνειρα που σε θέλουν καλύτερο στο νέο εγώ σου.
Γιατί ενώ έχεις ξεχάσει την μορφή της,το πρωινό της ξύπνημα,τα νεύρα της ,τον τρόπο που περπατούσε δίπλα σου,τα σημεία που σε ακουμπούσε φαντάζουν νεκρά και κρύα?
Γιατί θες να τα γράφεις εδώ αυτά ενώ ξέρεις ότι στα καπάκια όταν τύχει να διαβαστεί από Εκείνη θα γίνεις περίγελος και δεν πρόκειται παρά μόνο να πάρεις μια δεκάρα σαν ξεκαρδιστικός ζογλερ στο δικό τους πριβέ τραπέζι?

Γιατί ενώ η νέα σου μέρα περιλάμβανεται από όνειρα δικά σου και ονειράτα άλλων δεν αφήνεις την επόμενη μέρα να ξεχάσει το παρελθόν της και θες να σκάβεις νέες πληγές πάνω σε εκείνες που μήνες τώρα επουλώθηκαν...

Ξεμάτωσες λευκή καρδιά;,άλλον ένα σπαραγμό να βγει και το τελευταίο πικρόχολο αίμα που απόψε σε φούσκωσε σαν την σελήνη σε πλήρες γιόμα.

.
..
...
και η λογική βρέθηκε να σκουπίζει το αποτέλεσμα,δάκρυα βάλθηκαν να ξεπλύνουν τα ίχνη και το μυαλό δρομολόγησε το θράσος να βρει το θάρρος και τα δυό μαζί να πορευτούν μαζί στην κοιλάδα ονείρων αγοράζοντας νέα και ξεπουλώντας τα παλιά,ίσως χαρίζοντας τα...

Νέα όνειρα σπρώξε στις φλέβες σου καρδία
ως τ'άκρα λευκά να φτάσουν
και αν είναι η αγάπη πειρασμός
αλλού θα βρούν να πιάσουν.

Πήραν την αγάπη...

Πήραν την αγάπη και της δώσανε γιορτή.
Πήραν την γιορτή τηλέφωνο και της είπαν πως κέρδισε έναν άγιο.
Πήραν τον άγιο και του έκλεισαν ημερομηνία να συναντηθεί με την γιορτή.
Ραντεβού στα τυφλά κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου.
Ο άγιος ,η γιορτή και η αγάπη.

Τις πιο κρύες ημέρες του χειμώνα , ένα δώρο θέλει να μας ζεστάνει την καρδιά.
Μα δεν είναι το δώρο , η αγάπη είναι.
Είναι το δώρο,του δώρου κάτω από το περιτύλιγμα!

Αυτή η αγάπη , δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λέξη που περιλαμβάνει χιλιάδες συναισθήματα.
Χιλιάδες ναι , γιατί τελικά ο καθένας την ορίζει όπως θέλει.

Πάντα ξεκινάμε από το "σε" και τελειώνουμε στο ρήμα.
"Σε αγαπάω"
Το γιατί?Μεγάλη κουβέντα...
"Σε αγαπάω",τελεία.

Και αυτή η λεξούλα,που τραβάει τα πάνδεινα στην καρδούλα όλων,αφού ο καθένας την νιώθει ,την αισθάνεται και την ορίζει όπως θέλει,αυτή η τρυφερή λεξούλα που μπερδεύει και μπερδεύεται,ε αυτή λοιπόν αύριο έχει γιορτή!

Δεν είναι ορφανή!Είπαμε έχει και άγιο!
Δεν είναι ανήλικη.Στα χρόνια των αιώνων κρατάει μαγκούρα σοφίας μα πάντα νέα είναι και έτοιμη να αγαπήσει!
Δεν είναι άναρχη,μήτε ανάξια είναι...έχει αρχή και αρχές και αξία.

Ένα ρόδον ,μέσα στο ρόδον που λέγεται καρδιά και αφήνεται να μεγαλώνει και να πλέκει κήπο ,υπο την ανυπαρξία της λογικής!

Είναι τρελή αυτή η αγάπη!

Μόνο που....νομίζω πως...ξεχάσαν να επισημάνουν , πως σε αυτό το τριαντάφυλλο που δωρίζουμε όταν λέμε "σε αγαπάω",υπάρχουν και αγκαθάκια...

Και όσο την ποτίζουμε,όσο την περιποιούμαστε και την ζόυμε , μεγαλώνει και αυτή,μεγαλώνουμε και εμείς ,αλλά,άλλο τόσο μεγαλώνουν και αυτά...

Στο τέλος αυτά μας πονάνε πολύ πολύ και ίσως γιαυτό να λέμε ότι η αγάπη στο τέλος της πονάει.

Δεν πονάει αυτή,εμείς πονάμε...

Γιατί αγαπήσαμε!και αγαπήσαμε μοναδικά επειδή θελήσαμε και τολμήσαμε να ορίσουμε έννοια σε αυτήν την μαγική λεξούλα!

Μέρα γιορτής ,μέρα ευχών δεν αντιστέκομαι θα ευχηθώ!
Οτι αγαπάτε όσοι αγαπάτε και ότι ποθείτε όσοι δεν σας αγαπούν να σας ποθεί το ίδιο!
Να περάσετε υπέροχα,όπως κάθε άλλη ημέρα αγάπης!

Μερικά λεπτά ακόμα...Αντέχεις καρδιά?

Είδα την ομορφιά να περιμένει σε ένα μπαρ, τον καφέ της να σερβιριστεί.
Και περίμενε.... ακόμα και όταν σερβιρίστηκε,περίμενε το ύστερα να ρθει...
Ένιωσα την ευτυχία της να με περιβάλει , ένα χαμόγελο της κατάφερε να κερδίσει ένα δικό μου...
-"θες να πάμε για καφέ στο Βόσπορο?", "εκεί θα βρούμε την δίδυμη αδελφή σου και οι τρείς μαζί,με δύο ναργιλέδες θα απολαύσουμε την στιγμή"
-"την αδερφή μου και μάλιστα δίδυμη?","μάλλον με μπερδεύεις με ..."
-"ναι,την ομορφιά!,"
Κοκκίνισε,τα ροδομάγουλα της ,σπίθες φωτιάς ,τα μόνο εμφανή σημεία καθώς εκείνη προσπαθούσε να κρυφτεί στο ανακάτεμα της κρέμας από γάλα και στην ελαφριά στρώση κανέλας που σκέπαζαν αρμονικά το καπουτσίνο της.
-"πως το κάνεις αυτό?"
-"με πλοίο συνήθως πρωί για να θαυμάσεις το λυκαυγές,το λυκόφως προτρέπει σε ρομαντικό δείπνο μα θαλασσινά απο την περιοχή αυτή!Λοιπόν έρχεσαι?"
-"δουλεύω..."
-"και εγώ,όμως αυτήν την στιγμή δεν σε δουλεύω καθόλου"
-"πως το κάνεις αυτό?"
-"σου είπα με πλοίο (γαμώτο παραγγελία on bar...2 καπουτσίνο,ένας νες γλυκός γάλα,φρέσκα φρούτα) και καλή καρδιά"
-"πρέπει να φύγω,ωραίο ήταν"
-"το ταξίδι ή το καπουτσίνο?"
-"και τα δύο!"
-"μην ψάχνεις άδικα,κερασμένα από το bar"
-"μαα..."
-"την άλλη φορά θα σε αφήσω να πληρώσεις εσύ,σύμφωνοι?"

Το δέρμα της απαλό,ζεστό από την θέρμη του ζεστού καφέ και το άρωμα της κομμένα λάγνα βατόμουρα μιας εποχής,ενόσ χρόνου ,που η ανεμελιά και η ευτυχία διοπτεύει στο απέραντο αζιμούθ.

Πήρα την αφορμή και την έχτισα , πήρα την στιγμή και την έκανα συλλογισμό.

Λίγο ύστερα,ταξιδιάρης στο δικο μου πλοίο,θρονιάστηκα στην θέση που μου αρμόζει και καπετάνιος τώρα πια, ατενίζω στον ορίζοντα την ομορφιά που με πλημμυρίζει μέρες τώρα!

Την ευτυχία που με συντροφεύει καιρό εν έτη 8 , την ίδια ευτυχία που θέλω να χαρίσω απο φόβο ότι τόση πολύ δεν αντέχεται.

Βρέχει εδώ μα όχι εκεί,εκεί έχει ήλιο και ότι ταξιδεύω είναι χρυσό και ηλιόλουστο!

Περπατάω τώρα πάνω σε αυτό το πλοίο,το δέρμα μου αισθάνεται το αλμυρό και τα δάχτυλα μου σκοντάφτουν πάνω στους κόκκους αλατιού που είναι κολλημένοι με το ρέλι που αγγίζω.

Περπατάω....να φτάσω πλώρη!

Και κάπου εκεί κάθομαι και κοιτώ , την θάλασσα και τον εραστή της ουρανό, από την πλώρη τώρα πια , και η ένωση τους ,αυτή η υπέροχη γραμμή ,εκείνο το μοβ ανάμεσα στο μπλε και το γαλάζιο με κάνει να τρέμω και να ριγώ.

Τίποτα δεν μπορεί να με φέρει πίσω τώρα πια...Ούτε εδώ,ούτε εκεί,ούτε πουθενά!
Μόνο μπροστά σε πέλαγα ευτυχίας!

Η ευτυχία είναι υπέρτατη, βουλιάζω και πνίγομαι σε αυτή την παλίρροια που με θέλει ναυαγό,με ένα χαμόγελο τόσο ειλικρινές ,τόσο όμορφο,αγνό και ολότελα δικό μου από αβαθή καρδίας , θέλω να μείνω εκεί,μου αρέσει εδώ!

Ανοίγω τα χέρια και με σπασμωδικές κινήσεις αγκαλιάζω το υπέροχο άπειρο,όλα όσα κρύβονται εκεί και όλα όσα θα ήθελα να γνωρίσω και ίσως να μην προλάβω να δω!

Μια αέναη παράκληση σε όλα όσα τώρα πια φαντάζουν μυστικά και ανεξερεύνητα μα που όμως θα τα ζήσω!

Ονειροβάτης για άλλη μια φορά μα αυτήν την φορά είναι η ευτυχία της ζωής μου που ονειροβατεί και πλέκει όνειρα και εγώ ,απλά ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μπλεγμένος θελητά στον ιστό της!

Οι σκέψεις μου αδηφάγα δελφίνια προσπαθούν να δεχτούν την ευτυχία του ύστερα και οι αναμνήσεις μου μια άκακη φάλαινα τώρα πια,χορτασμένη και παιχνιδιάρα...

Μυρίζει ο τόπος παιδιά!!!! ,μυριζει ο καιρός ,μυρίζει το απόγευμα,όλα έχουν μυρωδιά,που όμοια της δεν υπάρχει...


Μερικά λεπτά ακόμα ! Αντέχεις καρδιά ?
Μερικά λεπτά ακόμα καρδία! Μπορείς να αντέξεις την ευτυχία?
Μερικά λεπτά ακόμα καρδιά! Χτύπα γοργά , Χτύπα ξανά!

Η επόμενη Μέρα ξημερώνει Ουρανό που ανατέλει Ευτυχία!