...Και γυρνάς πίσω ... και χάνεσαι...
Πήρες με χαρά να ανεβαίνεις την ανηφόρα...εκείνη που θα σου ξεπροβάλει τον μάγιστρο Ήλιο...
Φτάνεις στον λόφο που δίπλα θέλει να ανήκει το σπίτι σου...
Γυρνάς πίσω σου και κοιτάς...όχι πολύ μακριά,μονάχα δύο βήματα...
Αυτά είναι τα Όρια σκέφτεσαι...του Χωριού...της Πόλης...
Καλώς Όρισες...Στον Παράδεισο...
Στον Λόφο του Χωριού της Πόλης...
Στην Κόλαση της Δαιμόνιας Μοναξιάς Σου...
Ο παράδεισος είναι προσωπική άποψη για τον καθένα ,ο κάθε ένας τον βάφει , τον χτίζει όπως εκείνος θέλει,σύμφωνα πάντα με την έμπνευση και τις ορέξεις του...
Γιαυτό και όλοι στον παράδεισο , μάθαμε πως , ταξιδεύουμε μόνοι ...και είναι λίγοι καλοί εκεί...
Και μας αγαπούν...Δεν αμφιβάλει κανείς γιαυτό...Και μας περιμένουν...
Η θέα κοστίζει πολύ σε αυτά τα μέρη σκέφτεσαι...
Είσαι τυχερός που κατοικείς εδώ ...
Η θέα δεν σου αφήνει περιθώρια να αμφιβάλεις...
Καθαρός ουρανός , βλέπεις την θάλασσα , μπορείς να την μυρίσεις , νιώθεις την υγρασία της.
Τι άλλο θέλεις?
Ένας μοβ ήλιος θέλει να σε λούζει μερικά λεπτά πριν την δύση του...
Κοιτάς την Ακρόπολη και μαγεύεσαι,ο Λυκαβηττός δεσπόζει στα δεξιά σου,Η θάλασσα θέλει να σε γαληνεύει και να σου θυμίζει τι διδάχτηκες να διασχίζεις...
Θεωρείς τον εαυτό σου αχάριστο,υστερόβουλο,προκατειλημμένο...
Μα εσύ φοβάσαι το σκοτάδι που ο ήλιος θα φέρει με το τέλος του καθημερινού κύκλου του...
Φοβάσαι την μοναξιά που θα έρθει να σου κάνει παρέα...
Να σε κλειδώσει στα δρομάκια του μυαλού που η λογική του παραλόγου θέλει να σε ορίζει.
Φοβάσαι,κλειδώνεσαι,θωρακίζεσαι και κλείνεσαι...Χάνεσαι...
Οτι υπάρχει στην ταυτότητα σου,δεν σε ορίζει πια...η φωτογραφία νιώθεις πως δεν είσαι εσύ...
Ίσως να ανήκει σε κάποιον άλλον...Σίγουρα εκείνο το χαμόγελο ,στην φωτογραφία που ένας αστυνόμος θέλησε να αποθανατίσει δεν ανήκει σε εσένα...
Τουλάχιστον όχι αυτήν την ώρα...
Όχι τώρα που πάτησες μέσα στο όριο...
Είσαι τυχερός προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου...
Προσπαθείς να το νιώσεις ,μα εκεί που ταξιδεύεις δεν έχει άρωμα που να μπορεί να σε αποσπάσει...
Έφτασες.Άνοιξες την πόρτα και είδες...
Εικόνες ενός νεκρού εγώ διασκορπισμένες παντού,σκονισμένες και άλλοτε πάλι αναμνήσεις πρόσφατες...
Είδες γωνιές του σπιτιού με εσένα καθισμένο εκεί να ψάχνεις το υπέρτατο Εγώ σου,να μιλάς να συζητάς για την Ζωή και να καταγραφείς τα όσα η Μούσα σου θέλει να σου πλέκει...
Μυρίζει μοναξιά...Μα δεν μπορούσες να την γεύεσαι άλλο...
Κλείνεις την πόρτα βιαστικά,θέλεις να φιμώσεις το τελώνιο που πήγε να γίνει Εσύ...
Κάθεσαι με την πλάτη στην πόρτα τώρα...
Ακουμπάς τα χέρια και κρυώνεις...
Είναι λένε το ψύχος των νεκρών αναμνήσεων που δεν τις λησμόνησε κανείς...
Που κανείς δεν είχε το θάρρος να τις κρατήσει στο φως έστω και λίγο...
Είναι ότι αφήσαμε να κείτεται νεκρό, ότι θελήσαμε να το αφήσουμε χωρίς πνοή, ότι του πήραμε το μαχαίρι από τα χέρια και έτσι,νεκρό,το αφήσαμε εκεί,να μην μας πληγώνει...
Προσπαθείς να ευτυχίσεις,να κλέψεις λίγο από την ευτυχία του ύστερα , να την κρατήσεις στην καρδιά και εκείνη να δεσμευτεί μέσα στις φλέβες σου και να σε επαναφέρει από το λήθαργο...
Για σένα η προσπάθειά δεν είναι πράξη, είναι καθημερινός αγώνας ,μέσα σου...
Παλεύεις με εχθές και σήμερα , η πέννα σου μαρτυρεί τα όσα η ψυχή θέλει να αποκρύψει...
Φοβάσαι να μοιραστείς γιατί έχεις να μοιράσεις πολλά.πολλά να ξορκίσεις.πολλά να ζητήσεις. και άλλα ακόμη πιο πολλά να κερδίσεις...
Πράγματα απλά φαντάζουν ακατόρθωτα,το θέμα είναι ,φαντάζουν ή όντως είναι?
Σκέφτεσαι,να μια πράξη που δηλώνει ότι ζεις και το παλεύεις...
Κουράστηκες να παλεύεις...Γεμίζεις πληγές,που όμως δεν ανήκουν στο παρελθόν...Αυτά με το πέρασμα του χρόνου έχουν πια σκονιστεί και είναι άκακα...Οι πληγές αυτές ,θέλεις να τις παρομοιάζεις με την κραυγή που δεν άφησες να ακουστεί και την έπνιξες , μαζί και τα θέλω σου...
Για μια φορά θέλεις απλά να σου δοθεί κάτι απλόχερα και να μείνει δικό σου....όχι για πάντα...απλά δικό σου...όχι κτήμα σου...δικό σου...
Θέλεις ένα χάδι...Δικό σου...
Στην δική σου φαντασίωση αυτό το χάδι θέλεις να είναι μονάχα δικό σου...
Κτήμα σου...Δικό σου...
Στον κόσμο των τριάκοντα αργυρίων , μονάχα τα όνειρα και ένα χάδι μπορεί να είναι δικό σου...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες...
Είναι το στίγμα σου,σαν άνθρωπος στην γή και η κληρονομιά που αφήνεις πίσω...
Τα όνειρα θέλουν να φτιάχνουν μνημεία στον χρόνο που μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει την ταυτότητα του ιδιοκτήτη τους...
Το χάδι είναι η κινητήρια δύναμη της υλοποίησης των όσων θέλεις να ονειρεύεσαι και να σμιλεύεις στην ομίχλη ονειρόσκονης που σε περιβάλει...
Ζητάς ένα χάδι και έρχεται μια αγκαλιά...Ζεστή επιφανειακή,ολιγόλεπτη...
Ζητάς ένα χάδι και ξεκινάει συζήτηση που θέλει να τελειώνει τον καφέ σου σε χρόνο ρεκόρ...
Ο χρόνος πέρασε και εσύ σε ένα γεμάτο τασάκι σε μια καφετέρια μετράς τα χαμόγελα,τις στιγμές,της αναμνήσεις που κέρδισες σε αυτόν τον αγώνα...
Μα είσαι εκεί...
Και γαμώτο ζητάς ένα χάδι...
Ένα χάδι που θα σου πιάσει αυτό που λέγεται καρδιά και θα την ζεστάνει...
Θα της δώσει χτύπο και παλμό...
Ένα χάδι που αυτό το Δαιμόνιο Χωριό της Πόλης θα μυρίζει χρώματα και για ουρανό θα έχει φτερά αγγέλων...
Μιλάω γιαυτό το χάδι που θα σε κάνει να ζεις και να φιλοσοφείς και πάλι,
ευγενικά
την
όμορφη
ζωή
σου.
Εκείνη που θα πλουτίσει στα όνειρα...
Τα όνειρα που με πολύχρωμη ζαλάδα θα θέλεις να χτίσεις...
Στον αόριστο χρόνο ,μόνο δύο ρήματα κάνουν παρέα και χωρίζονται μοναχά από ένα φωνήεν...
Το ένα θέλει να "πληρώνει" το άλλο...
Εκλ(ε)ψες-Εκλ(α)ψες...
Οτι δεν είναι δικό σου...
Και γαμώτο...
Ένα χάδι...
Δικό σου...
Που...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες και δεν έκλαψες γιαυτό...
