Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Tell me Why?

Πίσω απο τις κουρτίνες μια Ανατολή σε περιμένει σε ακίνητο φόντο.
Και να που προβάλεις...Και όλα αρχίζουν...
Ορίζεις τα χρώματα...
Κόκκινο εκείνοι,γαλάζιο εσύ...

Τα βλέφαρα σου σφάλισαν.
Μα ότι τα μάτια συνέλαβαν,συνεχίζει με το ίδιο πάθος να ερεθίζει το μυαλό.
Μια εικόνα...Μια Ανατολή...και εκεί μέσα , χορεύεις , με ντάμα την ζωή σου...
Και οι βάρδοι ?, όνειρα ταξιδιάρικα, κτητικά...

Δάκρυα...
Δάκρυα... , λες , και δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια σου.

θες να αναρωτιέσαι τελικά. Μα ότι σκέφτεσαι πρέπει να το φωνάξεις...
Αναρωτηθήκατε ποτε;
Αν αποτελούν τελειωμένα όνειρα που δεν βρήκαν μια θέση ανάμεσα στα αστέρια που τα είχαμε τάξει...

Η μήπως αποτελούν υπέρτατες στιγμές ευτυχίας που σαν παρορμητικός ποταμός χύνονται στην θάλασσα των αισθήσεων;

Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Έτσι , εκείνοι λένε...
Το ίδιο καλείσαι να του πες και εσύ , όταν εκείνοι κλαίνε...

Στο άβατο της δική μας κλειδωμένης ζωής , υπάρχουν πράξεις λόγια και δάκρυα που άφησαν την σιωπή και εκδηλώθηκαν δημόσια...
Υπάρχουν λόγια πράξεις και δάκρυα που αφέθηκαν ειδικά σε εκείνους που θελήσαμε να λατρέψουμε και να τους χαριστούμε...
Που όμως για κάποιον παράξενο λόγο , τώρα πια , στο ύστερα ενός χωρισμού , τους ευχαριστούμε...

Όμως κάπου εκεί , στο βάθος της καρδιάς , υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ...
Υπήρξαν πράξεις που δεν έζησαν ποτέ...και αν...αν έζησαν ...τις σκότωσες νωρίς στην ντροπή της σιωπής...
Και δάκρυα που δεν ένιωσες ποτέ την ζεστασιά τους...την υγρασία τους...που όμως...γαμώτο ένιωσες...το βάρος τους στο μάγουλο σου...

Υπήρξαν...και υπάρχουν...για όσο η ψυχή σου θα πρέπει να τα κυοφορεί στην θύμηση .

Στο κήπο της ψυχής μας , όλα αυτά ένας παράξενος παράδεισος , και η Ζωή μας , ένας Αδάμ που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε ώριμα μήλα...
Πότε άγγελος και άλλοτε έκπτωτος...

Σαν μεθυσμένη παράσταση με νηφάλιους θεατές να σε βλέπουν να περπατάς... ένα βήμα μπροστά και το επόμενο στο πουθενα...

Μεθυσμένος για το κοινό , γελάς , περπατάς , τρικλίζεις και πέφτεις...

Στα σανίδια της δικής σου παράστασης...
...Κάθεσαι...
και θες να αναρωτιέσαι...

Κάθεσαι και ζυγιάζεις την Ζωή σου...
Κάθεσαι και χρεώνεις τα πάθη σου ως λάθη σου...
και τα λάθη σου ως τα σφάλματα σου...
Κάθεσαι και κλαις για ότι σε πλήγωσε...
και τραγουδάς ότι σε διασκεδασε...
Κάθεσαι και αναρωτιέσαι...τα ίδια που θες να φωνάξεις...
Πείτε μου ολοι εσείς...
είναι λάθος να αγαπάς?
είναι λάθος να ερωτεύεσαι?
είναι λάθος να ζητάς μια αγκαλιά...
Είναι λάθος να πιστεύεις στον άνθρωπο?
Είναι σφάλμα να πιστεύεις τον άνθρωπο?

Ότι τόσην ώρα σε θρόνιαζε πάνω του, τώρα φαντάζει μια καφέ άβυσσος...

Δάκρυα.
..


Σηκώνεσαι μα στο βούρκο των σκέψεων δεν σταματάς να βουλιάζεις...

Δάκρυα..
.


Δάκρυα...

Τα αφήνεις να κυλήσουν και τα πρώτα χειροκροτήματα μόλις ακούστηκαν...

Δακρυα...

Σε αυτή τη βουβή μεθυσμένη παράσταση που εσύ πρωταγωνίστησες έδωσες πολλά περισσότερα από όσα θέλησες σαν ηθοποιός να εκτελέσεις...

Δάκρυα...


Ενα παιδί πλησιάζει και ανεβαίνει στα σανίδια...
Σε αγκαλίαζει και προσπαθεί να βγάλει την μάσκα σου...την μάσκα του τραγωδού ηθοποιού που έβλεπε πως φορούσες τόση ώρα...
Σταματάει να προσπαθεί όταν καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί , παρα μόνο το πρόσωπο σου...

Δακρυα...

Μην φοβάσαι για εκείνους που δεν χειροκροτάνε...σου ψυθιρίζει στο αυτί.

Δακρυα...

Απλά δεν γνωρίζουν αν η παράσταση τελειωσε...

Δακρυα...

Απλά δεν γνωρίζουν
αν... και γιατί κλαις...

από έκπτωτα όνειρα ...?

ή απο υπέρτατη ευτυχία...?


.