Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Η απάντηση στο σχόλιο 4.

Hey Ζαζού.


Η καρδιά φυλακίζει ότι ο άνθρωπος κύρης της θέλει να φυλακίσει εκεί μέσα.(βλέπεις, καθαρά κυνικά και η αγάπη θέμα επιλογής είναι).

Στα χρόνια του χθές φυλάκισα εσένα εκεί,μαζί και τα όνειρα μας.

Για χρόνια και μέρες μετά ,θέλησα να κρατάω το κλειδί σε ένα δυσβάσταχτο μέρος,σε έδαφος δακρύων,στην χώρα ενός ατέρμονα πόνου που το είχα πλαισιώσει με αναμνήσεις αγκάθια και χρώματα ονειρων.

Μήνες πριν έκανα το ταξίδι αυτό,πάλεψα ,πόνεσα,δάκρυσα ,μάτωσα μα τελικά κατάφερα να φέρω το κλειδί στην επιφάνεια.
Και η Λύτρωση ήρθε.

Το ταξίδι μου αυτό μου έμαθε πολλά,με διδαξε για την αγάπη,τον πόνο,τον στοχασμό και μου γνώρισε την Ζωή λίγο καλύτερα και πως θα πρέπει να την ζούν.

Άνοιξα την πόρτα της φυλακής σου,την πόρτα της καρδίας μου και σε άφησα ελεύθερη να κυβερνάς στον δικό σου κόσμο,μακριά,ίσως σε έναν παράλληλο από τον δικό μου...Τον ίιο κόσμο που μήνες πριν εσύ η ίδια επέλεξες να ζεις.

Εσύ είχες φύγει,εγώ δεν σε άφηνα και εγώ ήμουν ο μόνος που έκανε κακό στον εαυτό του.
Όλα όμως άλλαξαν από εκείνη την μέρα...προς το καλύτερο.

Η καρδιά μου θέλησε να ανανεώσει την συνθήκη της με το ψυχικό της σύμπαν και αυτή η ανακαίνιση κοστίζει πολλά χαμόγελα και λίγες πικρίες,μα το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία ευτυχίας με χρώματα νέα όνειρα και κτίσμα την δύναμη του εγώ στα ακούσματα της ύπαρξης του υπερεγώ.

Στιγμές είναι η ζωή και ναι μερικές στιγμές θέλουν να ανήκουν και σε σένα,σαν σκέψη όμως που πέρασε,γέλασε ευτύχισε πλαισιώθηκε από αναμνήσεις και έπεσε νεκρή στην θλίψη της απώλειας.

Οι ίδιες στιγμές όμως δεν περιλαμβάνουν το ύστερα,αρχίζουν και τελειώνουν στο σημείο μηδέν και δεν κυοφορούνται στην επόμενη στιγμή και σκέψη.

Δεν με πονάει ο διαχωρισμός της ζωής μας,ούτε η διάσπαση ονείρων από μια ζωή κοινή,μήτε η ύπαρξη σου μακριά μου,μήτε η ύπαρξη μου μακριά σου.

Η απώλεια με πονάει,σαν ύπαρξη,σαν οντότητα,σαν συναίσθημα.
δεν έχει μορφή,ουτε μυρωδιά,ούτε υπάρχει στο πραγματικό.

Νιώθεις κάτι δικό σου ,του είχες δώσει όνειρα και πνοή, να σε συντροφεύει πάντα και στις μέρες που έρχονται συνεχίζεις να ζεις μα αυτό δεν σε συντροφεύει και η απώλεια είναι εκείνη που σε επηρεάζει και σε κάνει για μια στιγμή ασταθή.

...το σήμερα με θέλει δυνατό,να στηρίζομαι στο εγώ μου και να τραγουδάω την ζωή που μαθαίνω ξανα να απολαμβάνω και να την πλαισιώνω με φιλους-οικογένεια,γνώση και νεα όνειρα.

Στο εμείς με θέλω να καρφώνω στα σύνορα μασ,σημαία ανακωχής και μια φαντασιόπληκτη σκέψη μου με θέλει να απομακρύνομαι τραγουδίαρης βάρδος,μεθυσμένος χορευτής,ερωτευμένος ονειροβάτης άνεμος που το αύριο δεν με φοβίζει να το δεχτώ,με αγχώνει που και που,μα η γεύση του με θέλει να γεύομαι όσα με ιδρώτα πάλεψα σε ένα τραπέζι που η εποχή το θέλει να είναι πάντα ανοιξιάτικο .

Να σαι καλά.
Σε διαβάζω,σε νοιάζομαι και όσο και αν δεν το παραδέχομαι στιγμές σε σκέφτομαι.
Πολλά με αφήνουν αδιάφορο,άλλα τα αποδέχομαι ,πολλά τα σέβομαι και άλλα απλά τα διαβάζω.
Σε αγάπησα.Τώρα απλά με αγαπάω και με αφήνω να ζω και να πορεύομαι.
Μονο στο "τιποτα δεν έχει μείνει όρθιο" θα διαφωνήσω απόλυτα.
Δεν ήταν μια αγάπη καταστροφική,όχι τόσο,όσο στο μυαλό μας θέλαμε να την κάνουμε.

Στα συντρίμμια που θέλουμε να τα αφήνουμε ισοπεδωμένα,στα χρόνια του χθες ένα συντρίμμι και εγώ,...στο σήμερα περπατάω και όταν απλώνω τον χάρτη της ζωής μου για να βάλω το στίγμα μου,η διανυθείσα απόσταση είναι υπερβολικά μεγάλη.

συγνώμη
για όσα όνειρα στην απραγία σκότωσα.
για όσα έταξα και δεν είχα το χρόνο ,το θάρρος και την συνέπεια να πραγματοποιήσω.
για εκείνα που ακούστηκαν και άφησα να σε πονέσουν.
στον εαυτό μου,στην ζωή μου,σε εμένα που σε αγάπησα τόσο πολύ που χάθηκα στο απόλυτο εσύ.

Σε αγάπησα πραγματικά πολύ,έχω το θάρρος να το παραδέχομαι και αυτό το "για πάντα",πάντα θα ισχυέι.

"τοκ τοκ.-σε αγαπώ!
-και που με βάζεις?
-σε ένα δωμάτιο μικρό ,την καρδιά μου να ρεμβάζεις."

Ένα μέρος της καρδιάς μου πάντα θα σε νοιάζεται,θα σε ακούει,θα σε αναζητεί,θα σε παρατηρεί και θα χαίρεται με την χαρά σου ,θα δακρύζει με την θλίψη σου και θα ανοίγει τα χέρια να σε αγκαλιάσει όταν θα έχεις ανάγκη μια αγκαλιά μοναδική.

Να σαι καλά.
Να προσέχεις.
και θα τα πούμε...

Οσο για την κοπελίτσα που θέλησα να ακούγομαι ενθουσιασμένος,ναι είμαι.μόνο που δεν είναι κοπελίτσα...Είναι η Ζωή!

Ευχές και όνειρα γλυκά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...και αν είσαι ξένος ... και αν θεός ...
...και αν πάλι μόνος ... και αν θνητός...
Καλώς ήρθες , ίσως και πάλι στην Επόμενη Μέρα...

Εκεί που θέλουμε όλοι να τάζουμε τα Όνειρα μας...

Ταπεινά Ο , καλοί μου φίλοι.