Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Αυτόχειρας.


Υπήρξαν μέρες που θέλησα και κρύφτηκα στην σιωπή.
Άλλες μέρες η κούραση της δουλειάς δεν άφηνε την καρδιά μου γυμνή να τρέμει απο φόβο τα όσα η λογική καταδυναστεύει.
Υπήρξαν ημέρες έντονου στοχασμού και υπήρξαν λέξεις που θέλησαν να μετατρέψουν τον πόνο τον πόθο και το έρεβος σε ατελείωτα ποιήματα.
Άλλες ημέρες πέρασαν άπραγες και χάθηκαν στην απραγία ,και ξεχάστηκαν μέσα απο την απουσία ονείρων και αναμνήσεων.

Σήμερα πίεσα την θλίψη μου να βγει να αναστατώσει τα πέλαγα του είναι μου και η λογική θέλησε να φιμώσει την καρδιά και όσο και αν τα λόγια ήταν εκεί,τίποτα δεν έβγαινε, στριμωγμένα όλα σε μια σκέψη,σε μια πνοή και μια βαθιά θλιβερή ανάσα.

Για άλλη μια φορά είχα τον καπνό να μου κρατάει συντροφιά και σε αυτό το κλειστοφοβικό δωμάτιο(για απόψε) τον παρατηρούσα να ανεβαίνει ψηλά και να κάθεται εκεί,να δημιουργεί μια βουβή ασπίδα και να μου κλέβει λεπτά ευτυχίας που ίσως στο μέλλον να ευτυχώ και να μετανιώνω που τέτοιες ώρες τα σκότωσα ,μια θυσία στον βωμό της μοναξιάς μου.

Πήρα το θάρρος να ακουμπήσω στο παρελθόν,έβαλα τραγούδια να με πάνε γοργά εκεί και άφησα το μυαλό να βυθίζει το αναίμακτο μαχαίρι του,βαθιά,όσο πιο βαθιά μπορεί στην καρδιά και έτσι αβοήθητη να χτυπά το ίδιο γοργά και να ματώνει όσο πιο πολύ μπορεί.

Κάθε χτύπος και ένα καλάθι δάκρυα που αν τα πετάξεις σε έδαφος σκληρό αναμνήσεις θα φυτρώσουν.

Πεθαίνεις καρδιά μου?αυτό θέλω να κάνεις για εμένα σήμερα...δεν ξέρω χρονικά,πόσο θα σου πάρει,θέλω προστάζω να ξ αιματώσεις,να πάψεις έτσι,ίσως, να πονάς.

Τι είναι κείνο που δεν σε αφήνει να δεχτείς τετελεσμένες αποφάσεις και θέλεις να γυρνάς σε Εκείνη που σταμάτησε το όνειρο Ζωή σου,που για χρόνια αποτελούσε και δικό της?
Τι σε θέλει να εκτιμάς κάτι που σε εκτίμησε όχι έτσι όπως σου άξιζε και σε πέταξε στο καλάθι με άλλα άχρηστα που δεν είναι άλλα παρά τα ονειράτα σου τώρα πιά?
Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πληκτρολογήσεις το νούμερο της,να μάθεις νέα της,να ακούσεις την ευτυχία της μακριά σου,την δική σου επαναλαμβανόμενη δυστυχία?
Γιατί θέλεις να νοιάζεσαι ακόμα αν είναι καλά,να ακούσεις πως σε αγαπάει,γιατί όσο και αν δεν το αποδέχεσαι σε ώρες οργής,και Εκεινη σε αγάπησε μοναδικά ,το ίδιο μοναδικά όπως και εσύ,αλλά που μόνο αν γυρίσει ο κόσμος τούμπα αυτή η αγάπη θα μπορούσε να ξαναγίνει ένα...
Γιατί θέλεις να χαζεύεις πινακίδες σε πανομοιότυπα αυτοκίνητα που τυχαίνει να συναντάς στο δρόμο σου και γιατί πανικοβάλλεσαι τι θα αντικρίσεις σαν δεις τον οδηγό του?
Θάρρος θέλει η αγάπη και κότσια και αντοχή στον χρόνο ναι?Εμπρός λοιπόν κάνε άλλη μια προσπάθεια να επικοινωνήσεις....Το Αντέχεις? Για άλλη μια φορά σκουπίδι και μετά να μαζεύεις τα κομμάτια σου και κουλουριασμένος γυμνός σε ένα πάτωμα κρύο να κλαις και να πενθείς...Το Αντέχεις?,Το Αξίζεις?Δεν απαντάς...όπως θες.

Και το μαχαίρι ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.εκεί να ξεματώσεις να μην μιλάς,νακρή να μην αισθάνεσαι και η επόμενη μέρα να ξημερώσει ευωδία σε φτερά αγγέλων που με αγαπούν και με νοιάζονται.

Τι στο διάολο σε θέλει να οργίζεσαι κάθε φορά που πονάς,κάθε φορά που διαπράτεις τα ίδια λάθη και διαγραφείς όνειρα που σε θέλουν καλύτερο στο νέο εγώ σου.
Γιατί ενώ έχεις ξεχάσει την μορφή της,το πρωινό της ξύπνημα,τα νεύρα της ,τον τρόπο που περπατούσε δίπλα σου,τα σημεία που σε ακουμπούσε φαντάζουν νεκρά και κρύα?
Γιατί θες να τα γράφεις εδώ αυτά ενώ ξέρεις ότι στα καπάκια όταν τύχει να διαβαστεί από Εκείνη θα γίνεις περίγελος και δεν πρόκειται παρά μόνο να πάρεις μια δεκάρα σαν ξεκαρδιστικός ζογλερ στο δικό τους πριβέ τραπέζι?

Γιατί ενώ η νέα σου μέρα περιλάμβανεται από όνειρα δικά σου και ονειράτα άλλων δεν αφήνεις την επόμενη μέρα να ξεχάσει το παρελθόν της και θες να σκάβεις νέες πληγές πάνω σε εκείνες που μήνες τώρα επουλώθηκαν...

Ξεμάτωσες λευκή καρδιά;,άλλον ένα σπαραγμό να βγει και το τελευταίο πικρόχολο αίμα που απόψε σε φούσκωσε σαν την σελήνη σε πλήρες γιόμα.

.
..
...
και η λογική βρέθηκε να σκουπίζει το αποτέλεσμα,δάκρυα βάλθηκαν να ξεπλύνουν τα ίχνη και το μυαλό δρομολόγησε το θράσος να βρει το θάρρος και τα δυό μαζί να πορευτούν μαζί στην κοιλάδα ονείρων αγοράζοντας νέα και ξεπουλώντας τα παλιά,ίσως χαρίζοντας τα...

Νέα όνειρα σπρώξε στις φλέβες σου καρδία
ως τ'άκρα λευκά να φτάσουν
και αν είναι η αγάπη πειρασμός
αλλού θα βρούν να πιάσουν.

7 σχόλια:

  1. νεράιδα να γινόμουν ... και να ερχόμουν κρυφά να σου χάιδευα τα μαλλια ... και να σκούπιζα τα αόρατα δάκρυα αυτα που μόνο εγώ μπορώ να δώ και ασ με έκαιγαν τα χέρια ......

    κυβέλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ονειροβάτη μου...
    πολύ λυπήθηκε η καρδιά μου
    με τον πόνο σου...τον πονεμένο
    θρήνο που σε θέλει να σκορπάς
    το αίμα της καρδιάς σου..για μια
    χαμένη αγάπη!!
    Όμως όχι...η καρδιά είναι πολύ
    πιο μεγάλη από κάθε πόνο...
    στηλώσου...κοιτα τη ζωη με αλλο
    μάτι...άσε το δάκρυ να ξεπλύνει
    τον καημό σου και συνέχισε...
    Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
    Δεν θα ήταν η κατάλληλη...
    Αν ήταν...τώρα θα ήσασταν μαζί!
    Για να μην είστε...σημαίνει πως
    δεν θα γινοσασταν για πάντα
    ευτυχισμένοι...!!!

    Με λευκό μαντήλι το αίμα...θα
    σκουπήσω..κι απ'την πληγή...
    ένα περιβόλι άνθη θα ανθοίσει!!

    Να είσαι καλά**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιατί επιμένουμε στα παλιά ακόμα και αν μας πονάνε ονειροβάτη; Γιατί η καρδιά είναι ένα πολύ περίεργο πλάσμα με δική του θέληση... Φοβάται πολύ τα καινούρια πράγματα που δεν τα έχει κάνει ακομα δικά της και για να αισθανθεί σιγουριά επιστρέφει σε γνώριμα λιμέρια, ακόμα και αν την πονάνε. και προφανώςμ ια χαμένη αγάπη πονάει πολύ. όνειρα που δημιουρεγήθηκαν και έμειναν στα αζήτητα σφυροκοπούν ένα μυαλό που θέλει να ξεφύγει και να πιάσει ξανα τον ουρανό και να αγκαλιάσει τη θάλασσα... Κουράγιο ονειροβάτη και πολύ σύντομα θα μπορέσεις να στρώσεις καινούριους "ονειροβατούμενους" και μη δρόμους που θα σε μεταφερουν εκεί που πραγματικά αναζητά η καρδιά σου! Κλάψε, πόνεσε θρήνησε για κάτι που πέρασε και σε άφησε, για κάτι που το αγάπησες και αξίζει τα δάκρυά σου. Ακόμα και αυτό χρειάζεται για να μπορέσεις να προχωρήσεις. όταν κλαίμε καθαρίζουμε την ματιά μας δε νομίζεις; και δε μιλάω μόνο για τα μάτια του προσώπου μας! Ξέρεις τι εννοώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα ονείρα είναι το πολυτημότερο δώρο που μας έδωσε ο Θέος!
    Υπάρχουν για να έχουμε στόχους....για να μην πάψουμε ποτέ να θέλουμε....και κάθε μέρα θα κάνουμε καινούρια!
    Δυστυχώς δεν γίνονται πάντα πραγματικότητα....μα ακόμη και έτσι να είναι μην το βάζεις ποτέ κάτω!
    Σε διαβάζω πάντα....και πάντα μόνη μου....πότε περίγελος κανενός!
    Κανείς άλλωστε δεν έχει το δικαίωμα αυτό!
    Σκουπισε τα μάτια σου μικρέ...σήκωσε το κεφάλι ψηλά και περπάτα...κάπου εκεί έξω σε περιμένουν νέα όνειρα!!!!
    Δεν ξέρω αν πρέπει μα νιώθω πως θέλω να το κάνω!
    Ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη...απλά γιατί σου φέρνω δάλρυα στα μάτια!
    Ήθελα πάντα να είμαι το χαμόγελο σου μα δεν τα καταφέραμε...
    Ομολογώ, όσο σκήρο και αν ακούγεται πως μερικέσ φορές με κάποια μου σχόλια ήθελα να σε πονέσω...μαλλον τα κατάφερα ε;...Ε δε νιώθω καθόλου καλά με αυτό!
    Κάποια πραγματα που έγιναν δεν αλλάζουν....δεν μπορούμε να τα πάρουμε πισω και για κάποια πράγματα που πιστεύω πως έκανες ό.τι και να λες δε μου τα βγάζεις απ το μυαλό!
    Αλλά ειληκρινά δε θέλω να πονάς άλλο!
    Λυπάμαι....μην κλαις....¨ολα θα πάνε καλά!....θα ήθελα να είχα μόνο τις καλές αναμνήσεις μα τα τελευταια γεγονότα δε με αφήσανε...εσύ... που πιστεύεις πωσ έγιναν αλλίως τα πράγματα κράτα τα κάλα στο μυαλό σου και προχώρα!
    Ναι κάποτε σε αγάπησα πραγματικα!
    Τώρα δεν ξέρω τι έχει μέινει όρθιο!

    Ακουστηκες ενθουσιασμένος με την κοπρλιτσα...νέα όνειρα? Μην πείσ τίποτα...μην πεταξουμε άλλη χολή ο ένασ στον άλλο...δεν το αξίζουμε!
    και πάλι συγνώμη... να είσαι καλά...να ονειρεύεσαι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Κυβέλη
    Φοβάμαι πως,ταξίδι στο βορρά,αιθέριο άρωμα γλυκό,κάποια στιγμή,τα χέρια σου θα θελήσουν να αγγίξουν και η καρδιά σου ,καρδιά μου ,αγέρωχο άλογο,αλαφιασμένο,σε πεδιάδα έρωτα,του αλλόκοτου πόθου,του παρβάτη πάθους,της γλυκιάς αμαρτίας,θα θέλει να τρέχει.

    Πανε μέρες που έχω να σε ακούσω και όλο οι σκέψη μου κοιτάει το χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαργαρίτα μου.
    Παίρνω την απάντηση Κυρά και την μετατρέπω σε ευτυχία.πόσο δίκιο έχεις...
    σε ευχαριστώ...
    ο λόγος σου,δεσμά για την αναζήτηση ευτυχίας σε ένα άγνωστο μα ανερχόμενο αύριο και όσα κλαίει η καρδιά,τριαντάφυλλα που την ψυχή σκεπάζουν.
    Σε ευχαριστώ...
    Να σαι καλά και να ονειρεύεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ηλία...
    σε ευχαριστώ...

    πάντα σε ακούω και πάντα η σοφία σου,είναι εκεί να με πλανεύει και να με ταξιδεύει σε απόλυτες σκέψεις στοχασμού.

    Η ζωή μας ταξιδεύει στο ταξίδι της και δεν ζητά την αποδοχή μας.Στιγμές πόνου αναζητούν στιγμές σκέψεων και στιγμές δακρύων αναζητούν στιγμές ευτυχίας του ύστερα σε ένα ύστερα που φοβόμαστε να υπαρξουμε εάν δεν το έχουμε σχεδιάσει.

    άσχετα με το τι έχουμε ονειρευτεί,το ύστερα θα έρθει και στο αύριο θα ξυπνήσουμε.
    Στο άγνωστο ταξίδι στο αύριο,ονειροβάτες μόνο στον πειρασμό του,είμαστε ικανοί-ανίκανοι να ενδώσουμε και στον χάρτη που χαράξαμε πορείες στον ίδιο χάρτη θα βρεθούμε να βάζουμε απλά στίγματα,πορείες που είτε θα αποκλείνουν είτε θα συγκλίνουν με τις δικές μας...

    Να σαι καλά!!!Όνειρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

...και αν είσαι ξένος ... και αν θεός ...
...και αν πάλι μόνος ... και αν θνητός...
Καλώς ήρθες , ίσως και πάλι στην Επόμενη Μέρα...

Εκεί που θέλουμε όλοι να τάζουμε τα Όνειρα μας...

Ταπεινά Ο , καλοί μου φίλοι.