Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Βήματα...

...κοιμάσαι δίπλα μου...
...Και όμως κάτι θέλει να με σέρνει σε αυτές τις λευκές σελίδες...
Πολύ πριν κοιτούσα τις λάμψεις των κεριών ...
...και η σκέψη μου ; ...Φωτιά και αυτή όπως η φλόγα...
...θέλει να τρεμοπαιζει με την συνείδηση και άλλοτε με την θλίψη...
...Χύνεται σαν υγρό ζεστό κερί κάι παγώνει την καρδία μου...
...κάτι με θέλει εδώ...
...Είναι τα όσα θέλουν να ορίζουν την αγάπη...
...και άλλα...άλλα που θέλουν να την δικάζουν σε αυστηρό δικαστήριο...
...χωρίς κανέναν υπαίτιο θύτη...




...Αφιερωμένο και αυτό,σε σένα ...

Και όσοι διαβάσουν; όλο και κάτι θα πουν , όλο και κάτι έχουν να αγαπούν ...

Όλο και κάτι έχουν να νοιάζονται...

...Και όμως...

Δεν θα είμαι εδώ...Ουτε να γράψω , ούτε να απαντήσω ,ούτε να σου μιλήσω...
...και όμως , εδώ θα είμαι , απλά όχι εδώ...




...Κοιμάσαι δίπλα μου ...

...και ταξιδεύεις στα δικά σου πολύχρωμα όνειρα...


...Πήρα να Ταξιδεύω και εγώ ...

...σκούπισα τα δάκρυα και τα έκανα θάλασσα...

...Βάφτισα θάρρος και το ονόμασα πλοίο...

...και μέσα σε όλα αυτά ντύθηκα ναυτικός...

...και παίρνω φίλους μαζί τις αναμνήσεις...



- Θα το αντέξεις ρε? , σε ρώτησα... Αλήθεια τι περίμενα να απαντήσεις ?

-Θα το αντέξω, ΡΕ! απαντάς και γελάς...ενώ μόλις πριν αφέθηκες να ψυθιρίζεις,
- Μην φύγεις...

...Και όμως...

Σε κάθε αεροδρόμιο υπάρχει μια λευκή γραμμή...
Το χρώμα της , είναι που θέλει να σε ξεγελά...
Η γραμμή παραμένει ακίνητη και όμως...

...θέλει να μας προστάζει,να μας δικάζει , να μας κατακρίνει και να μην μιλά...

θέλει να παίζει με το Εγώ μας...

θρονιασμένη εκέι , ζυγιάζει τα πόσα Είχες, τι άφησες Πίσω και τι σέρνεις Μπροστά...



  • Ένα βήμα πριν
μια μυρωδία ,
μια αγκαλιά ,
το δικό μας άρωμα ,
όση ζεστασιά θέλει να ανήκει στο εμείς...
  • Ένα απρόσεκτο βήμα μπροστά...και...

Είναι η στιγμή που χαμόγελα θέλουν να αφήνονται και να υπόσχονται "θα είμαι καλά"

Η ίδια στιγμή που δάκρυα θέλουν να αφήνονται και να φωνάζουν " θα μου λείψεις..."

Την ίδια στιγμή που ευχές θέλουν να ειπώνονται "να προσέχεις..."

  • Και βήματα στο υστερα...
...βήματα , γοργά βήματα...
...τρέχεις να φύγεις να χαθείς ...
...με την άκρη του ματιού σου να κοιτάει πίσω...εκεί...σε όλα αυτά που αφήνεις ...
... στα λιγοστά που μαζί σου πέρνεις...

...Και η καρδία φουσκώνει...
...Χορεύει σε όσα "γιατι" και "επειδή" την κέρασες μόλις...



Και μετά ο ουρανός...
παίζεις με τα σύννεφα δίχως να μπορείς να τα αγγίζεις...
Κάποιοι σου εύχονται ένα καλό ταξίδι , κάποιοι άλλοι σε σερβίρουν και εσύ εκεί...
Μεταίωρος να μην μπορείς να κουνηθείς,να μην μπορείς να ψελίσεις...
...να μην μπορείς να σκεφτείς....
...να μην θέλεις...

Η επόμενη Μέρα
... θέλει να παλέβει με τον χρόνο που πέρασε ,
με τον χρόνο που πρέπει να περάσει,
με τον χρόνο που απομένει...
...Με τον χρόνο που σταμάτησε να κυλά...
Με τον χ ρ ό ν ο...
...Για να σε φέρουν τα ίδια βήματα πίσω...
Καταπιάνεσαι με τις αναμνήσεις
...είναι και καποιες που θέλουν να ξεθωριάζουν...
άλλες πάλι απλά επειδή βγήκαν σκάρτες
...

Φ ι λ ο σ ο φ ε ί ς
και ταξιδεύεις
...στην λευκή γραμμή...
Ένα βήμα πριν...και ύστερα μηδέν

Απο την γέφυρα ενός πλοίου έχεις πολλά να μάθεις...
Ποτέ δεν είναι ο ουρανός μονο λευκός...
Ποτέ δεν είναι η θάλλασα μόνο σκούρο μπλε...
...η γραμμή που θέλει να την χωρίζει τα πρωινά , τα δειλινά ειναι ρόζ...
...και εκεί είναι που πάντα κοιτώ σαν παιδί κουτό...
...εκεί που στοχαζόμαι..
...την ίδια ροζ γραμμή που κάναμε κορδέλα και γίναμε φιόγκος...
...όταν ερωτευτήκαμε...
...πολύ μετά κόμπος γερός...
...γερός να μην λύνεται στο μέλλον...
/ο ίδιος κόμπος που τώρα δεν σε αφήνει να πεινάς , να γελάς , να μιλάς για έρωτα/
...


Όλα εδώ είναι και αν το ξανασκεφτείς ?
...όλα εδώ είναι...
Μόνο που το εδώ , θέλει να μπερδεύεται και να ορίζεται
...με χιλιάδες μίλια ανάμεσα του...

...Κοιμάσαι δίπλα μου...

Ταξιδεύεις...

Ταξιδεύω και εγω...

Μόνο που δεν κοιμάμαι...

Γιατί είναι τα όσα...

Τα όσα που θέλουν να ορίζουν την αγάπη...

και άλλα πολλά

...που θέλουν να την δικάζουν...

χωρίς κανέναν υπαίτιο θύτη

και ότι τα χωρίζει?

...

μια λευκή γραμμή

...

με βήματα για αναμνήσεις

...

να χορεύουν γυρω της

...

και να θέλουν να την προσπερνουν

...

μα ειλικρινά?

...

δεν θέλουν

...

ποτέ δεν ήθελαν

...

μήτε να περνούν , μήτε να προσπερνούν , μήτε να χορεύουν

...

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Mετρικό...Έχουμε και Λέμε...

Σκέψεις… αμέτρητες μοναδικές ανήσυχες σκέψεις…
Ξεπηδούν και χρωματίζουν τον χώρο δίπλα τους…ίσως να τον λεκιάζουν κιόλας…
Αφήνονται αυτές ,ελεύθερος και ο καπνός να διαφεντεύει αόρατος γύρω μας…
Και η κάφτρα θέλει να θυμίζει την Φωτιά…στο ανέκδοτο μυαλό μας…
Ανησυχίες…αναμνήσεις…καταστάσεις…λογισμοί…
Όνειρα…φοβίες…θέλω και…παραλογισμοί…

Σπαταλάς χρόνο για τον ίδιο αβέβαιο χρόνο που κανείς δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει,να ορίσει, μήτε να διεκδικήσει…

Από τότε…από τα πρώτα κιόλας βήματα…Μας εντάσσουν στο μετρικό σύστημα…

Οτιδήποτε άγνωστο υπήρξε σε μια πολιτισμένη κοινωνία είναι υπό έλεγχο…
Τίποτα δεν είναι έτσι απλά…όλα έχουν ένα όνομα…και αν δεν έχουν κάπου ανήκουν…
Τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει έτσι απλά…Όλα είναι εν-τάξη…

Και η μαγεία θέλει να φιλτράρεται μέσα από ορισμούς και γνωστικούς ελέγχους…

Αυτό δεν είναι μήλο…Είναι βατόμουρο…

Γιατί είπαμε τίποτα δεν μπορεί έτσι απλά να είναι…

Είναι που χρειάστηκαν τα χιλιοστά για να ορίσουν τα εκατοστά και ύστερα τα μέτρα…

Κάποιοι άλλοι έχωσαν το νερό σε λίτρα…δεν τους έφτανε απλά να πίνουν και να ξεδιψούν…

Είναι που ήταν της μόδας ,έτσι όρισαν και την θάλασσα σε μοίρες, άλλοι σε ποδάρια και άλλοι , πιο έξυπνοι σε ναυτικά μίλια …δεν τους έφτανε απλά να κάνουν μπανάκια…

Δεν άντεξαν στο ατελείωτο θαύμα της ζωής ,δεν μπορούσαν να καρτερούν να φανεί το ποιο ζεστό άστρο και έτσι του έδωσαν όνομα και μέτρησαν και τον χρόνο…

Τον είπαν Ήλιο και την διαμονή του στο τόπο την όρισαν μέρα…Τον χρόνο δε σε ώρες μέρες χρόνια και δευτερόλεπτα…
Για να μην πούμε για την Σελήνη και την νύχτα…

Είναι που δεν άντεχαν να βλέπουν τα όμορφα αστέρια και τα λογάριασαν και αυτά…

Τα χωρίσανε , τα μπλέξανε και τα βαφτίσανε έτσι απλά γιατί κάπου πρέπει να ανήκουν…
Κοίτα τι όμορφο…Εγώ το λέω Αφροδίτη…Κοίτα εκείνα εκεί…Μοιάζουν με πρόβατο..
-Καλέ τι λες αυτός είναι ο Κριός…

Όρισαν τα πάντα σε αυτή τη ζωή…Και αφού δεν είχαν τι άλλο να βρουν να ονομάσουν , έπιασαν με τους ανθρώπους …και τους βαφτίζουν…
Έτσι έχουμε 7000 Δημήτρηδες , 900Μαρίες,40 Νικους ,3+1 Άκηδες και μόλις έναν άγνωστο γιατί δεν πρόλαβε το Τραμ για το μπλούμ στην κολυμπήθρα…

Τίποτα δεν είναι άγνωστο πια…γιαυτό και δεν μας φοβίζει τίποτα…Για το μόνο που έχουμε να ανησυχούμε είναι για την λύση…εύκολη – δύσκολη…για αυτήν την πουτάνα την λύση σκάμε…
Σαλεμένοι στον πλάνο μαθηματικό τύπο της Ζωής…παλεύουμε …να τα φέρουμε εις πέρας…

Και εκεί πάνω σε αυτήν την θεσπέσια αγχωτική έκσταση τα τσιγάρα δίνουν και παίρνουν…
Ο καπνός νταραβέρι με τον αέρα και όσο εκείνος πιέζεται σε ένα ασφυκτικό δωμάτιο τόσο μας πιέζει και εμάς η σκέψη μας…η μήπως ο χρόνος?

Νάτος και ο καφές με φιλαράκια μοναδικά…και να σου , όλοι μαζί να λικνίζονται καπνίζοντας ,γελώντας , μελαγχολώντας , για τα αβέβαια τα δήθεν τα μεγάλα τα άπιαστα τα όνειρα…
Καλέ ποια όνειρα? Εδώ μιλάμε τα θέλω μας, είναι σωστοί εφιάλτες σε αυτό το μετρικό σύστημα…

Και αυτό γιατί τους μάθανε κάποιοι λέει πως για να ζήσεις μια καλή γαμάτη θεσπέσια τρελή ζωή πρέπει να το φυσάς…Ναι μικρέ , σίγουρα δεν μιλάω για τον καπνό τώρα.

Και αυτό κουσούρι από το μετρηθέν χθες…Ναι τότε που στιγμάτιζαν τον κόσμο γύρο τους…

Είναι που βρήκαν τρόπο πολλά χρόνια πριν να ξεχωρίζουν τους πλούσιους από τους φτωχούς και τους έδωσαν χαρτιά με νούμερα…
Πολλά στους πολλούς ,λίγα στους άλλους…
Τι να πούμε για μερικούς που τους στέρησαν και την ζωή ? θές χειρότερα?
Σε μερικούς έδωσαν νούμερα αντί για όνομα…
Άντε γεια!...

Και η μαγεία της ζωής μας ,έγινε ένα γαμημένο κουτάκι με περιτύλιγμα!!!…τους ίδιους γκρι τοίχους και τα ίδια μαλακισμένα νούμερα που έχουμε για Φύλακες-Φυλακές στο μυαλό μας…

Και όλο λέμε πως θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι και όλο τα φέρνουμε βόλτα…
Και όσο τα φέρνουμε βόλτα…τόσο πιο πολύ η ζωή πάει περίπατο…
Και πίσω δεν γυρνά…

Γιατί αυτή η γηραιά Ζωούλα κανέναν δεν λογαριάζει…Γιατί είναι μοναδικά ελεύθερη…
Και δεν έχει αμοιβάδες , σύμβολα , χρήματα , νούμερα μήτε πειθαρχία…
Και επειδή γουστάρει και επειδή μπορεί και το κάνει , παίζει ατίθασα μαζί μας ,με το φιλαράκο της το χρόνο…
Μήτε λογαριάζει χαμένους , μήτε προσκυνά νικητές…

Αυτά είναι για μας, τους έξυπνους φιλόσοφους φτωχούς δε το πνεύματι…
Δεν φταίμε εμείς για κάποιους που πήραν την ζωή και την έκαναν καφεδάκο φίλτρου…
Φταίμε που ζούμε στην κονσέρβα μας και προσπαθούμε να ορίσουμε την ζωή μας, αντί να την ζήσουμε έτσι απλά και όμορφα…

Ευτυχώς που ορίσαμε και τα συναισθήματα …Για να ξέρουμε ανά πάσα, σε τι κατάσταση είμαστε ,εμείς και οι άλλες σαρδέλες γύρω μας…

Αχ ρε Αγάπη…
Μόνο εσύ θα μένεις αόριστη , μαζί με την μαγεία σου να μας πλανεύεις!!!
Εσένα που όταν θέλουμε, σε πουλάμε ,σε κρατάμε ,σε ορίζουμε και σε βρίζουμε στο τέλος, ο καθένας μας ξεχωριστά…

Το μπέρδεμα και το ξεμέρδεμα? Δικό μας…
Εσύ την δουλεία που σου αναθέσαμε κάνεις…

Αχ να είχα ένα κουκούτσι για μυαλό και τη Ζωή για λόξα…

3.2.1.τέλος ανάρτησης.
Έχεις χρόνο καλέ μου φίλε?
Μέτρα ή Ζήσε!!!

Ταπεινά Ο!