Χωρίς ανάσα.

Τι να είναι το blog?
Ενα τετράδιο που απλά ζητάμε να αποθανατίσουμε την σκέψη μας?
'Eνα σώμα που βαριανάσαινε εν βρασμό ψυχής και άφησε τα χνάρια του?
Λυγμοί, απομεινάρια γρατσουνιών στην ζωή μας?
Μήπως είναι παράπονα από την ζωή μας για την ζωή μας?
Τι δεν θα έπρεπε να είναι η ζωή?
'Ενα γαμώτο που θα βρίζαμε αν βρίζαμε?
Μήπως,ένας εξάψαλμος που πριν καν αρχίσει έχουν πέσει εκατομμύρια καντήλια?
'Ενας παράξενος χορός που οργάνωσε για όλες εμάς τις μαριονέτες, η ζωή,ενώ εμείς ήμασταν οι ντάμες , σε χορούς γύρω από ξενικά τραπέζια άλλων συνοδών?. Στοχασμοσ...

Τι να πω ρε παιδιά,τα γράμματα με προλαβαίνουν και βγαίνουν πιο γρήγορα από τον στοχασμό μου,αν είχα φιάλη από μελάνη σε ένα στύλο θα είχε τελειώσει,ίσως και να μην έγραφε...ίσως και να είχα σπάσει το στυλό. Εκνευρίζομαι...

Στην ζωή μας έχουμε κάνει λάθη. Παύση ...
Θέλετε να μιλήσουμε , για εκείνα τα μεγάλα τα λάθη που έχουν κάνει οι άλλοι στην ζωή μας και αφήσαμε να μας πονέσουν? Παύση ...

Τι νομίζεται πως είναι η καρδιά ε?
Ενα μικρο λιλιπούτειο πουγκάκι είναι , νά!τόσο δα μικρούλι είναι!, που θέλησε να γράφει όμορφους σκοπούς να τραγουδά και ΨΥΧΗ...,σουλτάνα παρθένα αγνή να χορεύει λάγνα για την πρώτη,στους δικούς της ρυθμούς με φουστανάκια ειδική παραγγελία του μυαλού. Στοχασμος...

Τα πλήκτρα ακούγονται τόσο βεβιασμένα να χτυπούν από την βιασύνη , οι σκέψεις μου σαν να απέπλευσαν από γλυκό παχύρρευστο μέλι, σαν σε αγώνα ταχύτητας προσπαθούν όλες τους να κερδίσουν την επόμενη φράση,να βγουν και να τερματίσουν πρώτες...
Μα όλες στο τέλος κάθονται εκεί και γεύονται,μπλέκονται και δεν ξεμπερδεύονται με τίποτα, περιπλέκουν , παραπατούν μεθυσμένες σαν μέλισσες και πέφτουν στο πάτωμα ενός θλιμμένου εγώ,νεκρές, που δεν έχει πει ρήμα μπροστά στα όσα θέλει να κατεβάσει. Νεύρα...

Μα είναι μερικές φορές , έτσι μου έρχεται,τρελός ,παράφρων, μέσα στην οργή μου , αυτές τις γαμημένες ημέρες που ενώ ξημέρωσε θαυμάσια, ένα πετραδάκι που εκτινάχθηκε με τόση κακιά και με πόνεσε , έτσι μου έρχεται λοιπόν επιμένω , να πάω να βρω μια παραλία. Νεύρα...

Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί εσύ,γιατί πάλι εγώ?έχω αντέξει πολλά,γιατί θα έπρεπέ να κληρωθώ εγώ για να αντέξω και πάλι άλλα τόσα?
Και μην μου πείτε σιγά τα πολλά,λοιπόν μπορεί να μην είναι πολλά , αλλά είναι βαριά και ασήκωτα, ξυράφια να σε κόψουν,ένας τέλειος νεκρός και αυτά να διαφεντεύουν άλυτα στο εδώ,τραγική ειρωνεία ,ψάχνοντας το επόμενο θύμα. Πολλά νεύρα...

Πέρασε καμιά γάτα και δεν την είδαμε βρε παιδιά,μας κατούρησε ο θεός και είχε ουρολοίμωξη και δεν νιώσαμε?η μήπως γκρεμίστηκε ο φούρνος που είχαμε την ευτυχία ποτέ να μην φάμε από εκεί? Οργη...

Μια παραλία...
Να ρεμβάζω τον ουρανό που παιχνιδίζει με τα συννεφάκια,μια ήρεμη παραλία,να μην με βλέπει κανείς,να μην ακούω τίποτα,να μην υπάρχει χαλίκι που να μπορεί να με ακουμπήσει,να μην πετούν πουλιά,να μην ακούω τιτιβίσματα από κοράκια ,να τραβήξω από πάνω μου αυτό το μαύρο παλτό που οι άλλοι ,όλο μου προσθέτουν μπαλώματα και το κάνουν καινούργιο και να το σκίσω,αυτό το πέπλο που έχω αγκαλιάσει και δεν λέει να τσακιστεί και να πάρει δρόμο από πάνω μου...Μανία...

Και εκεί, ναι εκεί θέλω να βγάλω μια κραυγή,τόσο δυνατή,να εξαφανιστούν τα σύννεφα, να σταματήσω το κωλόβροχο που μόλις άρχισε να πέφτει,να καθαρίσει ο ουρανός , τα πουλάκια να γίνουν πεταλούδες,όλα να φέρουν τούμπα,η θάλασσα πάνω ,ο ουρανός απο κάτω,και εκεί που πατάω,στην επιφάνεια του ουρανού ,να αρχίσω να κλοτσάω πίσω ότι τόσο καιρό μου έρχεται ουρανοκατέβατο και δεν ξέρω πως να πράξω...Πάρε και αυτό,πάρε και εκείνο,να σου δώσω και το άλλο?...
Και το παλτό? που το πας το παλτό?Κηροζίνη μούσκεμα,ένα φλογάκι από την κόλαση ,μιας και είμαστε κοντά βρε παιδί,μια κλοτσιά,η τελευταία υπόσχομαι, νάτο το γκόλ,σε πύρινα δίχτυα...

Νέο ρεκόρ γραψίματος μπλογκοιστορίας,μόλις 5 λεπτά,για να ξεμπερδέψω πραγματικά ?πάλι αιώνα θα μου πάρει...Δεν πειράζει καταιγίδα έρχεται,θα βγουν και τα σαλιγκάρια...

Νιώθω ήδη υπέροχα! Εσείς?