Θεατής στην Δική Σου παράσταση...

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...
Πως θα μπορούσα άλλωστε, ένας ...κοινός θνητός, ένας... κρυφός...θαυμαστής σου , να μπορέσω να χωρέσω ότι θα ήθελα να πω,ότι εσύ δημιουργείς και διαπλέκεις στην ψύχη μου ,ότι εσύ με κανείς να προσμένω το επόμενο ξημέρωμα, σε μια πρόταση που αποτελείται μόλις από 5-6 φράσεις?

Ισως αν ήμουν εκεί,αν εσύ ήσουν εδώ,αν καθόμασταν σε διπλανές κούνιες, τα μάτια μας να μπορούσαν να ψιθυρίσουν ταπεινά,να πουν όλα εκείνα,όλα αυτά,τα όμορφα,τα θαυμαστά,τα πονηρά,τα ήρεμα λογάκια που δεν μπορώ με ακρίβεια να περιγράψω σε αυτόν τον μοναχικό μονόλογο...

Κάθε αυγή και ένα όμορφο ξημέρωμα,κάθε ξημέρωμα και μια όμορφη μέρα για σένα, και εσύ μέσα σε αυτήν να βρίσκεις όρεξη για δουλεία, να αγαπάς,να αισθάνεσαι,να ζεις και να την απολαμβάνεις,θυμάσαι τι μου είπες?

Και σαν πέσει η αυλαία,κάθε μοναδικό απόγευμα σου,που δεν έχω την δύναμη να κρατήσω ανοιχτή για δυο -τρία λεπτά παραπάνω,φοράς το υπέροχο κασκόλ σου και ξεχύνεσαι σαν άνεμος για την δική σου μοναχική βόλτα στην παραλία...

Σε αυτήν την υγρή δίνη στιγμών, ζεις στιγμές μοναδικής ευτυχίας,με ποδαράκια γυμνά να ακουμπούν στην ζεστή άμμο, με μικρά δαχτυλάκια να ατενίζουν και να παίζουν με το βυσσινί του ουρανού και ίσως στην χούφτα σου να αγκαλιάζεις τον Ηλιο φλόγα και να γελάς και να παρατηρείς...να φωτογραφίζεις...να γεύεσαι...να μιλάς...να κλαις....
Και ίσως η υγρασία του κορμιού σου να τυλίγεται από την παρθένα θάλασσα,που είναι το δάκρυ του Θεου,να ξαπλώνεις και να απλώνεις τα χέρια στη άμμο,γοητευμένη από τους υπέροχους διαλόγους στο μοναδικό μυαλό σου ,για να αγκαλιάσεις και να ερωτευτείς το δαίμονα άνεμο που φλερτάρει και εξανεμίζει την σκέψη σου...

Ευτυχισμένη ίσως να σηκώνεσαι,τα χέρια σου ίσως να ασχολούνται με την καθαριότητα των ρούχων σου και η σκέψη σου,η ευτυχία της στιγμής σου,ένα δάκρυ που μόλις έπεσε,ένα στιγμα στα αιώνια βιβλία των πράξεων,που αφήνεται σε αυτό το σημείο που μόλις στέκεσαι ,για να δείχνει οτι πέρασες από εκεί και πέρασες υπέροχα,μαγεύτηκες,ερωτεύτηκες,αγκαλιάστηκες και χάρισες...
Και χάρισες...
Τον χρόνο σου που δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω,δεν είχα την δύναμη να κλέψω,να σε κρατήσω,εδώ,εκεί,σε εμάς...

Ξεκίνησε σαν ένα ταξιδάκι που είχε διάρκεια μόλις μια ώρα , ένα καθυστερημένο μισάωρο , που ίσως να έλειψες σε κάποιους,ίσως να έλειψες στο παλτό σου,στο κασκόλ σου,στην όμορφη βόλτα της παραλίας σου,στον άνδρα σου,στις υποχρεώσεις σου,στα πρέπει σου,στην δική σου φύση και στην δική σου μαγεία που σε μεταμορφώνει στο εσύ...

Μα ακόμα και αν έλειψες σε όλους εκείνους,μου χάρισες το ποιο όμορφο μισάωρο της ζωής μου...ένα ταξιδάκι σε μονοπάτια γνώριμα,γεμάτα μυρωδιές από κανέλα και μοσχοκάρυδο ,στρώνοντας εσύ η ίδια αυτό το υπέροχο τραπεζάκι,που γύρω του μιλούσαμε,ονειροβατούσαμε και γνωριστήκαμε...

Με τα μάτια δεμένα,ακουμπήσαμε σε πινάκες με μυρωδιές και πίνοντας μεθυστικές μουσικές βαλς σε ένα ποτήρι ζεστό κρασί , ψηλαφίσαμε τις πνοές μας και καταναλώνοντας τον πολύτιμο χρόνο μας , ταξιδέψαμε στα χρώματά της παλέτας που αποτελείται ο άλλος,εσύ,γι εμένα,εγώ,για εσένα και αν θες εμείς...

Χρώματα , φράσεις , λέξεις , ποιήματα , λόγια , σκέψεις , στιγμές , αγγίγματα , ιαχές , φωνές ,επιθυμίες, πλάνη , παραζάλη, μέθη όλα τους τόσο απαγορευμένα μα τόσο αγνά και ίσως όχι τοσο...αγνά...όσο μπορεί να θέλουν να φαντάζουν,αφήνονται στην αμαρτία της μαγείας να στροβιλίζονται και να απορρέουν από αυτήν...

Οικο...Δέσποινα περιμένω το επόμενο γλυκό ξημέρωμα ανήμπορος να συγκρατήσω την ρευστότητα του σήμερα,έχοντάς επιλογές, που όμως η φωνή σου,ίσως να με σκοτώσει...
Φοβάμαι τον Όλεθρο που απλά μπορεί να δημιουργηθεί από τις δικές μας στιγμές....δυο καρδιές που απλά βρήκαν την δύναμη να ξημερώνονται από τις ίδιες σκέψεις από τον ίδιο ασεβή έντονο πόθο και να θέλουν να γευθούν όσα ο χρόνος παρέσυρε μακριά από αυτούς...

Το κρασί σε αυτό το ποτήρι πάντα θα είναι εδώ να σε περιμένει να το γευθείς,να μάθεις να το νοσταλγείς , να ζείς με την φωτιά της σκέψης του ...και ένα τριαντάφυλλο ,αχρωμο,να σε προσκαλεί να γυρνάς να το χρωματίσεις...

Καλημέρα!!!
Εκατομμύρια στιγμές μέχρι να ξημερώσει στην επόμενη όμορφη μέρα σου...στην δική μου πλανεύτρα ζωή,εκείνο το δεκάλεπτο που μου δίνεις αξία...

Πως μπορώ να ονειρεύομαι μέσα στα όνειρα σου,πως το κατάφερες αυτό?
Η κουρτίνα σε έκρυψε από πίσω της και η μοναξιά λυσσομανά στα λεπτά της ανίας μου...
Η φωνή σου,για πάντα ένα αίνιγμα,ένα απαγορευμένο φρούτο και εσύ? έκπτωτος άγγελος από τον δικό σου παράδεισο...Το αφεντικό σου? η δική μου κόλαση που σε θέλει μακριά...

Και αν όλα αυτά σε κούρασαν,σε στέγνωσαν,σε φόβισαν,αν όλα εκείνα τα κόμματα,στίγματα ,τελείες σε παγίδευσαν σε μέρη σκοτεινά,ζητάω ταπεινά συγνώμη.Ηταν ότι δεν πρόλαβα να πω,στα 2 λεπτά που δεν είχα το κουράγιο να σε γειώσω όμορφη Κυρά,εδώ στην γή πριν μετακομίσεις και πάλι στον δικό σου όμορφο πλανήτη!