Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

...το Χωριό...της Πόλης...


...Και γυρνάς πίσω ... και χάνεσαι...

Πήρες με χαρά να ανεβαίνεις την ανηφόρα...εκείνη που θα σου ξεπροβάλει τον μάγιστρο Ήλιο...
Φτάνεις στον λόφο που δίπλα θέλει να ανήκει το σπίτι σου...
Γυρνάς πίσω σου και κοιτάς...όχι πολύ μακριά,μονάχα δύο βήματα...

Αυτά είναι τα Όρια σκέφτεσαι...του Χωριού...της Πόλης...

Καλώς Όρισες...Στον Παράδεισο...
Στον Λόφο του Χωριού της Πόλης...
Στην Κόλαση της Δαιμόνιας Μοναξιάς Σου...

Ο παράδεισος είναι προσωπική άποψη για τον καθένα ,ο κάθε ένας τον βάφει , τον χτίζει όπως εκείνος θέλει,σύμφωνα πάντα με την έμπνευση και τις ορέξεις του...

Γιαυτό και όλοι στον παράδεισο , μάθαμε πως , ταξιδεύουμε μόνοι ...και είναι λίγοι καλοί εκεί...
Και μας αγαπούν...Δεν αμφιβάλει κανείς γιαυτό...Και μας περιμένουν...

Η θέα κοστίζει πολύ σε αυτά τα μέρη σκέφτεσαι...
Είσαι τυχερός που κατοικείς εδώ ...
Η θέα δεν σου αφήνει περιθώρια να αμφιβάλεις...
Καθαρός ουρανός , βλέπεις την θάλασσα , μπορείς να την μυρίσεις , νιώθεις την υγρασία της.
Τι άλλο θέλεις?

Ένας μοβ ήλιος θέλει να σε λούζει μερικά λεπτά πριν την δύση του...
Κοιτάς την Ακρόπολη και μαγεύεσαι,ο Λυκαβηττός δεσπόζει στα δεξιά σου,Η θάλασσα θέλει να σε γαληνεύει και να σου θυμίζει τι διδάχτηκες να διασχίζεις...
Θεωρείς τον εαυτό σου αχάριστο,υστερόβουλο,προκατειλημμένο...

Μα εσύ φοβάσαι το σκοτάδι που ο ήλιος θα φέρει με το τέλος του καθημερινού κύκλου του...
Φοβάσαι την μοναξιά που θα έρθει να σου κάνει παρέα...
Να σε κλειδώσει στα δρομάκια του μυαλού που η λογική του παραλόγου θέλει να σε ορίζει.

Φοβάσαι,κλειδώνεσαι,θωρακίζεσαι και κλείνεσαι...Χάνεσαι...

Οτι υπάρχει στην ταυτότητα σου,δεν σε ορίζει πια...η φωτογραφία νιώθεις πως δεν είσαι εσύ...
Ίσως να ανήκει σε κάποιον άλλον...Σίγουρα εκείνο το χαμόγελο ,στην φωτογραφία που ένας αστυνόμος θέλησε να αποθανατίσει δεν ανήκει σε εσένα...
Τουλάχιστον όχι αυτήν την ώρα...
Όχι τώρα που πάτησες μέσα στο όριο...

Είσαι τυχερός προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου...

Προσπαθείς να το νιώσεις ,μα εκεί που ταξιδεύεις δεν έχει άρωμα που να μπορεί να σε αποσπάσει...

Έφτασες.Άνοιξες την πόρτα και είδες...
Εικόνες ενός νεκρού εγώ διασκορπισμένες παντού,σκονισμένες και άλλοτε πάλι αναμνήσεις πρόσφατες...

Είδες γωνιές του σπιτιού με εσένα καθισμένο εκεί να ψάχνεις το υπέρτατο Εγώ σου,να μιλάς να συζητάς για την Ζωή και να καταγραφείς τα όσα η Μούσα σου θέλει να σου πλέκει...

Μυρίζει μοναξιά...Μα δεν μπορούσες να την γεύεσαι άλλο...
Κλείνεις την πόρτα βιαστικά,θέλεις να φιμώσεις το τελώνιο που πήγε να γίνει Εσύ...
Κάθεσαι με την πλάτη στην πόρτα τώρα...
Ακουμπάς τα χέρια και κρυώνεις...

Είναι λένε το ψύχος των νεκρών αναμνήσεων που δεν τις λησμόνησε κανείς...
Που κανείς δεν είχε το θάρρος να τις κρατήσει στο φως έστω και λίγο...
Είναι ότι αφήσαμε να κείτεται νεκρό, ότι θελήσαμε να το αφήσουμε χωρίς πνοή, ότι του πήραμε το μαχαίρι από τα χέρια και έτσι,νεκρό,το αφήσαμε εκεί,να μην μας πληγώνει...

Προσπαθείς να ευτυχίσεις,να κλέψεις λίγο από την ευτυχία του ύστερα , να την κρατήσεις στην καρδιά και εκείνη να δεσμευτεί μέσα στις φλέβες σου και να σε επαναφέρει από το λήθαργο...

Για σένα η προσπάθειά δεν είναι πράξη, είναι καθημερινός αγώνας ,μέσα σου...

Παλεύεις με εχθές και σήμερα , η πέννα σου μαρτυρεί τα όσα η ψυχή θέλει να αποκρύψει...
Φοβάσαι να μοιραστείς γιατί έχεις να μοιράσεις πολλά.πολλά να ξορκίσεις.πολλά να ζητήσεις. και άλλα ακόμη πιο πολλά να κερδίσεις...

Πράγματα απλά φαντάζουν ακατόρθωτα,το θέμα είναι ,φαντάζουν ή όντως είναι?
Σκέφτεσαι,να μια πράξη που δηλώνει ότι ζεις και το παλεύεις...

Κουράστηκες να παλεύεις...Γεμίζεις πληγές,που όμως δεν ανήκουν στο παρελθόν...Αυτά με το πέρασμα του χρόνου έχουν πια σκονιστεί και είναι άκακα...Οι πληγές αυτές ,θέλεις να τις παρομοιάζεις με την κραυγή που δεν άφησες να ακουστεί και την έπνιξες , μαζί και τα θέλω σου...
Για μια φορά θέλεις απλά να σου δοθεί κάτι απλόχερα και να μείνει δικό σου....όχι για πάντα...απλά δικό σου...όχι κτήμα σου...δικό σου...

Θέλεις ένα χάδι...Δικό σου...
Στην δική σου φαντασίωση αυτό το χάδι θέλεις να είναι μονάχα δικό σου...
Κτήμα σου...Δικό σου...

Στον κόσμο των τριάκοντα αργυρίων , μονάχα τα όνειρα και ένα χάδι μπορεί να είναι δικό σου...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες...

Είναι το στίγμα σου,σαν άνθρωπος στην γή και η κληρονομιά που αφήνεις πίσω...

Τα όνειρα θέλουν να φτιάχνουν μνημεία στον χρόνο που μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει την ταυτότητα του ιδιοκτήτη τους...
Το χάδι είναι η κινητήρια δύναμη της υλοποίησης των όσων θέλεις να ονειρεύεσαι και να σμιλεύεις στην ομίχλη ονειρόσκονης που σε περιβάλει...

Ζητάς ένα χάδι και έρχεται μια αγκαλιά...Ζεστή επιφανειακή,ολιγόλεπτη...
Ζητάς ένα χάδι και ξεκινάει συζήτηση που θέλει να τελειώνει τον καφέ σου σε χρόνο ρεκόρ...

Ο χρόνος πέρασε και εσύ σε ένα γεμάτο τασάκι σε μια καφετέρια μετράς τα χαμόγελα,τις στιγμές,της αναμνήσεις που κέρδισες σε αυτόν τον αγώνα...

Μα είσαι εκεί...
Και γαμώτο ζητάς ένα χάδι...
Ένα χάδι που θα σου πιάσει αυτό που λέγεται καρδιά και θα την ζεστάνει...
Θα της δώσει χτύπο και παλμό...
Ένα χάδι που αυτό το Δαιμόνιο Χωριό της Πόλης θα μυρίζει χρώματα και για ουρανό θα έχει φτερά αγγέλων...

Μιλάω γιαυτό το χάδι που θα σε κάνει να ζεις και να φιλοσοφείς και πάλι,
ευγενικά
την
όμορφη
ζωή
σου.

Εκείνη που θα πλουτίσει στα όνειρα...
Τα όνειρα που με πολύχρωμη ζαλάδα θα θέλεις να χτίσεις...

Στον αόριστο χρόνο ,μόνο δύο ρήματα κάνουν παρέα και χωρίζονται μοναχά από ένα φωνήεν...
Το ένα θέλει να "πληρώνει" το άλλο...

Εκλ(ε)ψες-Εκλ(α)ψες...
Οτι δεν είναι δικό σου...

Και γαμώτο...
Ένα χάδι...
Δικό σου...
Που...
Δεν πλήρωσες ,δεν εξαγόρασες,δεν δολοπλόκησες,δεν κέρδισες,δεν πάσχισες,δεν έκλεψες και δεν έκλαψες γιαυτό...

7 σχόλια:

  1. Καλησπέρα καλέ μου Ονειροβάτη!
    Τι κάνεις; Χάθηκες.

    Διάβασα το κείμενο σου και στεναχωρέθηκα.
    Στεναχωρέθηκα γιατι βλέπω μια ευαίσθητη ψυχή, αληθινή, που ενώ έχει όλες τις επιλογές να κρέμονται από τα δάχτυλα των χεριών του, επιλέγει να μένει κάπου πίσω σαν ανοιχτή πληγή.
    Καλέ μου, μη φοβάσαι τη μοναξιά, έχει κάτι από αγάπη για τον εαυτό μας.
    Μη δίνεις μορφή στη μοναξιά, στην ουσία ίσως και να μην υπάρχει. Ίσως να είναι δικό μας δημιούργημα για τις φορές που το βάρος σκίζει τα φτερά μας και κάπου θέλουμε να κρυφτούμε.
    Λέω συχνά πως είμαστε ότι θέλουμε εμείς να είμαστε και εσένα δε σου αξίζει να είσαι δεύτερος και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
    Σήκωσε το κεφάλι, γιατί ξέρω πως μπορείς, κοίτα γύρω σου τον Παράδεισό σου και άσε την κόλαση που σου χαρίσανε. Εσύ που θες να ζεις; Κάπου υπάρχει ένα χάδι κατάδικό σου, ίσως να σε έχει αγγίξει ήδη και να το προσπέρασες χαμένος αλλού, ίσως και να μην έψαξες σωστά.
    Μην αναλώνεις τις τόσο όμορφες στιγμές σου με κομμάτια του παρελθόντος, χάνοντας το σήμερα.
    Κοίτα πίσω σου, τι βλέπεις;Την πλάτη μιας καρέκλας, έναν τοίχο, πάντως όχι το παρελθόν σου.
    Γι'αυτό, κοίτα μπροστά και φτιάξε έναν κόσμο με τα όνειρά σου!
    Κι αν θες ένα χάδι, ένα χέρι, σου στέλνω μια ηλιαχτίδα να σου φωτίζει τη νύχτα, μικρός φάρος κάποιου ονείρου σου.

    Να είσαι καλά καλέ μου,
    πολλές πολλές ευχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Βάζω τον ήλιο, βάζεις την θάλασσα?"
    Θυμάσαι πως είχαμε παντρέψει τις γραφές μας?

    Δεν χάθηκα Κυρά,επιλογή έκανα και κατατάχτηκα ...
    11 μήνες ακόμα στο πολεμικό ναυτικό...και μετά αγύρτης άνεμος κυνηγός ονείρων!

    Συγνώμη,για όση στεναχώρια σε κέρασα,άθελα μου,πραγματικά όμως δεν ήταν αυτός ο σκοπός...

    Σε ευχαριστώ για το σχόλιο,ήταν ένα καλό χαστούκι,για να ξυπνήσω από το λήθαργο που έπεσα.'

    Να σαι καλά Κυρά,σε ευχαριστώ,ειλικρινά πολύ!
    Τις καλύτερες ευχές μου και από αυτές τις πιο καλές να συνοδεύουν το αστεράκι που θέλει να κρύβεται μέσα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «με την κραυγή που δεν άφησες να ακουστεί και την έπνιξες , μαζί και τα θέλω σου...
    Για μια φορά θέλεις απλά να σου δοθεί κάτι απλόχερα και να μείνει δικό σου....όχι για πάντα...απλά δικό σου...όχι κτήμα σου...δικό σου...

    Θέλεις ένα χάδι...Δικό σου...
    Στην δική σου φαντασίωση αυτό το χάδι θέλεις να είναι μονάχα δικό σου...
    Κτήμα σου...Δικό σου...»

    Θα μπορούσα να ξανά γράψω όλο το κείμενο, σε κάθε γωνιά του βρήκα κομμάτια μου. Μου μοιάζει τόσο πολύ, θαρρείς και οι λέξεις γράφτηκαν από τα δικά μου χέρια.

    Υπέροχο, πραγματικά μοναδικό.
    Σ΄ευχαριστώ που είπες για μένα όλα όσα ήθελα να πω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλώς σε βρήκα Κόρη του Βορρά στον κήπο μου!
    Η μοναξιά μερικές φορές είναι πιο εθιστική και από το ίδιο το έρεβος...
    Και εκεί σε αυτό το σημείο θες ένα χάδι,ένα παλμό,ή ένα χαστούκι για να σε προσανατολίσει και πάλι,λίγο μετα απο το σημείο της κρίσης...

    Όνειρα* γλυκα να σε ταξιδεύουν εκεί που πραγματικα θα ευτυχήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ένα χάδι... δικό σου...

    γιατί είναι άραγε τόσο ακριβό
    αυτό το χάδι της ψυχής
    και μένει παγωμένο;

    γιατί τα χέρια δεν τυλίγουν ό,τι αγαπούν...
    σα φύλλο λουλουδιού να προστατέψουν;


    Είναι στιγμές που το απλό
    τον κόσμο σου χαρίζει...
    και όταν αυτό δε δίνεται
    τον κόσμο σου σκορπίζει...

    Σα θέλεις χάδι να γευτείς
    σου αφήνω ένα λουλούδι
    τα πέταλα του άγγιξε
    και κάνε το τραγούδι..

    Όνειρα όμορφα, να έχεις, ταξιδιάρικα,
    στης θάλασσας το κύμα! ***

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαργαρίτα μου

    "Είναι στιγμές που το απλό
    τον κόσμο σου χαρίζει...
    και όταν αυτό δε δίνεται
    τον κόσμο σου σκορπίζει..."

    δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
    Σε ευχαριστώ,για το αιθέριο άγγιγμα σου!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. diabasa to keimeno sou k mporw na pw pws diabasa olo to blog sou....
    eklapsa polu...eklapsa gia enan an8rwpo pou ponaei,k prospa8ei na niwsei,na geutei,na zhsei pali ksana kati prwtognwro...mporei?
    afhnei oti kalo gia ekeinon,to diwxnei,to prospernaei k apla to noiazetai xwris na uparxei san sunais8hma,alla san kati aplo pou hr8e k perase...giati omws?
    prepei na poneseis gia na ksanazhseis...prepei k h monaksia polles fores den einai h kaluterh fugh...gia ka8e an8rwpo pou exei ponesei..alla h antimetwpish tou gia proxwrhsei mprosta...ki as ponesei pali...ka8e arxh k duskolh..ka8e arxh k mia kainourgia zwh...ka8e arxh k agaph...ka8e arxh k erwtas...ka8e arxh k mia gnwrimia me enan an8rwpo..pou ekei ama arxizeis na niw8eis...na niw8eis omorfa to kaneis akoma kalutero...den to afhneis...otan sou prosferei xara,sumponoia,frontida k ena endiaferon periergo pou ekei les apokleietai na uparxoun tetoioi an8rwpoi...akoma ki an einai musthrio gia sena...einai eilikrinhs...apo th kardia tous..den fobountai tpt k kanenan..otan kseroun ti 8eloun k einai sigouroi gia ton eauto tous....giauto oti se krataei se empneush k se kanei niw8eis eutuxia to kratas mh to diwxneis...den einai oloi an8rwpoi to idio....an se gnwriza...8a hsoun to oneiro mou k kati parapanw.....8umasai...8umasai...mh ksexnas pote kati pou se kanei na eisai esu k panw apo ola kala...oso gia on lofo pou anafereis mporw an pw pws esu o idios to kaneis na fainetai pote san kolash k pote san paradeisos...giati tetoio xaos....
    pare ena pinelo k zwgrafise kati omorfo..gemato xrwma k fwtise to me ta xrwmata tou hliou ...einai toso omorfos...k sou paei...
    euxomai o kosmos sou k h psuxh sou na plummhrisoun kapoia stigmh apo ta xrwmata tou hliou....k uato pou ais8anesai na to grapseis edw mesa pao th kardia sou....euxomai na arxizeis na grafeis me ufos xaroumeno..ksexnwntas to asxhmo k diwxnontas apo to blog sou...aksizeis polla...8umasai...
    8umasai....

    @_elena_@

    ΑπάντησηΔιαγραφή

...και αν είσαι ξένος ... και αν θεός ...
...και αν πάλι μόνος ... και αν θνητός...
Καλώς ήρθες , ίσως και πάλι στην Επόμενη Μέρα...

Εκεί που θέλουμε όλοι να τάζουμε τα Όνειρα μας...

Ταπεινά Ο , καλοί μου φίλοι.