Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Καλό δρόμο...

this is not a dream

Λεωφόρος Καρέα,Αθήνα.

130...

ακούω μουσική,ονειρεύομαι ,ευτυχώ.

120...

φαναρια ,φώτα της πόλης,όλα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.

100...

τον βλέπω να έρχεται κατα πάνω μου.
φοβάμαι..κρύος ιδρώτας,νεκρός..

90...

ένα μήνα πριν πάρει πτυχίο,φαντάζομαι την μάνα μου να φωνάζει με λυγμούς..στον τάφο μου.

80...

πριν λίγες ημέρες ήρθε στην πόλη.
κάναμε τόσα πολλά.
του έταξα να κατέβω.
θέλω να κατέβω.
ο μπαμπάς μου.
δεν του είπα ποτέ πόσο τον αγαπάω ,τον πατέρα μου.

70...

ένα μήνα πρίν.
μήνα.
ένα.
πριν.

50...

θέλω χρόνο,με την ζωή μου,να ζήσω θέλω.

30...

ένα μήνα πριν το..
ένα μήνα πριν
ένα μήνα
ένα μήνα

ένα


το τιμόνι δεξιά
πήρα να οδηγώ πεζοδρόμιο?,μου φαίνεται?μαγαζί μπροστά.

αυτός που καρφώθηκε?

το τιμόνι αριστερά, και πάλι στο δρόμο.

η "τυχερούλα" κάνει κύκλο και σταματάει

σταματάει

σε διάβαση πεζών

ΖΩ???

χειροφρενο...

ένα λεπτό νεκρική σιγή

πιάνω το κεφάλι μου

η ζώνη με έκαψε

παραλίγο να με πνίξει

θέλω να ξεράσω

ανοίγω την πόρτα

τον ακούω να μου φωνάζει

περπατάω,με γόνατα κομμένα,τρέμω

ένας τύπος πλησιάζει

τον πλησιάζω και γώ

με αγκαλιάζει ενώ κλαίει

γελάω,τόσο δυνατά και τον αγκαλιάζω σφιχτά

σήμερα γεννήθηκα ξανά

δεν μπορώ να μιλήσω

ότι θέλω να ψελλίζω ρωτάει αν είναι καλά

μα η μουσική δεν το αφήνει ποτέ να ειπωθεί.

Δημήτρης του λέω

κάθεται κάτω στην μέση της ασφάλτου


"σε αγαπάω" φωνάζει και αγκαλιάζει τα πόδια μου

"ο Γιώργος σε αγαπάει Δημήτρη"

και εγώ ανταπαντώ.και εγώ

αλήθεια...και εγώ.

κλαίω.γελάει εκείνος.

κάτσαμε για λίγο εκεί στην μέση του πουθενά

η ίδια μέθη μας έκανε να γελάμε και να κλαίμε

σήκω θα μας πατήσουν,προστάζω.

γελάμε,με ότι ακούστηκε.

τον βοηθώ να σηκωθεί

παραπατάει και πάει

θέλω να ξεράσω το "λιώμα" που είπια.
πριν.



με τα φρένα να μυρίζουν και τα φώτα να αχνίζουν τον θάνατο που μας άγγιξε αλλά δεν μας χαρίστηκε.

Θέε μου σε ευχαριστώ.
Την επόμενη φορά θα είμαι ένας καλός νεκρός.σήμερα όχι,δεν ήμουν έτοιμος.

5 παρα είκοσι.
Τον ξύπνησα,δεν άντεξα έπρεπε να το ακούσει,ένα λεπτό αργότερα μπορεί να μην υπάρχω,ίσως εκείνος...

-ναι? ... ναι?ποιος? δημήτρη εσύ?
-Μπαμπά?
-έλα βρε!
-Μπαμπά σε αγαπάω.
-Δημήτρη,τι έγινε? είσαι καλά?
-μια χαρά απλά ένα κακό όνειρο...
(πνίγω το κλάμα μου στο ψέμα μου.)
(γελάω,αν του πώ οτι παραλίγο να πεθάνω απόψε θα πεθάνει αυτός)
-μιά χαρά!....
-σε αγαπάω και θέλω να το ακούσεις
(επαναλαμβάνομαι...)
... ... ... ...

(μα τα φρένα πάντα εκεί θα το θυμίζουν...και αν όχι εκεί, στην ανάμνηση...Γιώργο καλό δρόμο,σε αγαπάω,να προσέχεις όπου και αν οδηγείς.είχαμε άγιο αν όχι τον θεό τον ίδιο.).

6 σχόλια:

  1. Αυτό πάλι δεν το καταλαβαίνω.... Γιατί πρέπει να αισθανθούμε την απουσία ενός ανθρώπου για να καταφέρουμε να του πούμε αυτά που αισθανόμαστε γι αυτόν; Γιατί έχουμε γίνει μια κοινωνία με πλαστικά συναισθήματα; Δεν σου φαινόταν πολύ δύσκολο πριν από αυτό το όνειρο να του πεις αυτά που σκεφτόσουν; Ότι τον αγαπούσες; Θα μου πεις, αυτονόητο είναι! Αυτά τα αυτονόητα θα μας φάνε! Εσύ καλύτερος άνθρωπος, το ίδιο κι εμείς, ας παρασύρουμ ο ένας τον άλλον σε κάτι καλύτερο, σε κάτι πιο κοντινό σε μια αλτρουιστική κοινωνία που δεν φοβάται τον ίσκιο της! Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκεινα τα λογια που δε λεμε ειναι κ αυτα που ισως σκοτωνουν καποιες στιγμες κ τελικα μας κρατανε δεσμιους πισω να μετανιωνουμε που δεν βγηκαν απο μεσα μας. ..Και τι ειναι?Λογια,κουβεντες που αερας τις παρασερνει κ τις παει παντου. Λογια που η καρδια τα κλειδωνει μεσα της κ τα αφηνει να τη χαραζουν, λογια που το μυαλο τα κρατα για να συντροφευουν τις σκεψεις. Λογια.. που αν ειπωθουν αλλαζουν ακομα κ μια ζωη,μια οποιαδηποτε σχεση,ενα ονειρο,μια "καλημερα" ακομα. Κ εσυ αφεθηκες στην λυτρωση. Αναγεννηση..! Ας ειναι καμια φορα ο δρομος σου με σημαδια απο φρενα, φτανει που οδηγει καπου, πιο κοντα στα ονειρα σου. Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ βρε Ηλία...Μακάρι να ήταν όνειρο...μόνο που πήγα να σκοτωθώ στα αλήθεια...απίστευτα τα συναισθήματα με τους ανθρώπους.να δειπνείς με τους γονείς σου και τους φίλουσ σου,να προσέχεις την λαχταριστή μπουκιά τους που με βουλιμία λαχταρούν και να νιώθεις ξαναγεννημένος.ευτυχισμένος που ζεις και μπορείς να το παρατηρείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Ηλιαχτίδα.

    ΑΝΑΓΈΝΝΗΣΗ...
    Ειλικρινά το γράφω και νιώθω πλούσιος σαν άνθρωπος οπού κανένας άλλος κορεσμός δεν μπορεί να με κάνει πιο ευτυχισμένο.

    Είχα τόσα να ονειρεύομαι.πριν.
    Είχα τόσα να σκέφτομαι.πριν.
    Έχω την θέληση τόσα πολλά να ζήσω.να μάθω να γευτώ να ακούσω να ευχτυσίσω.
    Και αυτό γιατί ΖΩ.
    Σε αγαπάω τον άκουσα να μου φωνάζει.
    Και όλες οι σκέψεις μου χάθηκαν.
    Δίψα για ζωή ξέρεις τι θα πεί?
    Απο εκείνη την ώρα είμαι τόσο ανθρώπινος,τόσο προσγειωμένος,όσο παγερά αδιάφορος απέναντί σε μικροβλάκείες άγχη.

    Κυρά,μιά φορα είχα την τιμή να μου χαρίσει δάκρυα διαβάζοντας αναρτήσεις στο μπλογκ σου.όμως φαίνεται πως με έχεις κλειδώσει απ'έξω.
    Κάνε κάτι,θέλω να σε διαβάζω.
    Ταπεινά,θαυμαστής της γραφής σου.
    Ευχές και να προσέχεις.
    Καλημέρα! να την ζήσεις στο έπακρο όπως της αρμόζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ονειροβάτη μου,

    Πολύ χάρηκα που βγήκες γερός και
    συνειδητοποιημένος απ' όλο αυτό!!
    Σίγουρα τον θεό τον ίδιο είχατε!!

    Κι εγώ είμαι της άποψης ότι πρέπει
    να εκδηλωνόμαστε και να μιλάμε στα
    πρόσωπα που μας αγαπούν.. ώστε να
    εισπράτουνε και τη δική μας ΑΓΑΠΗ!!

    Να είσαι καλά και ωριμότερος από
    ποτέ... συνέχισε τα όμορφα όνειρα!!
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαργαρίτα μου σε ευχαριστώ για την ευχή...
    Αγάπη,την αισθάνεσαι,την μοιράζεις καλό ομως είναι να την φωνάζεις μερικές φορές.
    Όπως και αν προσπαθήσει απο τα χείλη να βγει,το ίδιο όμορφα θα ακουστεί.

    Φιλί* γλυκό*

    ΑπάντησηΔιαγραφή

...και αν είσαι ξένος ... και αν θεός ...
...και αν πάλι μόνος ... και αν θνητός...
Καλώς ήρθες , ίσως και πάλι στην Επόμενη Μέρα...

Εκεί που θέλουμε όλοι να τάζουμε τα Όνειρα μας...

Ταπεινά Ο , καλοί μου φίλοι.