Πήραν την αγάπη και της δώσανε γιορτή.
Πήραν την γιορτή τηλέφωνο και της είπαν πως κέρδισε έναν άγιο.
Πήραν τον άγιο και του έκλεισαν ημερομηνία να συναντηθεί με την γιορτή.
Ραντεβού στα τυφλά κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου.
Ο άγιος ,η γιορτή και η αγάπη.
Τις πιο κρύες ημέρες του χειμώνα , ένα δώρο θέλει να μας ζεστάνει την καρδιά.
Μα δεν είναι το δώρο , η αγάπη είναι.
Είναι το δώρο,του δώρου κάτω από το περιτύλιγμα!
Αυτή η αγάπη , δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λέξη που περιλαμβάνει χιλιάδες συναισθήματα.
Χιλιάδες ναι , γιατί τελικά ο καθένας την ορίζει όπως θέλει.
Πάντα ξεκινάμε από το "σε" και τελειώνουμε στο ρήμα.
"Σε αγαπάω"
Το γιατί?Μεγάλη κουβέντα...
"Σε αγαπάω",τελεία.
Και αυτή η λεξούλα,που τραβάει τα πάνδεινα στην καρδούλα όλων,αφού ο καθένας την νιώθει ,την αισθάνεται και την ορίζει όπως θέλει,αυτή η τρυφερή λεξούλα που μπερδεύει και μπερδεύεται,ε αυτή λοιπόν αύριο έχει γιορτή!
Δεν είναι ορφανή!Είπαμε έχει και άγιο!
Δεν είναι ανήλικη.Στα χρόνια των αιώνων κρατάει μαγκούρα σοφίας μα πάντα νέα είναι και έτοιμη να αγαπήσει!
Δεν είναι άναρχη,μήτε ανάξια είναι...έχει αρχή και αρχές και αξία.
Ένα ρόδον ,μέσα στο ρόδον που λέγεται καρδιά και αφήνεται να μεγαλώνει και να πλέκει κήπο ,υπο την ανυπαρξία της λογικής!
Είναι τρελή αυτή η αγάπη!
Μόνο που....νομίζω πως...ξεχάσαν να επισημάνουν , πως σε αυτό το τριαντάφυλλο που δωρίζουμε όταν λέμε "σε αγαπάω",υπάρχουν και αγκαθάκια...
Και όσο την ποτίζουμε,όσο την περιποιούμαστε και την ζόυμε , μεγαλώνει και αυτή,μεγαλώνουμε και εμείς ,αλλά,άλλο τόσο μεγαλώνουν και αυτά...
Στο τέλος αυτά μας πονάνε πολύ πολύ και ίσως γιαυτό να λέμε ότι η αγάπη στο τέλος της πονάει.
Δεν πονάει αυτή,εμείς πονάμε...
Γιατί αγαπήσαμε!και αγαπήσαμε μοναδικά επειδή θελήσαμε και τολμήσαμε να ορίσουμε έννοια σε αυτήν την μαγική λεξούλα!
Μέρα γιορτής ,μέρα ευχών δεν αντιστέκομαι θα ευχηθώ!
Οτι αγαπάτε όσοι αγαπάτε και ότι ποθείτε όσοι δεν σας αγαπούν να σας ποθεί το ίδιο!
Να περάσετε υπέροχα,όπως κάθε άλλη ημέρα αγάπης!
Πολύ όμορφος ο ύμνος της
ΑπάντησηΔιαγραφήαγάπης που έπλεξες!!!
Μα σαν την έχεις.. γιορτάζεις
κάθε μέρα!!!
Ακόμα κι αν την γνώρισες
τον νου σου τον ορίζει...
Συμπάθαμε ονειροβάτη μου μα
εγώ ποτέ δεν πιστεψα σε τούτη
την ημέρα..
(εμπόριο,εκμετάλλευση...
κι άλλα πολλά κι ωραία)
Μα η καρδιά σου είναι χρυσή
κι ότι έχει αυτό δωρίζει
αγάπη σου εύχομαι κι εγώ
στην ψυχή σου να ανθοίζει!
Καληνύχτα*
(και το προηγούμενο ποστ σου
ήταν πολύ ωραίο..μπηκά κι εκει
λαθραία και άφησα δυο άνθη)
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω η αγάπη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Οδηγεί παντού: Στη δημιουργία, στη καταστροφή, στη συγχώρεση στην εκδίκηση. Ο καθένας την περιγράφει όπως τη νιώθει. Μου αρέσει η προσέγγιση της Αλεξίου (όχι η Αλεξίου): Η αγάπη είναι ζάλη...
Αξιζει να αγαπας. Και να πονας αξιζει. Μετρας τη δυναμη σου με το δακρυ σου και εκτιμας τα λαθη σου. Ειναι ωραια η αγαπη, οποια γευση κ αν σου αφηνει στο στομα καθε φορα. Ονειροβατη,σε ευχαριστω για τις ομορφες ευχες σου και οπως σου εχω ξαναπει, χαιρομαι που αφηνεις τα λογια μου και σε αγγιζουν. (blogger, αν και δεν τα παω καλα με την τεχνολογια! Βαζω τον ηλιο, βαζεις την θαλασσα?Θα τα πουμε ξανα σε καποιο ταξιδι σκεψεων και ονειρων.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαζί με το ρόδο μεγαλώνουν μαζί του και τα αγκάθια.... Μας τρυπάνε! μας πονάνε, το αίμα θα κυλήσει και η πληγή αργά γρήγορα θα κλείσει.... Αυτό που θα μείνει ο θαυμασμός του πανέμορφου ρόδου... Κάπως θα έπρεπε να προστατευθεί και αυτό δε νομίζεις; Η αγάπη είναι το ρόδο που εναποθέτουμε στην καρδιά μας ονειροβάτη, αλλά όπως είπαμε τα αγκαθια θα μας πληγώσουν κάποια στιγμη.... Και το ρόδο θα πάρει το όμορφο πορφυρό του χρώμα από το δικό μας αίμα! Χίλιες φορές να αγαπάμε και να πονάμε ονειροβάτη, παρά να βλέπουμε αυτό το ρόδο να μαραίνεται.....
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Μαργαρίτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ καλή Κυρά
πολύ για την ευχή σου
να αγαπάς να σ'αγαπούν
να έχεις ζωή σαν γή σου!
Φιλάκια!
@ Stiliano
θα συμφωνήσω αγαπητέ αξιότιμε Κύριε!
@ Ηλιαχτίδα
Καλώς ήρθες στην μπλογκόσφαιρα των αέναων στοχασμών.
Ένας άνεμος να παρασέρνει τα σύννεφα που θέλει να σε κρύβουν και η γη που ακουμπάς ,λουλούδια να ανθίζει..
Βάζω την θάλασσα,βάζεις τον Ήλιο και ανάμεσα μας ένας αγύρτης άνεμος να μας θολώνει την σκέψη να εξατμίζει τα δάκρυα και να παγώνει την γραφή φουρτούνα.
@Ηλίας
Αχ βρε Ηλία...
"Χίλιες φορές να αγαπάμε και να πονάμε ονειροβάτη, παρά να βλέπουμε αυτό το ρόδο να μαραίνεται..."
αυτό το ρόδο μας μάρανε και ας είναι το άρωμα του να μας στοιχειώνει πάντα...
πολύ όμορφο..
ΑπάντησηΔιαγραφή