Άκου με!!!

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...
Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό το ταξίδι ?

Άκου με...
έχω τόσα να σου πω,τόσα να προσπαθήσω να σου εξηγήσω...
Λέξεις και ώρες θέλουν να μας βυθίζουν σε ένα παιχνιδάκι που δεν έχει τελειωμό
και δεν βρίσκει ποτέ παράδεισο στην κόλαση των όσων θέλουν να γράφονται...


Διάβασε με...
...Στο παραλήρημα αυτό...
Θέλω να ζήσω τα όνειρα που πιάνουν την στιγμή
και όσα υπάρχουν εκεί, τα κάνουν Κάστρα...
Αγέρωχα κτίρια που κοροϊδεύουν την θάλασσα
και παίζουν με τον αντάρτη άνεμο.
Και πάνω εκεί,θεός να θρονιαστώ
στην δική σου πραγματικότητα...

Κοίτα με...
Για άμμο να πάρω την παρέα και για νερό να βάλω τον
κλέφτη έρωτα...
Και να αρχίσω να χορεύω,όσα απλόχερα μπορούν να μου δοθούν...
Να ταξιδεύουμε μαζί,σε ότι θέλουμε να μοιράζουμε...
εικόνες σε παρόν,παρελθόν και πολύχρωμο μέλλον...
Να μπλέκω τις σκέψεις μας και τα θέλω σου,να γίνουν θέλω μου...
Η νέα μου πορεία,το ύστερο λιμάνι,ένας άγνωστος χάρτης και για τους δύο μας
να μας προκαλεί να τον χαράξουμε...

Ακου με...
Να σου ψιθυρίζω λόγια που θέλουν να κοκκινίζουν από έντονο πόθο
να σε χαϊδεύω και να χάνομαι πέρα από τα όσα, τα μάτια θέλουν να βλέπουν
πέρα από όσα το πάθος θέλει να ορίζει στις άκρες των δαχτύλων μου
όταν τα χάδια μου θέλουν να στερεύουν στα αυλάκια του κορμιού σου...

Κοίτα με...
Να προφέρω το όνομα σου από τα χείλη μου...
χείλη που δάγκωνες στον εκστατικό έρωτα μας,στην φαντασία της σκέψης σου
τα ίδια χείλη που θέλουν να σε καλημερίζουν στο όμορφο αύριο , στην φαντασία της σκέψης μου...

Διάβασε με...
Δεν υπάρχει σελίδα στο χθες,μονάχα μελάνη να γράψεις το αύριο...
Χρώματα να ζωγραφίσεις το τώρα...
Νότες να γράψεις μουσική,να μας πάει όπου θέλει
στην χώρα της Αθανασίας...

Ακου με...
Δεν έχω πάψει να μιλάω...
Κοίτα με...
Δεν έχω πάψει λεπτό να ονειρεύομαι...
Διάβασε με...
Και μάθε πως είναι από καρδιά να σου μιλούν,να σε κοιτούν και να σε νοιάζονται...

Μην κοιτάς στον βυθό,λόγια μου που η θάλασσα κράτησε...
Μην σε τρομάζει ο υγρός άνεμος,δάκρυα του χθες...περπάτησε τον...
Κάθομαι εκεί,που κόκκινα τριαντάφυλλα κοιτούν και σκεπάζουν τον Ήλιο
άνθη που κόπηκαν για να χαρίσουν στα χείλη σου ένα αμήχανο χαμόγελο
με στραμμένη την πλάτη στο χθες ακουμπώντας μόνο στο τώρα,θέλω να σε περιμένω...

Είσαι μόλις ένα βήμα μακριά...
άκου με...κοίτα με...Αγκάλιασε με ...
κάνε δικό σου ότι καιρό τώρα
περίμενε για σένα και δεν έπαιρνε υφή...

Είχα τόσα να πω...Είναι τόσα που ξέχασα...

Απλά κράτα με...και βυθιζε με στην αγκαλιά σου...
Και άσε με να στροβιλίζομαι στο μεθυστικό άρωμα σου
εκείνο που θέλει για μια στιγμή,να κλέβει τα φτερά μου...


Μην μου χρεώσεις τίποτα...
Γιατί το δαιμόνιο διάστημα στο φαύλο κύκλο του ρολογιού
είναι τόσο αργό που με κάνει να νοσταλγώ,να θαυμάζω,να ερωτεύομαι
και να πορεύομαι μόνος...

Μόνος ναι...γιατί τα φτερά σου θέλουν να ανήκουν αλλού
και στην πραγματικότητα αυτή,μόνο ονειροπόλοι μπορούμε
να είμαστε...

Αφιερωμένο στο διαβολάκι της σκέψης μου