Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Θυμάμαι...01/01/2008


Πήρα να το γράφω σε μήνυμα ,μα στις μέρες που έρχονται,

πολλά θα ειπωθούν…

Και μέσα στα όσα πράξαμε είναι πράγματα απλά ,τα μικρά της Ζωής

που προκαλούν τα αισθήματα ,ξεσηκώνουν τις αναμνήσεις και παγώνουν

την σκέψη…

Τα λόγια χάνουν την αξία τους και δεν υπάρχουν ικανές λέξεις ή γράμματα να ντύσουν όμορφα το στοχασμό…

Η σκέψη σου με ορίζει...Η σκέψη σου που δεν είναι άλλη από την σκέψη μου που θέλει να σε περιλαμβάνει…η σκέψη μου ταγμένη στην ύπαρξη σου…

Στις πρόσφατες αναμνήσεις , η πρωινή αγκαλιά σου εκείνη που με έκλεισε

στα χέρια της , και μου χάρισε μια ανάσα από το άρωμα σου ,το ίδιο μεθυστικά θολά θέλει να με κλείνει ,κάθε φορά που τα βλέφαρα μου παίρνουν να σφαλίζουν…

Φοβάμαι, στην πραγματικότητα των όσων μου χάρισες τις στιγμές της μοναξιάς μου…

Μια παράξενη μοναξιά που σε κρατάει μέσα της και θέλεις να μου κρατάς χωρίς να το ξέρεις συντροφιά…

Φοβάμαι…μα θέλω να ελπίζω…μαθαίνω να ζω ξανά ,αυτή την φορά με την ανάσα σου για ανάσα μου…

Ακούω τους φόβους σου , στην ηρεμία της στιγμής θέλουν να ταυτίζονται με τους δικούς μου…

Παίρνω το θάρρος να ονειρεύομαι ,όνειρα απλά ,τόσο απλά που έχουν για ακούσματα

εσένα να περιλαμβάνεσαι στο ύστερα ,στην επόμενη στιγμή…και να υπάρχεις δίπλα μου ,στην αγκαλιά μου…

Θυμάμαι...

… τα μάτια σου , όταν το πρώτο φως σε βρήκε να ατενίζεις τον ορίζοντα…

Θέλω να νοσταλγώ την υγρασία τους και τα όσα ήταν έτοιμα απλόχερα να τάξουν…

… την άμμο να μπλέκεται και να φωλιάζει στοργικά στα πόδια σου και η θάλασσα λίγο πιο δίπλα να προσπαθεί και εκείνη δειλά να σε αγγίξει…

… τον άνεμο να αγγίζει τα μαλλιά σου και να προσπαθεί να μας χωρίσει από την γαλήνια αγκαλιά μας…μάταια όμως…

… να αναζητάς τα αστέρια και εγώ δίπλα σου ,να σε έχω μόλις κλέψει από τον ίδιο ουρανό που θέλει να σε μαγεύει…Αλήθεια θέλεις να ανήκεις εκεί…

…την σελήνη ,να μας βλέπει μαζί και να κρύβεται σιγά σιγά στο απόλυτο φως , αργά το ξημέρωμα , θέλοντας να λυτρωθεί από την αμαρτία που θέλαμε να γευόμαστε μέσα στο βασίλειο της και που ονομάσαμε πόθο…

…το πρόσωπο σου μέσα στην αφή μου , ότι σε χάιδευε , με μαγικά σου το έκανες υπόδουλο και το χάριζες στις αισθήσεις…

…ξημερώσαμε με γέλια και φιλιά και θέλαμε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο εκκίνησης ,το ίδιο σημείο άφιξης…το τέλος των όσων…

Θυμάμαι που έφυγες…Θυμάμαι που δεν ήθελα να φύγεις…

Θυμάμαι τις μυρωδιές των δρόμων που πήρα για επιστροφή ,το ίδιο άρωμα που είχα στα χείλη μου ,το άρωμα σου που θέλει να σβήνει ώρα με την ώρα,ανίκανος να το κρατήσω στην μάχη με το χρόνο και θέλει να με προκαλεί να κλέψω και άλλο…

Θυμάμαι να με χρίζεις άγγελο ,μα στο τώρα, όσοι με είδαν θέλουν να συζητούν για τα φτερά που για μια στιγμή παρέδωσα και η πτώση αυτή ,θέλει να είναι τόσο άτσαλη και τόσο δυνατή …με καλεί κοντά σου….

Θα ήθελα να ήμουν εκεί ,αν μπορούσα …

Μα αν είμαι , μου αρέσει να το ακούω…

Θυμάμαι...

…θα μου λείψεις σου είπα … χαμογέλασες…

Πόσο αλήθεια ήταν…

1 σχόλιο:

  1. Φοβάμαι…μα θέλω να ελπίζω…μαθαίνω να ζω ξανά ,αυτή την φορά με την ανάσα σου για ανάσα μου…

    εσένα να περιλαμβάνεσαι στο ύστερα ,στην επόμενη στιγμή…και να υπάρχεις δίπλα μου ,στην αγκαλιά μου…

    Δεν έχω τι να πω….τα είπαν όλα τα λόγια σου ..
    Υπέροχο !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

...και αν είσαι ξένος ... και αν θεός ...
...και αν πάλι μόνος ... και αν θνητός...
Καλώς ήρθες , ίσως και πάλι στην Επόμενη Μέρα...

Εκεί που θέλουμε όλοι να τάζουμε τα Όνειρα μας...

Ταπεινά Ο , καλοί μου φίλοι.