Στο τέλος του κόσμου....

Άκουσα μια ιστορία για τους Λεπρούς της Κρήτης...
Την Ζωή τους,ή μάλλον την Ζωή που δεν έζησαν...
Την υπόληψη τους,η μάλλον ότι τους στέρησαν...


Σε ότι δεν ήθελα να ακούσω...
Σε ότι έκανα δικό μου χωρίς να το επιδιώκω...
Σε ότι έζησα χωρίς να υπάρχω εκεί...
Στην μοναξιά που μου χαρίστηκε σαν ιστορία...

Κλέινω τα μάτια και βλέπω...

Ανθρώπους με όνειρα να κοιτούν απο τα παραθυρά τους...
Την ζωή που θέλει να συνεχίζει την πορεία της...
Την ζωή που δεν τους περιλαμβάνει μέσα της...
Την ζωή που δεν κατάφεραν να απολαύσουν...
Την ζωή που δεν τους χάρισε χαμόγελο...
Και τους άφησε, Λεπρούς ,να πορεύονται μόνοι..

Στο γκέτο της ανυπαρξιάς τους...
Αφήνονται με δάκρυα να αναπολούν την Ζωή τους...
Δάκρυα που θέλουν την σάρκα τους να καίει...
Πόνο που έχουν για φωτιά όταν δεν τους αγγίζει ανθρώπου μάτι...
Αναρωτιούνται ποιά τα συναισθήματα που δεν έμαθαν το χρώμα τους...
Πόσο άδικη ήταν η Ζωή με εκείνους?

Στο τέλος του κόσμου...
Παραβάτες σε ξενικά όνειρα και ακούσματα...
Στην απόλυτη μοναξιά που η ζωή τους κέρασε...
Αλλάζουν σελίδα στο τέλος του χρόνου...
Και παίρνουν μαζί τους...
Ο,τι κανείς δεν είχε το θάρρος να αντικρύσει...
Και να μην φοβηθεί...
Στο παραμορφωμένο τους πρόσωπο...


Τα όνειρα ανήκουν σε όλους...
Και αυτοί που τους τα στέρησαν...
Απορώ τι πρόσωπο έχουν...
Πίσω απο την μασκαρεμένη ομορφιά τους...

Ηλίθιοι ανίκανοι να αιτούν και να απαιτούν...
Εύχομαι στο βούρκο που οδήγησαν εκείνους...
Στον καθρέφτη που αντικρίζουν...
Χίλια κομμάτια να τους δείχνουν...
Την ασχήμια της ψυχής των...
Το βάρος των πράξεων τους...
Την κόλαση που ποτέ δεν γεύτηκαν...
Όταν βίασαν την ομορφιά της ψυχής...
Και ύστερα την σκότωσαν...
Για να μην λερώνει την χώρα...
Που Δειλοί κατοικούν...
Ντροπή σας.

...Και ίσως η Ντροπή σας
Να είναι και δική μας...