...κοιμάσαι δίπλα μου...
...Και όμως κάτι θέλει να με σέρνει σε αυτές τις λευκές σελίδες...
Πολύ πριν κοιτούσα τις λάμψεις των κεριών ...
...και η σκέψη μου ; ...Φωτιά και αυτή όπως η φλόγα...
...θέλει να τρεμοπαιζει με την συνείδηση και άλλοτε με την θλίψη...
...Χύνεται σαν υγρό ζεστό κερί κάι παγώνει την καρδία μου...
...κάτι με θέλει εδώ...
...Είναι τα όσα θέλουν να ορίζουν την αγάπη...
...και άλλα...άλλα που θέλουν να την δικάζουν σε αυστηρό δικαστήριο...
...χωρίς κανέναν υπαίτιο θύτη...
...Αφιερωμένο και αυτό,σε σένα ...
Και όσοι διαβάσουν; όλο και κάτι θα πουν , όλο και κάτι έχουν να αγαπούν ...
Όλο και κάτι έχουν να νοιάζονται...
...Και όμως...
Δεν θα είμαι εδώ...Ουτε να γράψω , ούτε να απαντήσω ,ούτε να σου μιλήσω...
...και όμως , εδώ θα είμαι , απλά όχι εδώ...
...Κοιμάσαι δίπλα μου ...
...και ταξιδεύεις στα δικά σου πολύχρωμα όνειρα...
...Πήρα να Ταξιδεύω και εγώ ...
...σκούπισα τα δάκρυα και τα έκανα θάλασσα...
...Βάφτισα θάρρος και το ονόμασα πλοίο...
...και μέσα σε όλα αυτά ντύθηκα ναυτικός...
...και παίρνω φίλους μαζί τις αναμνήσεις...
- Θα το αντέξεις ρε? , σε ρώτησα... Αλήθεια τι περίμενα να απαντήσεις ?
-Θα το αντέξω, ΡΕ! απαντάς και γελάς...ενώ μόλις πριν αφέθηκες να ψυθιρίζεις,
- Μην φύγεις...
...Και όμως...
Σε κάθε αεροδρόμιο υπάρχει μια λευκή γραμμή...
Το χρώμα της , είναι που θέλει να σε ξεγελά...
Η γραμμή παραμένει ακίνητη και όμως...
...θέλει να μας προστάζει,να μας δικάζει , να μας κατακρίνει και να μην μιλά...
θέλει να παίζει με το Εγώ μας...
θρονιασμένη εκέι , ζυγιάζει τα πόσα Είχες, τι άφησες Πίσω και τι σέρνεις Μπροστά...
μια μυρωδία ,
μια αγκαλιά ,
το δικό μας άρωμα ,
όση ζεστασιά θέλει να ανήκει στο εμείς...
Είναι η στιγμή που χαμόγελα θέλουν να αφήνονται και να υπόσχονται "θα είμαι καλά"
Η ίδια στιγμή που δάκρυα θέλουν να αφήνονται και να φωνάζουν " θα μου λείψεις..."
Την ίδια στιγμή που ευχές θέλουν να ειπώνονται "να προσέχεις..."
...βήματα , γοργά βήματα...
...τρέχεις να φύγεις να χαθείς ...
...με την άκρη του ματιού σου να κοιτάει πίσω...εκεί...σε όλα αυτά που αφήνεις ...
... στα λιγοστά που μαζί σου πέρνεις...
...Και η καρδία φουσκώνει...
...Χορεύει σε όσα "γιατι" και "επειδή" την κέρασες μόλις...
Και μετά ο ουρανός...
παίζεις με τα σύννεφα δίχως να μπορείς να τα αγγίζεις...
Κάποιοι σου εύχονται ένα καλό ταξίδι , κάποιοι άλλοι σε σερβίρουν και εσύ εκεί...
Μεταίωρος να μην μπορείς να κουνηθείς,να μην μπορείς να ψελίσεις...
...να μην μπορείς να σκεφτείς....
...να μην θέλεις...
Η επόμενη Μέρα
... θέλει να παλέβει με τον χρόνο που πέρασε ,
με τον χρόνο που πρέπει να περάσει,
με τον χρόνο που απομένει...
...Με τον χρόνο που σταμάτησε να κυλά...
Με τον χ ρ ό ν ο...
...Για να σε φέρουν τα ίδια βήματα πίσω...
Καταπιάνεσαι με τις αναμνήσεις
...είναι και καποιες που θέλουν να ξεθωριάζουν...
άλλες πάλι απλά επειδή βγήκαν σκάρτες
...
Φ ι λ ο σ ο φ ε ί ς
και ταξιδεύεις
...στην λευκή γραμμή...
Ένα βήμα πριν...και ύστερα μηδέν
Απο την γέφυρα ενός πλοίου έχεις πολλά να μάθεις...
Ποτέ δεν είναι ο ουρανός μονο λευκός...
Ποτέ δεν είναι η θάλλασα μόνο σκούρο μπλε...
...η γραμμή που θέλει να την χωρίζει τα πρωινά , τα δειλινά ειναι ρόζ...
...και εκεί είναι που πάντα κοιτώ σαν παιδί κουτό...
...εκεί που στοχαζόμαι..
...την ίδια ροζ γραμμή που κάναμε κορδέλα και γίναμε φιόγκος...
...όταν ερωτευτήκαμε...
...πολύ μετά κόμπος γερός...
...γερός να μην λύνεται στο μέλλον...
/ο ίδιος κόμπος που τώρα δεν σε αφήνει να πεινάς , να γελάς , να μιλάς για έρωτα/
...
Όλα εδώ είναι και αν το ξανασκεφτείς ?
...όλα εδώ είναι...Μόνο που το εδώ , θέλει να μπερδεύεται και να ορίζεται
...με χιλιάδες μίλια ανάμεσα του...
...Κοιμάσαι δίπλα μου...
Ταξιδεύεις...
Ταξιδεύω και εγω...
Μόνο που δεν κοιμάμαι...
Γιατί είναι τα όσα...
Τα όσα που θέλουν να ορίζουν την αγάπη...
και άλλα πολλά
...που θέλουν να την δικάζουν...
χωρίς κανέναν υπαίτιο θύτη
και ότι τα χωρίζει?
...
μια λευκή γραμμή
...
με βήματα για αναμνήσεις
...
να χορεύουν γυρω της
...
και να θέλουν να την προσπερνουν
...
μα ειλικρινά?
...
δεν θέλουν
...
ποτέ δεν ήθελαν
...
μήτε να περνούν , μήτε να προσπερνούν , μήτε να χορεύουν
...
