Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

...Απο την Καρδιά μου...

Από παιδί έμαθα να κάνω όνειρα...
Τόσα πολλά και τόσο μεγάλα , όσα μπορεί η Καρδιά μου να χωρέσει...
Αναμνήσεις πήρα να ονομάζω τα εκπληρωμένα και Θέλω όσα δεν πρόλαβαν ή δεν βιάζονται να εκπληρωθούν...

Η καρδιά μου...ένα πουγκάκι από παιχνιδιάρικα όνειρα...
Πολύχρωμα και όμορφα,γεμάτο αγάπη,φτιαγμένα από την καλύτερη ονειρόσκονη.

Χρόνια και Χρόνια το πουγκάκι παρέμενε ανοιχτό...

Κάτω από τον απέραντο Ήλιο,
στο κέντρο της δίνης του Ανέμου,
στην γλυκιά της νύχτας Αμαρτία,
στο βάθρο της ομορφιάς της Ζωής,
....
εκεί είχα τοποθετήσει το πουγκάκι αυτό,
την Καρδιά μου.

Λίγα Χρόνια πριν,σταμάτησα να ονειρεύομαι και πιάστηκα να πολεμώ την Κρίση.
Την Κρίση των Σχέσεων...
Μήνες πριν αυτή η Κρίση έπαψε να υφίσταται,όπως και ένας αρραβώνας...


Στο πουγκάκι αυτό που λέγεται Καρδιά,
θέλησα να χωρέσω την θλίψη του ύστερα , με την κατάθλιψη της Μοναξιάς και έβαψα τα όνειρα Μαύρα,στο χρώμα της απελπισμένης Συνήθειας των σχέσεων.

Η Επόμενη Μέρα δεν ήθελε να ξημερώνει...
Γυμνή και Μόνη.
Θλιμμένη και Απελπισμένη.
Με άρωμα περίσσιου Καπνού και Δακρύων..
Μα όλα αυτά αφήνονται και κοιμούνται στο παρελθόν...
Και αν κάποτε ξυπνούν από το λήθαργο
είναι άκακες και πράες
αναμνήσεις....


...Δύο Μήνες Πρίν...
Η Ζωή θέλησε και πάλι να μου χαμογελάσει...
Για ένα χρόνο πάλευα...
Απο το απόλυτο μηδέν
με υπομονή,επιμονή και προσευχή
βρέθηκα και πάλι να απολαμβάνω
να γεύομαι και να περπατω
ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
ΠΟΥ ΠΑΩ
ΤΙ ΘΕΛΩ
μα πάνω από όλα
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

και πάλι!!!



Ευχαριστούσα την Ζωή που με ένταξε και πάλι μέσα της,
υποκλίθηκα στον ατέρμονα Χρόνο
και χάρησα το Χαμογελο μου στα νέα μου όνειρα...

Κανείς δεν ήταν δυνατόν να με σταματήσει να γεύομαι την ευτυχία...
Ο θεός δεν μπορόυσε να την αποτρέψει να σχηματίζεται στα Χείλη μου...
Και ο Θάνατος,άνηκε στην Ζωή μου,παρα μόνο σαν λέξη...


Κανείς...
Και Κανένας δεν μπορούσε να με Σταματήσει...
Μα για μια στιγμή...
Γνώρισα και πάλι την Καρδιά μου...

Ένα Νοσοκομείο μου έμαθε πως εκείνη μπορούσε να σταματήσει
και να με σταματήσει.
Ένα Νοσοκομείο μου έμαθε πως ο Θάνατος δεν είναι απλά μια λέξη
αλλά μια καρδιά που σβήνει στο διπλανό κρεβάτι
της Εντατικής
και ένας άνθρωπος που μπαίνει στην Χωρα των Αναμνήσεων
και διαφεντεύει απο εκεί.

Με Πόνο στο στήθος
με ελάχιστους παλμούς
Δίχως Ανάσα
με υποστήριξη οξυγόνου
Χωρίς αίσθηση
στα ανύπαρκτα όνειρα τησ Ναρκωσης
βρέθηκα

...
σε αφιλόξενο κρεβάτι
...
ειδα

...
Την Ζωή να Παλεύει
να
Ζήσει

...


¨Οτι έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...

Είναι τόσο μεγάλο που αν το καλοσκεφτείς νομίζεις πως είναι Ονειρο
η μάλλον κάποιος φοβερός Εφιαλτης...

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση
μα ο νους μου χάνεται σε εκατομύρια εικόνες...

Καλως σας βρήκα Και Πάλι!!!
Επέστρεψα και εγώ...
Αυτές οι "Διακοπές" θα είναι αξέχαστες!!!

Σας Χρωστάω Κάτι.

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ.
Που είστε Φίλοι Μου
Απο την Καρδιά μου
που την ευχαριστώ
που χτυπάει για Μένα
και δεν με Χάρησε
...

Στην Ανάμνηση...


ΝΑ είστε όλοι Καλά
Ευχές απο την Καρδιά μου!
Θα τα πούμε!