Στο τέλος του κόσμου....

Άκουσα μια ιστορία για τους Λεπρούς της Κρήτης...
Την Ζωή τους,ή μάλλον την Ζωή που δεν έζησαν...
Την υπόληψη τους,η μάλλον ότι τους στέρησαν...


Σε ότι δεν ήθελα να ακούσω...
Σε ότι έκανα δικό μου χωρίς να το επιδιώκω...
Σε ότι έζησα χωρίς να υπάρχω εκεί...
Στην μοναξιά που μου χαρίστηκε σαν ιστορία...

Κλέινω τα μάτια και βλέπω...

Ανθρώπους με όνειρα να κοιτούν απο τα παραθυρά τους...
Την ζωή που θέλει να συνεχίζει την πορεία της...
Την ζωή που δεν τους περιλαμβάνει μέσα της...
Την ζωή που δεν κατάφεραν να απολαύσουν...
Την ζωή που δεν τους χάρισε χαμόγελο...
Και τους άφησε, Λεπρούς ,να πορεύονται μόνοι..

Στο γκέτο της ανυπαρξιάς τους...
Αφήνονται με δάκρυα να αναπολούν την Ζωή τους...
Δάκρυα που θέλουν την σάρκα τους να καίει...
Πόνο που έχουν για φωτιά όταν δεν τους αγγίζει ανθρώπου μάτι...
Αναρωτιούνται ποιά τα συναισθήματα που δεν έμαθαν το χρώμα τους...
Πόσο άδικη ήταν η Ζωή με εκείνους?

Στο τέλος του κόσμου...
Παραβάτες σε ξενικά όνειρα και ακούσματα...
Στην απόλυτη μοναξιά που η ζωή τους κέρασε...
Αλλάζουν σελίδα στο τέλος του χρόνου...
Και παίρνουν μαζί τους...
Ο,τι κανείς δεν είχε το θάρρος να αντικρύσει...
Και να μην φοβηθεί...
Στο παραμορφωμένο τους πρόσωπο...


Τα όνειρα ανήκουν σε όλους...
Και αυτοί που τους τα στέρησαν...
Απορώ τι πρόσωπο έχουν...
Πίσω απο την μασκαρεμένη ομορφιά τους...

Ηλίθιοι ανίκανοι να αιτούν και να απαιτούν...
Εύχομαι στο βούρκο που οδήγησαν εκείνους...
Στον καθρέφτη που αντικρίζουν...
Χίλια κομμάτια να τους δείχνουν...
Την ασχήμια της ψυχής των...
Το βάρος των πράξεων τους...
Την κόλαση που ποτέ δεν γεύτηκαν...
Όταν βίασαν την ομορφιά της ψυχής...
Και ύστερα την σκότωσαν...
Για να μην λερώνει την χώρα...
Που Δειλοί κατοικούν...
Ντροπή σας.

...Και ίσως η Ντροπή σας
Να είναι και δική μας...

Θυμάμαι...01/01/2008

Πήρα να το γράφω σε μήνυμα ,μα στις μέρες που έρχονται,

πολλά θα ειπωθούν…

Και μέσα στα όσα πράξαμε είναι πράγματα απλά ,τα μικρά της Ζωής

που προκαλούν τα αισθήματα ,ξεσηκώνουν τις αναμνήσεις και παγώνουν

την σκέψη…

Τα λόγια χάνουν την αξία τους και δεν υπάρχουν ικανές λέξεις ή γράμματα να ντύσουν όμορφα το στοχασμό…

Η σκέψη σου με ορίζει...Η σκέψη σου που δεν είναι άλλη από την σκέψη μου που θέλει να σε περιλαμβάνει…η σκέψη μου ταγμένη στην ύπαρξη σου…

Στις πρόσφατες αναμνήσεις , η πρωινή αγκαλιά σου εκείνη που με έκλεισε

στα χέρια της , και μου χάρισε μια ανάσα από το άρωμα σου ,το ίδιο μεθυστικά θολά θέλει να με κλείνει ,κάθε φορά που τα βλέφαρα μου παίρνουν να σφαλίζουν…

Φοβάμαι, στην πραγματικότητα των όσων μου χάρισες τις στιγμές της μοναξιάς μου…

Μια παράξενη μοναξιά που σε κρατάει μέσα της και θέλεις να μου κρατάς χωρίς να το ξέρεις συντροφιά…

Φοβάμαι…μα θέλω να ελπίζω…μαθαίνω να ζω ξανά ,αυτή την φορά με την ανάσα σου για ανάσα μου…

Ακούω τους φόβους σου , στην ηρεμία της στιγμής θέλουν να ταυτίζονται με τους δικούς μου…

Παίρνω το θάρρος να ονειρεύομαι ,όνειρα απλά ,τόσο απλά που έχουν για ακούσματα

εσένα να περιλαμβάνεσαι στο ύστερα ,στην επόμενη στιγμή…και να υπάρχεις δίπλα μου ,στην αγκαλιά μου…

Θυμάμαι...

… τα μάτια σου , όταν το πρώτο φως σε βρήκε να ατενίζεις τον ορίζοντα…

Θέλω να νοσταλγώ την υγρασία τους και τα όσα ήταν έτοιμα απλόχερα να τάξουν…

… την άμμο να μπλέκεται και να φωλιάζει στοργικά στα πόδια σου και η θάλασσα λίγο πιο δίπλα να προσπαθεί και εκείνη δειλά να σε αγγίξει…

… τον άνεμο να αγγίζει τα μαλλιά σου και να προσπαθεί να μας χωρίσει από την γαλήνια αγκαλιά μας…μάταια όμως…

… να αναζητάς τα αστέρια και εγώ δίπλα σου ,να σε έχω μόλις κλέψει από τον ίδιο ουρανό που θέλει να σε μαγεύει…Αλήθεια θέλεις να ανήκεις εκεί…

…την σελήνη ,να μας βλέπει μαζί και να κρύβεται σιγά σιγά στο απόλυτο φως , αργά το ξημέρωμα , θέλοντας να λυτρωθεί από την αμαρτία που θέλαμε να γευόμαστε μέσα στο βασίλειο της και που ονομάσαμε πόθο…

…το πρόσωπο σου μέσα στην αφή μου , ότι σε χάιδευε , με μαγικά σου το έκανες υπόδουλο και το χάριζες στις αισθήσεις…

…ξημερώσαμε με γέλια και φιλιά και θέλαμε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο εκκίνησης ,το ίδιο σημείο άφιξης…το τέλος των όσων…

Θυμάμαι που έφυγες…Θυμάμαι που δεν ήθελα να φύγεις…

Θυμάμαι τις μυρωδιές των δρόμων που πήρα για επιστροφή ,το ίδιο άρωμα που είχα στα χείλη μου ,το άρωμα σου που θέλει να σβήνει ώρα με την ώρα,ανίκανος να το κρατήσω στην μάχη με το χρόνο και θέλει να με προκαλεί να κλέψω και άλλο…

Θυμάμαι να με χρίζεις άγγελο ,μα στο τώρα, όσοι με είδαν θέλουν να συζητούν για τα φτερά που για μια στιγμή παρέδωσα και η πτώση αυτή ,θέλει να είναι τόσο άτσαλη και τόσο δυνατή …με καλεί κοντά σου….

Θα ήθελα να ήμουν εκεί ,αν μπορούσα …

Μα αν είμαι , μου αρέσει να το ακούω…

Θυμάμαι...

…θα μου λείψεις σου είπα … χαμογέλασες…

Πόσο αλήθεια ήταν…

Άκου με!!!

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...
Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό το ταξίδι ?

Άκου με...
έχω τόσα να σου πω,τόσα να προσπαθήσω να σου εξηγήσω...
Λέξεις και ώρες θέλουν να μας βυθίζουν σε ένα παιχνιδάκι που δεν έχει τελειωμό
και δεν βρίσκει ποτέ παράδεισο στην κόλαση των όσων θέλουν να γράφονται...


Διάβασε με...
...Στο παραλήρημα αυτό...
Θέλω να ζήσω τα όνειρα που πιάνουν την στιγμή
και όσα υπάρχουν εκεί, τα κάνουν Κάστρα...
Αγέρωχα κτίρια που κοροϊδεύουν την θάλασσα
και παίζουν με τον αντάρτη άνεμο.
Και πάνω εκεί,θεός να θρονιαστώ
στην δική σου πραγματικότητα...

Κοίτα με...
Για άμμο να πάρω την παρέα και για νερό να βάλω τον
κλέφτη έρωτα...
Και να αρχίσω να χορεύω,όσα απλόχερα μπορούν να μου δοθούν...
Να ταξιδεύουμε μαζί,σε ότι θέλουμε να μοιράζουμε...
εικόνες σε παρόν,παρελθόν και πολύχρωμο μέλλον...
Να μπλέκω τις σκέψεις μας και τα θέλω σου,να γίνουν θέλω μου...
Η νέα μου πορεία,το ύστερο λιμάνι,ένας άγνωστος χάρτης και για τους δύο μας
να μας προκαλεί να τον χαράξουμε...

Ακου με...
Να σου ψιθυρίζω λόγια που θέλουν να κοκκινίζουν από έντονο πόθο
να σε χαϊδεύω και να χάνομαι πέρα από τα όσα, τα μάτια θέλουν να βλέπουν
πέρα από όσα το πάθος θέλει να ορίζει στις άκρες των δαχτύλων μου
όταν τα χάδια μου θέλουν να στερεύουν στα αυλάκια του κορμιού σου...

Κοίτα με...
Να προφέρω το όνομα σου από τα χείλη μου...
χείλη που δάγκωνες στον εκστατικό έρωτα μας,στην φαντασία της σκέψης σου
τα ίδια χείλη που θέλουν να σε καλημερίζουν στο όμορφο αύριο , στην φαντασία της σκέψης μου...

Διάβασε με...
Δεν υπάρχει σελίδα στο χθες,μονάχα μελάνη να γράψεις το αύριο...
Χρώματα να ζωγραφίσεις το τώρα...
Νότες να γράψεις μουσική,να μας πάει όπου θέλει
στην χώρα της Αθανασίας...

Ακου με...
Δεν έχω πάψει να μιλάω...
Κοίτα με...
Δεν έχω πάψει λεπτό να ονειρεύομαι...
Διάβασε με...
Και μάθε πως είναι από καρδιά να σου μιλούν,να σε κοιτούν και να σε νοιάζονται...

Μην κοιτάς στον βυθό,λόγια μου που η θάλασσα κράτησε...
Μην σε τρομάζει ο υγρός άνεμος,δάκρυα του χθες...περπάτησε τον...
Κάθομαι εκεί,που κόκκινα τριαντάφυλλα κοιτούν και σκεπάζουν τον Ήλιο
άνθη που κόπηκαν για να χαρίσουν στα χείλη σου ένα αμήχανο χαμόγελο
με στραμμένη την πλάτη στο χθες ακουμπώντας μόνο στο τώρα,θέλω να σε περιμένω...

Είσαι μόλις ένα βήμα μακριά...
άκου με...κοίτα με...Αγκάλιασε με ...
κάνε δικό σου ότι καιρό τώρα
περίμενε για σένα και δεν έπαιρνε υφή...

Είχα τόσα να πω...Είναι τόσα που ξέχασα...

Απλά κράτα με...και βυθιζε με στην αγκαλιά σου...
Και άσε με να στροβιλίζομαι στο μεθυστικό άρωμα σου
εκείνο που θέλει για μια στιγμή,να κλέβει τα φτερά μου...


Μην μου χρεώσεις τίποτα...
Γιατί το δαιμόνιο διάστημα στο φαύλο κύκλο του ρολογιού
είναι τόσο αργό που με κάνει να νοσταλγώ,να θαυμάζω,να ερωτεύομαι
και να πορεύομαι μόνος...

Μόνος ναι...γιατί τα φτερά σου θέλουν να ανήκουν αλλού
και στην πραγματικότητα αυτή,μόνο ονειροπόλοι μπορούμε
να είμαστε...

Αφιερωμένο στο διαβολάκι της σκέψης μου