Γιατί έτσι ήταν,έτσι θα είναι...

Μακάρι να είχα ένα τετράδιο την ώρα του στοχασμού να καταγράφω ιδέες ,θέλω και ονειράτα.
Όσα η ψυχή θέλει να κουβεντιάζει βρίσκονται εκεί σε αυτούς τούς στοχασμούς,άλλοτε μοναχικούς,άλλοτε κατόπιν κάποιας κουβέντας.

Βλέπεις,μερικές βόλτες από τον Άλιμο στο Χολαργό μεταμορφώνονται σε έναν πολύ όμορφο μονόλογο και ειδικά όταν μπλεχτεί στην μέση η κίνηση,αυτός ο μονόλογος γίνεται ένα κουβάρι απόψεων στοχασμών και πόθων.
Συνήθως απολαμβάνω την διαδρομή,άλλες φορές απλά συνομιλώ με φίλους στο κινητό,μα είναι φορές που το μυαλό δεν αφήνει περιθώρια και βουλιάζει και θέλει να χάνεται.

Σήμερα έτυχε να καταπιαστώ με τις επιλογές.
Η Ζωή είναι γεμάτη από επιλογές,κάθε λεπτό,ακόμα χειρότερα κάθε στιγμή είναι μια άρνηση η μια αποδοχή,ίσως και μια βουβή απραγία, επιλογής.

Έχουμε την δύναμη της επιλογής και αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο χάρισμα στην ζωή ενός ανθρώπου.
Ακόμα και τα όνειρα απαγκιστρωμένα από επιλογές είναι,ακόμα και το χρώμα που έχουν,το όραμα που τα περικλειίουμε,ο τόπος και ο χρόνος, επιλογή μας είναι.
Και οι αναμνήσεις ,αποτελέσματα-καταλήξεις παλαιότερων επιλογών είναι.

Επιλογές,Ζωή γεμάτη από δαύτες,κάθε μια να οδηγεί στο δικό της σοκάκι και στο δικό της τέρμα και εκεί στην αρχή του τέλους να υπάρχουν εκατομμύρια άλλες να πάρουν την σκυτάλη.

Υπάρχουν όμως στιγμές που μια επιλογή απαιτεί (και γίνεται) απόφαση.

Σε αυτά τα κομβικά σημεία στην ζωή ενός ανθρώπου, η σκέψη είναι ο μονόδρομος που οδηγεί στην λύση,ενώ η συζήτηση ενδέχεται να χαθεί σε μια διασταύρωση απόψεων.

Σε αυτό το κομβικό σημείο λοιπόν,της ζωής μου,οι αποφάσεις μου θα με οδηγήσουν με την σειρά τους διαδοχικά σε άλλες.
Τους τελευταίους μήνες απολαμβάνω πράγματα που ορκίζομαι δεν πίστευα ότι υπάρχουν και υπάρχουν και συναισθήματα που είναι παντελώς πρωτόγνωρα.

Ο χρόνος με θέλει να τακτοποιώ την ζωή μου και είναι εκείνος που θέλει να ηρεμεί και να τακτοποιεί την ψυχή μου.
Κατάφερα από ένα τηλέφωνο να πώ το "σε αγαπάω" σε ανθρώπους που το είχα ανάγκη να ακουστεί γιατί το νιώθω και όταν βρεθήκαμε κοντά τους το έδειξα.
Κατάφερα να αποδεχτώ ανθρώπους που θέλησα να πιστεύω πως κοιμούνται σκεπασμένοι με το πέπλο της μιζέριας και αγκάλιασα ανθρώπους που χρόνια πριν τους θεωρούσα μαλάκες και τους έκοβα.
Κατάφερα να στηρίξω ανθρώπους που είχαν ανάγκη από στήριγμα και έμαθα να ακούω τους φίλους μου και όχι μόνο να μιλάω.
Κατάφερα να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα από ποτέ και έτσι κατάφερα να γνωρίσω τον εαυτό μου και σε άλλους,απλό άνθρωπο και όχι πολύπλοκο ιστό αράχνης.

Κατάφερα να αποδεχτώ ότι κάνω πράγματα επειδή μπορώ και όχι επειδή πρέπει.
Έταξα στην ζωή μου να μην ξανακάνω πράγματα επειδή πρέπει και αυτό γιατί μπορώ να το κάνω αυτό.

Ευτυχισμένος με ότι κάνω ,συναρτήσει των επιλογών μου,ήρθε η ώρα που οι επιλογές θα χαθούν στον ορισμό αποφάσεων.

Κάτοχος διπλώματος Ανθυποπλοιάρχου Εμπορικού Ναυτικού(το πήρα το άτιμο το πτυχίο,αλλά δεν θα το κρεμάσω!!!) πρέπει να αποφασίσω με σειρά προτεραιότητας ποιες από τις τρεις επιλογές να διαλέξω σαν πρώτη.

Καμία δεν πρέπει,να διαλέξω την πρώτη πρέπει και αυτό με θέλει λιγουλάκι ναυαγό.

Ακτοπλοία επαγγελματικό ταξιδάκι εξαμήνου?Στρατός? Η διακοπές στην Ίμπιζα Summer 2008?

Όλα μπορούν να γίνουν και όλα θα γίνουν,η σειρά προτεραιότητας με αγχώνει και όσο το συζητώ απόφαση ξεκάθαρη δεν παίρνω...

Καμία επιλογή δεν είναι καταστροφική,αρκεί να υπάρχει και λίγη θετικότητα την ώρα της απόφασης και στην διάρκεια της ζωής...

Να είστε καλά με γεύση Ζωής και άρωμα άνοιξης!!!

Summer 2008 incoming!!!Doors Open for every One!!!

Καλό δρόμο...

this is not a dream

Λεωφόρος Καρέα,Αθήνα.

130...

ακούω μουσική,ονειρεύομαι ,ευτυχώ.

120...

φαναρια ,φώτα της πόλης,όλα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.

100...

τον βλέπω να έρχεται κατα πάνω μου.
φοβάμαι..κρύος ιδρώτας,νεκρός..

90...

ένα μήνα πριν πάρει πτυχίο,φαντάζομαι την μάνα μου να φωνάζει με λυγμούς..στον τάφο μου.

80...

πριν λίγες ημέρες ήρθε στην πόλη.
κάναμε τόσα πολλά.
του έταξα να κατέβω.
θέλω να κατέβω.
ο μπαμπάς μου.
δεν του είπα ποτέ πόσο τον αγαπάω ,τον πατέρα μου.

70...

ένα μήνα πρίν.
μήνα.
ένα.
πριν.

50...

θέλω χρόνο,με την ζωή μου,να ζήσω θέλω.

30...

ένα μήνα πριν το..
ένα μήνα πριν
ένα μήνα
ένα μήνα

ένα


το τιμόνι δεξιά
πήρα να οδηγώ πεζοδρόμιο?,μου φαίνεται?μαγαζί μπροστά.

αυτός που καρφώθηκε?

το τιμόνι αριστερά, και πάλι στο δρόμο.

η "τυχερούλα" κάνει κύκλο και σταματάει

σταματάει

σε διάβαση πεζών

ΖΩ???

χειροφρενο...

ένα λεπτό νεκρική σιγή

πιάνω το κεφάλι μου

η ζώνη με έκαψε

παραλίγο να με πνίξει

θέλω να ξεράσω

ανοίγω την πόρτα

τον ακούω να μου φωνάζει

περπατάω,με γόνατα κομμένα,τρέμω

ένας τύπος πλησιάζει

τον πλησιάζω και γώ

με αγκαλιάζει ενώ κλαίει

γελάω,τόσο δυνατά και τον αγκαλιάζω σφιχτά

σήμερα γεννήθηκα ξανά

δεν μπορώ να μιλήσω

ότι θέλω να ψελλίζω ρωτάει αν είναι καλά

μα η μουσική δεν το αφήνει ποτέ να ειπωθεί.

Δημήτρης του λέω

κάθεται κάτω στην μέση της ασφάλτου


"σε αγαπάω" φωνάζει και αγκαλιάζει τα πόδια μου

"ο Γιώργος σε αγαπάει Δημήτρη"

και εγώ ανταπαντώ.και εγώ

αλήθεια...και εγώ.

κλαίω.γελάει εκείνος.

κάτσαμε για λίγο εκεί στην μέση του πουθενά

η ίδια μέθη μας έκανε να γελάμε και να κλαίμε

σήκω θα μας πατήσουν,προστάζω.

γελάμε,με ότι ακούστηκε.

τον βοηθώ να σηκωθεί

παραπατάει και πάει

θέλω να ξεράσω το "λιώμα" που είπια.
πριν.



με τα φρένα να μυρίζουν και τα φώτα να αχνίζουν τον θάνατο που μας άγγιξε αλλά δεν μας χαρίστηκε.

Θέε μου σε ευχαριστώ.
Την επόμενη φορά θα είμαι ένας καλός νεκρός.σήμερα όχι,δεν ήμουν έτοιμος.

5 παρα είκοσι.
Τον ξύπνησα,δεν άντεξα έπρεπε να το ακούσει,ένα λεπτό αργότερα μπορεί να μην υπάρχω,ίσως εκείνος...

-ναι? ... ναι?ποιος? δημήτρη εσύ?
-Μπαμπά?
-έλα βρε!
-Μπαμπά σε αγαπάω.
-Δημήτρη,τι έγινε? είσαι καλά?
-μια χαρά απλά ένα κακό όνειρο...
(πνίγω το κλάμα μου στο ψέμα μου.)
(γελάω,αν του πώ οτι παραλίγο να πεθάνω απόψε θα πεθάνει αυτός)
-μιά χαρά!....
-σε αγαπάω και θέλω να το ακούσεις
(επαναλαμβάνομαι...)
... ... ... ...

(μα τα φρένα πάντα εκεί θα το θυμίζουν...και αν όχι εκεί, στην ανάμνηση...Γιώργο καλό δρόμο,σε αγαπάω,να προσέχεις όπου και αν οδηγείς.είχαμε άγιο αν όχι τον θεό τον ίδιο.).

Η απάντηση στο σχόλιο 4.

Hey Ζαζού.


Η καρδιά φυλακίζει ότι ο άνθρωπος κύρης της θέλει να φυλακίσει εκεί μέσα.(βλέπεις, καθαρά κυνικά και η αγάπη θέμα επιλογής είναι).

Στα χρόνια του χθές φυλάκισα εσένα εκεί,μαζί και τα όνειρα μας.

Για χρόνια και μέρες μετά ,θέλησα να κρατάω το κλειδί σε ένα δυσβάσταχτο μέρος,σε έδαφος δακρύων,στην χώρα ενός ατέρμονα πόνου που το είχα πλαισιώσει με αναμνήσεις αγκάθια και χρώματα ονειρων.

Μήνες πριν έκανα το ταξίδι αυτό,πάλεψα ,πόνεσα,δάκρυσα ,μάτωσα μα τελικά κατάφερα να φέρω το κλειδί στην επιφάνεια.
Και η Λύτρωση ήρθε.

Το ταξίδι μου αυτό μου έμαθε πολλά,με διδαξε για την αγάπη,τον πόνο,τον στοχασμό και μου γνώρισε την Ζωή λίγο καλύτερα και πως θα πρέπει να την ζούν.

Άνοιξα την πόρτα της φυλακής σου,την πόρτα της καρδίας μου και σε άφησα ελεύθερη να κυβερνάς στον δικό σου κόσμο,μακριά,ίσως σε έναν παράλληλο από τον δικό μου...Τον ίιο κόσμο που μήνες πριν εσύ η ίδια επέλεξες να ζεις.

Εσύ είχες φύγει,εγώ δεν σε άφηνα και εγώ ήμουν ο μόνος που έκανε κακό στον εαυτό του.
Όλα όμως άλλαξαν από εκείνη την μέρα...προς το καλύτερο.

Η καρδιά μου θέλησε να ανανεώσει την συνθήκη της με το ψυχικό της σύμπαν και αυτή η ανακαίνιση κοστίζει πολλά χαμόγελα και λίγες πικρίες,μα το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία ευτυχίας με χρώματα νέα όνειρα και κτίσμα την δύναμη του εγώ στα ακούσματα της ύπαρξης του υπερεγώ.

Στιγμές είναι η ζωή και ναι μερικές στιγμές θέλουν να ανήκουν και σε σένα,σαν σκέψη όμως που πέρασε,γέλασε ευτύχισε πλαισιώθηκε από αναμνήσεις και έπεσε νεκρή στην θλίψη της απώλειας.

Οι ίδιες στιγμές όμως δεν περιλαμβάνουν το ύστερα,αρχίζουν και τελειώνουν στο σημείο μηδέν και δεν κυοφορούνται στην επόμενη στιγμή και σκέψη.

Δεν με πονάει ο διαχωρισμός της ζωής μας,ούτε η διάσπαση ονείρων από μια ζωή κοινή,μήτε η ύπαρξη σου μακριά μου,μήτε η ύπαρξη μου μακριά σου.

Η απώλεια με πονάει,σαν ύπαρξη,σαν οντότητα,σαν συναίσθημα.
δεν έχει μορφή,ουτε μυρωδιά,ούτε υπάρχει στο πραγματικό.

Νιώθεις κάτι δικό σου ,του είχες δώσει όνειρα και πνοή, να σε συντροφεύει πάντα και στις μέρες που έρχονται συνεχίζεις να ζεις μα αυτό δεν σε συντροφεύει και η απώλεια είναι εκείνη που σε επηρεάζει και σε κάνει για μια στιγμή ασταθή.

...το σήμερα με θέλει δυνατό,να στηρίζομαι στο εγώ μου και να τραγουδάω την ζωή που μαθαίνω ξανα να απολαμβάνω και να την πλαισιώνω με φιλους-οικογένεια,γνώση και νεα όνειρα.

Στο εμείς με θέλω να καρφώνω στα σύνορα μασ,σημαία ανακωχής και μια φαντασιόπληκτη σκέψη μου με θέλει να απομακρύνομαι τραγουδίαρης βάρδος,μεθυσμένος χορευτής,ερωτευμένος ονειροβάτης άνεμος που το αύριο δεν με φοβίζει να το δεχτώ,με αγχώνει που και που,μα η γεύση του με θέλει να γεύομαι όσα με ιδρώτα πάλεψα σε ένα τραπέζι που η εποχή το θέλει να είναι πάντα ανοιξιάτικο .

Να σαι καλά.
Σε διαβάζω,σε νοιάζομαι και όσο και αν δεν το παραδέχομαι στιγμές σε σκέφτομαι.
Πολλά με αφήνουν αδιάφορο,άλλα τα αποδέχομαι ,πολλά τα σέβομαι και άλλα απλά τα διαβάζω.
Σε αγάπησα.Τώρα απλά με αγαπάω και με αφήνω να ζω και να πορεύομαι.
Μονο στο "τιποτα δεν έχει μείνει όρθιο" θα διαφωνήσω απόλυτα.
Δεν ήταν μια αγάπη καταστροφική,όχι τόσο,όσο στο μυαλό μας θέλαμε να την κάνουμε.

Στα συντρίμμια που θέλουμε να τα αφήνουμε ισοπεδωμένα,στα χρόνια του χθες ένα συντρίμμι και εγώ,...στο σήμερα περπατάω και όταν απλώνω τον χάρτη της ζωής μου για να βάλω το στίγμα μου,η διανυθείσα απόσταση είναι υπερβολικά μεγάλη.

συγνώμη
για όσα όνειρα στην απραγία σκότωσα.
για όσα έταξα και δεν είχα το χρόνο ,το θάρρος και την συνέπεια να πραγματοποιήσω.
για εκείνα που ακούστηκαν και άφησα να σε πονέσουν.
στον εαυτό μου,στην ζωή μου,σε εμένα που σε αγάπησα τόσο πολύ που χάθηκα στο απόλυτο εσύ.

Σε αγάπησα πραγματικά πολύ,έχω το θάρρος να το παραδέχομαι και αυτό το "για πάντα",πάντα θα ισχυέι.

"τοκ τοκ.-σε αγαπώ!
-και που με βάζεις?
-σε ένα δωμάτιο μικρό ,την καρδιά μου να ρεμβάζεις."

Ένα μέρος της καρδιάς μου πάντα θα σε νοιάζεται,θα σε ακούει,θα σε αναζητεί,θα σε παρατηρεί και θα χαίρεται με την χαρά σου ,θα δακρύζει με την θλίψη σου και θα ανοίγει τα χέρια να σε αγκαλιάσει όταν θα έχεις ανάγκη μια αγκαλιά μοναδική.

Να σαι καλά.
Να προσέχεις.
και θα τα πούμε...

Οσο για την κοπελίτσα που θέλησα να ακούγομαι ενθουσιασμένος,ναι είμαι.μόνο που δεν είναι κοπελίτσα...Είναι η Ζωή!

Ευχές και όνειρα γλυκά!