Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Αυτόχειρας.


Υπήρξαν μέρες που θέλησα και κρύφτηκα στην σιωπή.
Άλλες μέρες η κούραση της δουλειάς δεν άφηνε την καρδιά μου γυμνή να τρέμει απο φόβο τα όσα η λογική καταδυναστεύει.
Υπήρξαν ημέρες έντονου στοχασμού και υπήρξαν λέξεις που θέλησαν να μετατρέψουν τον πόνο τον πόθο και το έρεβος σε ατελείωτα ποιήματα.
Άλλες ημέρες πέρασαν άπραγες και χάθηκαν στην απραγία ,και ξεχάστηκαν μέσα απο την απουσία ονείρων και αναμνήσεων.

Σήμερα πίεσα την θλίψη μου να βγει να αναστατώσει τα πέλαγα του είναι μου και η λογική θέλησε να φιμώσει την καρδιά και όσο και αν τα λόγια ήταν εκεί,τίποτα δεν έβγαινε, στριμωγμένα όλα σε μια σκέψη,σε μια πνοή και μια βαθιά θλιβερή ανάσα.

Για άλλη μια φορά είχα τον καπνό να μου κρατάει συντροφιά και σε αυτό το κλειστοφοβικό δωμάτιο(για απόψε) τον παρατηρούσα να ανεβαίνει ψηλά και να κάθεται εκεί,να δημιουργεί μια βουβή ασπίδα και να μου κλέβει λεπτά ευτυχίας που ίσως στο μέλλον να ευτυχώ και να μετανιώνω που τέτοιες ώρες τα σκότωσα ,μια θυσία στον βωμό της μοναξιάς μου.

Πήρα το θάρρος να ακουμπήσω στο παρελθόν,έβαλα τραγούδια να με πάνε γοργά εκεί και άφησα το μυαλό να βυθίζει το αναίμακτο μαχαίρι του,βαθιά,όσο πιο βαθιά μπορεί στην καρδιά και έτσι αβοήθητη να χτυπά το ίδιο γοργά και να ματώνει όσο πιο πολύ μπορεί.

Κάθε χτύπος και ένα καλάθι δάκρυα που αν τα πετάξεις σε έδαφος σκληρό αναμνήσεις θα φυτρώσουν.

Πεθαίνεις καρδιά μου?αυτό θέλω να κάνεις για εμένα σήμερα...δεν ξέρω χρονικά,πόσο θα σου πάρει,θέλω προστάζω να ξ αιματώσεις,να πάψεις έτσι,ίσως, να πονάς.

Τι είναι κείνο που δεν σε αφήνει να δεχτείς τετελεσμένες αποφάσεις και θέλεις να γυρνάς σε Εκείνη που σταμάτησε το όνειρο Ζωή σου,που για χρόνια αποτελούσε και δικό της?
Τι σε θέλει να εκτιμάς κάτι που σε εκτίμησε όχι έτσι όπως σου άξιζε και σε πέταξε στο καλάθι με άλλα άχρηστα που δεν είναι άλλα παρά τα ονειράτα σου τώρα πιά?
Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πληκτρολογήσεις το νούμερο της,να μάθεις νέα της,να ακούσεις την ευτυχία της μακριά σου,την δική σου επαναλαμβανόμενη δυστυχία?
Γιατί θέλεις να νοιάζεσαι ακόμα αν είναι καλά,να ακούσεις πως σε αγαπάει,γιατί όσο και αν δεν το αποδέχεσαι σε ώρες οργής,και Εκεινη σε αγάπησε μοναδικά ,το ίδιο μοναδικά όπως και εσύ,αλλά που μόνο αν γυρίσει ο κόσμος τούμπα αυτή η αγάπη θα μπορούσε να ξαναγίνει ένα...
Γιατί θέλεις να χαζεύεις πινακίδες σε πανομοιότυπα αυτοκίνητα που τυχαίνει να συναντάς στο δρόμο σου και γιατί πανικοβάλλεσαι τι θα αντικρίσεις σαν δεις τον οδηγό του?
Θάρρος θέλει η αγάπη και κότσια και αντοχή στον χρόνο ναι?Εμπρός λοιπόν κάνε άλλη μια προσπάθεια να επικοινωνήσεις....Το Αντέχεις? Για άλλη μια φορά σκουπίδι και μετά να μαζεύεις τα κομμάτια σου και κουλουριασμένος γυμνός σε ένα πάτωμα κρύο να κλαις και να πενθείς...Το Αντέχεις?,Το Αξίζεις?Δεν απαντάς...όπως θες.

Και το μαχαίρι ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.εκεί να ξεματώσεις να μην μιλάς,νακρή να μην αισθάνεσαι και η επόμενη μέρα να ξημερώσει ευωδία σε φτερά αγγέλων που με αγαπούν και με νοιάζονται.

Τι στο διάολο σε θέλει να οργίζεσαι κάθε φορά που πονάς,κάθε φορά που διαπράτεις τα ίδια λάθη και διαγραφείς όνειρα που σε θέλουν καλύτερο στο νέο εγώ σου.
Γιατί ενώ έχεις ξεχάσει την μορφή της,το πρωινό της ξύπνημα,τα νεύρα της ,τον τρόπο που περπατούσε δίπλα σου,τα σημεία που σε ακουμπούσε φαντάζουν νεκρά και κρύα?
Γιατί θες να τα γράφεις εδώ αυτά ενώ ξέρεις ότι στα καπάκια όταν τύχει να διαβαστεί από Εκείνη θα γίνεις περίγελος και δεν πρόκειται παρά μόνο να πάρεις μια δεκάρα σαν ξεκαρδιστικός ζογλερ στο δικό τους πριβέ τραπέζι?

Γιατί ενώ η νέα σου μέρα περιλάμβανεται από όνειρα δικά σου και ονειράτα άλλων δεν αφήνεις την επόμενη μέρα να ξεχάσει το παρελθόν της και θες να σκάβεις νέες πληγές πάνω σε εκείνες που μήνες τώρα επουλώθηκαν...

Ξεμάτωσες λευκή καρδιά;,άλλον ένα σπαραγμό να βγει και το τελευταίο πικρόχολο αίμα που απόψε σε φούσκωσε σαν την σελήνη σε πλήρες γιόμα.

.
..
...
και η λογική βρέθηκε να σκουπίζει το αποτέλεσμα,δάκρυα βάλθηκαν να ξεπλύνουν τα ίχνη και το μυαλό δρομολόγησε το θράσος να βρει το θάρρος και τα δυό μαζί να πορευτούν μαζί στην κοιλάδα ονείρων αγοράζοντας νέα και ξεπουλώντας τα παλιά,ίσως χαρίζοντας τα...

Νέα όνειρα σπρώξε στις φλέβες σου καρδία
ως τ'άκρα λευκά να φτάσουν
και αν είναι η αγάπη πειρασμός
αλλού θα βρούν να πιάσουν.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Πήραν την αγάπη...



Πήραν την αγάπη και της δώσανε γιορτή.
Πήραν την γιορτή τηλέφωνο και της είπαν πως κέρδισε έναν άγιο.
Πήραν τον άγιο και του έκλεισαν ημερομηνία να συναντηθεί με την γιορτή.
Ραντεβού στα τυφλά κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου.
Ο άγιος ,η γιορτή και η αγάπη.

Τις πιο κρύες ημέρες του χειμώνα , ένα δώρο θέλει να μας ζεστάνει την καρδιά.
Μα δεν είναι το δώρο , η αγάπη είναι.
Είναι το δώρο,του δώρου κάτω από το περιτύλιγμα!

Αυτή η αγάπη , δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λέξη που περιλαμβάνει χιλιάδες συναισθήματα.
Χιλιάδες ναι , γιατί τελικά ο καθένας την ορίζει όπως θέλει.

Πάντα ξεκινάμε από το "σε" και τελειώνουμε στο ρήμα.
"Σε αγαπάω"
Το γιατί?Μεγάλη κουβέντα...
"Σε αγαπάω",τελεία.

Και αυτή η λεξούλα,που τραβάει τα πάνδεινα στην καρδούλα όλων,αφού ο καθένας την νιώθει ,την αισθάνεται και την ορίζει όπως θέλει,αυτή η τρυφερή λεξούλα που μπερδεύει και μπερδεύεται,ε αυτή λοιπόν αύριο έχει γιορτή!

Δεν είναι ορφανή!Είπαμε έχει και άγιο!
Δεν είναι ανήλικη.Στα χρόνια των αιώνων κρατάει μαγκούρα σοφίας μα πάντα νέα είναι και έτοιμη να αγαπήσει!
Δεν είναι άναρχη,μήτε ανάξια είναι...έχει αρχή και αρχές και αξία.

Ένα ρόδον ,μέσα στο ρόδον που λέγεται καρδιά και αφήνεται να μεγαλώνει και να πλέκει κήπο ,υπο την ανυπαρξία της λογικής!

Είναι τρελή αυτή η αγάπη!

Μόνο που....νομίζω πως...ξεχάσαν να επισημάνουν , πως σε αυτό το τριαντάφυλλο που δωρίζουμε όταν λέμε "σε αγαπάω",υπάρχουν και αγκαθάκια...

Και όσο την ποτίζουμε,όσο την περιποιούμαστε και την ζόυμε , μεγαλώνει και αυτή,μεγαλώνουμε και εμείς ,αλλά,άλλο τόσο μεγαλώνουν και αυτά...

Στο τέλος αυτά μας πονάνε πολύ πολύ και ίσως γιαυτό να λέμε ότι η αγάπη στο τέλος της πονάει.

Δεν πονάει αυτή,εμείς πονάμε...

Γιατί αγαπήσαμε!και αγαπήσαμε μοναδικά επειδή θελήσαμε και τολμήσαμε να ορίσουμε έννοια σε αυτήν την μαγική λεξούλα!

Μέρα γιορτής ,μέρα ευχών δεν αντιστέκομαι θα ευχηθώ!
Οτι αγαπάτε όσοι αγαπάτε και ότι ποθείτε όσοι δεν σας αγαπούν να σας ποθεί το ίδιο!
Να περάσετε υπέροχα,όπως κάθε άλλη ημέρα αγάπης!

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Μερικά λεπτά ακόμα...Αντέχεις καρδιά?

Είδα την ομορφιά να περιμένει σε ένα μπαρ, τον καφέ της να σερβιριστεί.
Και περίμενε.... ακόμα και όταν σερβιρίστηκε,περίμενε το ύστερα να ρθει...
Ένιωσα την ευτυχία της να με περιβάλει , ένα χαμόγελο της κατάφερε να κερδίσει ένα δικό μου...
-"θες να πάμε για καφέ στο Βόσπορο?", "εκεί θα βρούμε την δίδυμη αδελφή σου και οι τρείς μαζί,με δύο ναργιλέδες θα απολαύσουμε την στιγμή"
-"την αδερφή μου και μάλιστα δίδυμη?","μάλλον με μπερδεύεις με ..."
-"ναι,την ομορφιά!,"
Κοκκίνισε,τα ροδομάγουλα της ,σπίθες φωτιάς ,τα μόνο εμφανή σημεία καθώς εκείνη προσπαθούσε να κρυφτεί στο ανακάτεμα της κρέμας από γάλα και στην ελαφριά στρώση κανέλας που σκέπαζαν αρμονικά το καπουτσίνο της.
-"πως το κάνεις αυτό?"
-"με πλοίο συνήθως πρωί για να θαυμάσεις το λυκαυγές,το λυκόφως προτρέπει σε ρομαντικό δείπνο μα θαλασσινά απο την περιοχή αυτή!Λοιπόν έρχεσαι?"
-"δουλεύω..."
-"και εγώ,όμως αυτήν την στιγμή δεν σε δουλεύω καθόλου"
-"πως το κάνεις αυτό?"
-"σου είπα με πλοίο (γαμώτο παραγγελία on bar...2 καπουτσίνο,ένας νες γλυκός γάλα,φρέσκα φρούτα) και καλή καρδιά"
-"πρέπει να φύγω,ωραίο ήταν"
-"το ταξίδι ή το καπουτσίνο?"
-"και τα δύο!"
-"μην ψάχνεις άδικα,κερασμένα από το bar"
-"μαα..."
-"την άλλη φορά θα σε αφήσω να πληρώσεις εσύ,σύμφωνοι?"

Το δέρμα της απαλό,ζεστό από την θέρμη του ζεστού καφέ και το άρωμα της κομμένα λάγνα βατόμουρα μιας εποχής,ενόσ χρόνου ,που η ανεμελιά και η ευτυχία διοπτεύει στο απέραντο αζιμούθ.

Πήρα την αφορμή και την έχτισα , πήρα την στιγμή και την έκανα συλλογισμό.

Λίγο ύστερα,ταξιδιάρης στο δικο μου πλοίο,θρονιάστηκα στην θέση που μου αρμόζει και καπετάνιος τώρα πια, ατενίζω στον ορίζοντα την ομορφιά που με πλημμυρίζει μέρες τώρα!

Την ευτυχία που με συντροφεύει καιρό εν έτη 8 , την ίδια ευτυχία που θέλω να χαρίσω απο φόβο ότι τόση πολύ δεν αντέχεται.

Βρέχει εδώ μα όχι εκεί,εκεί έχει ήλιο και ότι ταξιδεύω είναι χρυσό και ηλιόλουστο!

Περπατάω τώρα πάνω σε αυτό το πλοίο,το δέρμα μου αισθάνεται το αλμυρό και τα δάχτυλα μου σκοντάφτουν πάνω στους κόκκους αλατιού που είναι κολλημένοι με το ρέλι που αγγίζω.

Περπατάω....να φτάσω πλώρη!

Και κάπου εκεί κάθομαι και κοιτώ , την θάλασσα και τον εραστή της ουρανό, από την πλώρη τώρα πια , και η ένωση τους ,αυτή η υπέροχη γραμμή ,εκείνο το μοβ ανάμεσα στο μπλε και το γαλάζιο με κάνει να τρέμω και να ριγώ.

Τίποτα δεν μπορεί να με φέρει πίσω τώρα πια...Ούτε εδώ,ούτε εκεί,ούτε πουθενά!
Μόνο μπροστά σε πέλαγα ευτυχίας!

Η ευτυχία είναι υπέρτατη, βουλιάζω και πνίγομαι σε αυτή την παλίρροια που με θέλει ναυαγό,με ένα χαμόγελο τόσο ειλικρινές ,τόσο όμορφο,αγνό και ολότελα δικό μου από αβαθή καρδίας , θέλω να μείνω εκεί,μου αρέσει εδώ!

Ανοίγω τα χέρια και με σπασμωδικές κινήσεις αγκαλιάζω το υπέροχο άπειρο,όλα όσα κρύβονται εκεί και όλα όσα θα ήθελα να γνωρίσω και ίσως να μην προλάβω να δω!

Μια αέναη παράκληση σε όλα όσα τώρα πια φαντάζουν μυστικά και ανεξερεύνητα μα που όμως θα τα ζήσω!

Ονειροβάτης για άλλη μια φορά μα αυτήν την φορά είναι η ευτυχία της ζωής μου που ονειροβατεί και πλέκει όνειρα και εγώ ,απλά ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μπλεγμένος θελητά στον ιστό της!

Οι σκέψεις μου αδηφάγα δελφίνια προσπαθούν να δεχτούν την ευτυχία του ύστερα και οι αναμνήσεις μου μια άκακη φάλαινα τώρα πια,χορτασμένη και παιχνιδιάρα...

Μυρίζει ο τόπος παιδιά!!!! ,μυριζει ο καιρός ,μυρίζει το απόγευμα,όλα έχουν μυρωδιά,που όμοια της δεν υπάρχει...


Μερικά λεπτά ακόμα ! Αντέχεις καρδιά ?
Μερικά λεπτά ακόμα καρδία! Μπορείς να αντέξεις την ευτυχία?
Μερικά λεπτά ακόμα καρδιά! Χτύπα γοργά , Χτύπα ξανά!

Η επόμενη Μέρα ξημερώνει Ουρανό που ανατέλει Ευτυχία!