Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

H Επόμενη Μέρα

"Και ο Ονειροβάτης ?" Ρώτησε η αθώα παιδούλα

"Κανείς δεν ξέρει μικρή ...Ποίος αλήθειά μπορεί να πει...? " Απαντησε η Κυρά που μονολογούσε και περιέπλεκε την ιστορία με τεχνάσματα.

"...Πολλοί λένε πως άφησε τα φτερά του στο απόνειρο και θνητός έκπτωτος άγγελος, ονειρεύεται και ζει μέσα στην πρόσφορη Ζωή του , την Επόμενη Μέρα..." ακούστηκε να απαντά ένας όμορφος νεαρός , που θα ορκιζόσουν οτι ήταν εκείνος ο Ονειροβάτης του κάποτε....

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με άρωμα από εκείνη,ξεκίνησε μόλις εκείνη έφυγε από την ζωή μας,με τον χωρισμό και την διάλυση ενός αραβώνα...του δικού μας.
Ξεκίνησε ως ένας ύμνος ενός κλαψιάρικου μίζερου εγώ που έμενε πίσω.
Το ίδιο χαμένος στην σκιά της προσπαθούσα να φτιάξω την ζωή μου.


Τόσο καιρό απο 28 αυγούστου του 2007 έχουν γίνει τόσα πολλά και όμως τόσα λίγα...


Υπάρχουν πράγματα που έκανα και ΝΡΕΠΟΜΑΙ να πω, υπήρξαν 'Ανθρωποι που ΠΛΗΓΩΣΑ και εκμεταλλεύτηκα,στο διάβα της απεξάρτησης.

Υπήρξαν άλλοι που έκαναν όνειρα μαζί μου και ζητάω ταπεινά συγνώμη!


'Ενα συγνώμη δεν έχει να λέει τίποτα και όμως σημαίνει ότι λυπάμαι πραγματικά για ότι δημιούργησα με λόγια και πράξεις .
Για όσα με πόνο και απόγνωση, για κάτι που δεν τους άνηκε, θα πρέπει ξεπεράσουν...
...Εμένα...

Και δεν τους άνηκε , γιατί εγώ , Ο ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ , δεν ανηκα ούτε σε εμένα αλλά στην ΟΝΕΙΡΟΠΑΛΗ που με πλάνευε και με μεθούσε μέσα της .
'Οταν έκλεινα τα μάτια και έδιωχνα την ζωή...



Αλλα πράγματα για τα οποία λυπάμαι είναι απλά και άλλα πολύπλοκα όπως η Ζωή που δεν είχα το θάρρος να ζήσω και προτιμούσα να ονειροβατώ...


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου πήρα τηλέφωνο την καρδία μου,πήρα τηλέφωνο Εκείνη και όταν με άκουσε,πάντα με άκουγε,με κατάλαβε...

Την πήρα να της μιλήσω σαν φίλος,την ένιωθα φίλη μου , ήταν φίλη μου για χρόνια.
'Οπως και ο έρωτας της ΖΩΗΣ μου,τότε στα χρόνι του κάποτε...


'Ενας έρωτας που τότε δεν ήθαλα να ξεπεράσω...


Τόσο η ζωή της όσο και η δική μου , δύο παράλληλες ζωές , είχαν τα ίδια αποτελέσματα .
Η Ζωή μετά τον χωρισμό μας δεν μας τα έφερε θετικά ...
Ποτέ δεν ήταν απόλυτα θετική μαζί μας , ωστόσο η αγκαλιά μας , η αγκαλιά μου με εκείνη , μας έδινε Θάρρος και το παλεύαμε...


Μεχρι που κάποτε ήταν φυσικά ανθρώπινο μα κούρασε...

...Τα Τρια τελευταία χρόνια αγκάλιαζε σαν μάνα,
ενα παιδί ,
...εμένα ...
και έτσι,
...έτσι πάλευε Μόνη της...


Πάλεψε τόσο πολύ , κουράστηκε , απηύδησε μαζί μου και ήταν εκείνη που όταν ξεκινήσαμε με πήρε και με γιάτρεψε με έμαθε να αγαπώ την επόμενη μέρα και να σέβομαι την ζωή.

Με αγάπησε ΤΟΣΟ πολύ που προτίμησε να φύγει γιατί έβλεπε ότι η αγάπη μου για εκείνη ήταν παράλογη και με έκανε να θέλω να ζώ στην ΣΚΙΑ της ...


"Σε αγαπάω" ακούστηκε να ψιθυρίζει μέσα στο τηλέφωνο και τότε ο θρήνος ξεχύθηκε σαν χείμαρρος σε δύο στόματα , σε δύο σώματα σε δύο ψυχές που θέλουν να είναι μαζί...


Δακρύσαμε κλάψαμε , κάναμε βουβές αγκαλιές την ώρα που η ανάσα μας ερωτοτροπούσε και παιχνίδιζε στα δύο τηλέφωνα.

Οι καρδιές μας Δυο ολόκληρους μήνες αιμορραγούσε και κρατούσε το "αίμα" στην σιωπή της ψυχής μας και μιλήσαμε τόσο αληθινά που για λίγο νόμισες ότι η πληγή είχε κλείσει...


...Ισως για μια ακόμη φορά να ονειρεύτηκα...

Πολύ πριν αφήσουμε το φιλικά και περάσουμε στο ειδικά είχαμε τάξει να πάμε για καφέ όπως και έγινε...
Μάταια όμως.
Δίκαια όμως.
Αληθινά όμως.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει .
... εγώ δεν άλλαζα...
...και εκείνη το ίδιο...

Για πολύ καιρό παρατηρούσα , ζούσα , φιλοσοφούσα τις ζωές άλλων και πως βίωναν επιβίωναν στην ζωή τους .
Πως αντιδρούν και αντέδρασαν στις καταστάσεις που η ζωή τούς επιφύλασσε...


Τόσο καιρό είχα έναν φύλακα άγγελο που με φρόντιζε και δεν είχα την δύναμη να τον ευχαριστήσω ποτέ .

Δεν είχα την δύναμη να του ζητήσω συγνώμη , να τον πάρω αγκαλιά και να του πω , πως όλα θα πάνε καλά...


Ναρκομανής μέσα στην πρέζα της ψεύτικης μα συνάμα αληθινής ζωής μου δεν είχα την δύναμη να δω την ζωή μου σοβαρά και να δημιουργήσω μέσα σε αυτήν...

Την άφησα να περνάει μπροστά μου ,δεν την δούλεψα , ήμουν το ίδιο απαθής στην ζωή μου όπως τόσο καιρό έκανα με την Ζωή άλλων...

Απαθής και ευπαθής ,
αληθινός και ψεύτης ,
ρομαντικός και πεζός ,
φιλόσοφος και φτωχός ,
δαίμονας και άγγελος ,
ενωμένος και διχασμένος ,
όπως το ζώδιο μου με θέλει ο χαρακτήρας του ,
φίλος και εραστής ,
παιδί και άντρας ,
όμορφος και άσχημος ,
πλούσιος και φτωχός ,
επιδέξιος και αδέξιος να δω την ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μου ,
πραγματικός και ονειροπόλος ,
όνειρο και εφιάλτης για όσους με ονειρεύτηκαν...

...Υπήρξα όλα αυτά και πολλά παραπάνω ...


Υπήρξα για πολύ καιρό Μαλάκας , Εγωιστής , Τυφλός ...

...Ψεύτης ...

Ναι...Ψεύτης...'Οταν δεν μπόρεσα να φέρω εις πέρας όσα κάποτε έταξα σε ένα λεωφορείο που μιλούσε η καρδιά και τα δάκρυα ήταν οι νότες που συνόδευαν και συνέδεαν τον ύμνο,τα όνειρα που έκανα μαζί της...

'Ονειρα που είχαν για πίνακα ζωγραφικής μια βάρκα σε μια ήρεμη λίμνη και τα νερά να είναι τόσο ήρεμα όσο μια αδηφάγα ψυχή θέλει να ηρεμεί να απολαμβάνει χορτασμένη πλέον τις αναμνήσεις μιας Ζωής...
Σε αυτήν την βαρκούλα σε μια ήρεμη λίμνη θα είμαι μόνος μου,όμως όχι αληθινά.απλα με εκείνη που 3εκίνησα μαζί της να τον ζωγραφίζω...
Και αυτή η λίμνη είναι ο δικός μου παράδεισος και εσύ ,ΕΣΥ ,
στην βάρκα αυτή που της λείπεις ήσουν η ευτυχία μου ,
θα ζείς μακριά από μένα,κατηγορώντας με για την στροφή...

...Ας είναι...Δεν έχω τίποτα για το οποίο θα πρέπει να το δηλώσω σαν αμαρτία...το Κρίμα στο λαιμό σου Κυρά...


'Ενας συγγραφέας για μένα είναι το ίδιο με την ιερόδουλη.

Ο συγγραφέας βάζει μυαλό και μελάνη για να αποδώσει καταστάσεις και να γράψει γιατί μέσα από την γραφή ζει ο ίδιος .

Ζει και σημειώνει καταστάσεις που τον θέλουν ονειροπόλο , ανθρώπινο , αληθινό μέσα από τους χαρακτήρες του.
Οι χαρακτήρες του , πτυχές του εαυτού του ...

Κανένας συγγραφέας δεν θα έχει την τύχη να διαβαστεί όπως το ίδιο εκείνος επιθυμεί να διαβαστεί .
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως η ιερόδουλη δεν θα αγαπηθεί σε κανένα ξενικό κρεβάτι...


Δεν γράφω εδώ για να ξεπουλήσω , απλά καταγράφω την αλήθεια που όταν η ψυχή θέλει να εκφράσει δάκρυα την σταματούν και δεν υπάρχουν λόγια να αποδώσουν αυτά που θέλει να πεί .
Γιατί η ψυχή ειναι πνεύμα και το μυαλό και η πέννα γήινα, θνητά ,βαπόρια που ναυαγούν και σκεπάζονται με άλας...


Ποτέ δεν υπήρξα τόσο ειλικρινής με την καρδιά μου , τόσο αληθινός με την ζωή μου.
Τόσο άνθρωπος με πάθη και πάθος για την Ζωη που χαράμισα και άφησα να περνά αλόγιστα...

Αυτή η ανάρτηση σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα στην επόμενη ήμερα της ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Και θα είναι η τελευταία για πολύ καιρό μέχρι κάτι ΑΞΙΟ να υπάρχει να γραφτεί , όσο εγώ θα αναλώνομαι μέσα στην ζωή και θα την απολαμβάνω και θα αποθεώνομαι μέσα της...



Βρέθηκα αντιμέτωπος με όλους εκείνους τους λόγους που χρόνια πριν έπρεπε να σκεφτώ...
Τι με χάλασε , τι με φόβισε ,τι με αφήνει σακάτη να μην μπορώ να απλώσω τα χέρια και να την αγκαλιάσω?
Να αγκαλιάσω την Ζωή που για χρόνια , καθε μέρα της έκλεινα την Πόρτα μου και την άφηνα απέξω νεκρή και πληγωμένη ανίκανη να με διδάξει , να πειραματιστώ και να την γευτώ...


Η Ζωή δεν είναι για όλους , είναι ένα χάρισμα....
...Μα αν το καλοσκεφτώ πλέον,εμένα αυτό το χάρισμα μου το στέρησαν,μου έκοψαν τα φτερά και με γείωσνα,ραψωδός αγάπης που τον κερνούσαν αγχος και αμφιβολίες...


ΜΟΝΟ για τους τολμηρούς είναι,για εκείνους που την κυνηγούν και κατγράφουν της σελίδες της σαν μαθητές σε ένα υπέροχο Μάθημα...

Γυρίζω σελίδα λοιπόν , στο δικό μου βιβλίο και καταγράφω σαν μαθητούδι , ξεκινάω με βηματάκια μικρά για να μπώ στο "Νηπιαγωγείο" την πρώτη τάξη της Ζωής μου...

Από πλούσιος γίνομαι φτωχός , αυλάκι με νερό που χάραξαν άλλοι να κυλάει ΕΞΑΤΜΙΣΤΗΚΕ και το αυλάκι δεν με αφορά πλέον , όχι την δική μου Ζωή,εξάλου είναι πορεία σε χάρτη άλλων...



Εχθές για άλλη μια φορά ήμουν Ψεύτης απέναντι σε εκείνη και στην Ζωή μου...

Και όμως τόσο ειλικρινής μαζί της μα τόσο ψευτικος με την Ζωή μου...

Η ζωή μου θέλει να φωνάζει Σε Αγαπάω...Όμως όχι εκείνη...Είναι Αγάπη για Ζωή,για Όνειρα,για Δημιουργία
...

Πως είναι να αισθάνεσαι Ξένος απέναντι στον εαυτό σου,
να κανεισ τα πάντα για άλλους,
να μην κάνεις τίποτα για εσένα,
να ζεις για τους άλλους,
να ζεις την ζωή τους,
δανεικά όνειρα
οχι της δικής σου ζωής
αλλα της δική τους
και εσυ
εγω
εσυ
να μην ανήκεις πουθενά
ενα παράσιτο
που προσφέρει τα μάλα
σε όλους εκείνους
που δεν θα έπρεπε να χαριστείς
γιατι ποτε
...δεν εκτίμησαν...
νεκρός
ζωντανός
σε ένα άδικα επαναλαμβανόμενο ρητό
"Ζησε το όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Και αν η στάχτη που έμεινε Κυρά ειναι οι αναμνήσεις...
Και αν η βροχούλα που άρχισε είναι τα δάκρυα...
Και αν τα δάκρυα είναι αγκάθια κρυμένα σε ροδοπέταλα ελπίδας...
Κάποιος που αξίζει πραγματικά
Θα τύχει στο διάβα της Ζωής μου
να μου χαρίσει το άνθος
να με ακούσει
να με μάθει
να με αγαπήσει
να αγαπηθεί
και να προσφερθεί
στο τέλος της βροχής
να δούμε μαζί
το Ουράνιο Τόξο
...

...Καλή Τύχη Στην Ζωή Σας ...
...ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΝΑ ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ...
...Αυτό Είναι Η Ζωή Και Ετσι Πρέπει ΝαΤην Ζουμε...




...Εύχομαι η ζωη σας να ειναι ενα Ουρανιο Τόξο...


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Οι μερες του 8

Νεο έτος,Καλή Χρονιά σε όλους μέσα απο την ψυχή μου!!!

Αλλαγές στην Επόμενη Μέρα,αλλαγές στην ζωή του ιδιοκτήτη της,αλλαγές στην ζωή γενικότερα...
Οσο για την επόμενη μερα....
...Είναι πιο δυνατή από ποτέ , γεμάτη αρώματα και μυστικά που κρύβονται κάτω από όμορφες τακτοποιημένες λεξούλες και ανθίζουν σε κήπους γνωστούς μα τόσο άγνωστους...

Η επομενη μερα δεν έπαψε ποτέ να καταγράφει της μέρες του αύριο,τις ώρες του σήμερα,τις αναμνήσεις του χθές...

Είμαστε ότι χαρίσαμε , οτι με κόπο κατακτήσαμε και ότι αναμνήσεις απο γεγονότα αποκτήσαμε.

Ειμαστε οτι ονειρευομαστε,οτι ονειρευτηκαμε μα δεν ειχαμε το θάρρος να ζησουμε,ότι με αξία και τιμή αγαπήσαμε και ζήσαμε...

Τα ονειρα εχουν πραγματικοτητα...και αυτο γιατι οι ανθρωποι καθε αλλο πραγματικοι μπορει να ειναι...

Ο χρόνος του σήμερα θέλει να με κυνηγάει,να με τρέχει με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες στην επόμενη στιγμή...

Φιλίες,γνωριμίες,έρωτες,αμαρτίες,παραζάλη,μέθη,Vive Cuervo and Keep Walking...

Ενα κοκκινο αυτοκίνητο,η τυχερούλα μου,φωτια στο δρομο και οι καμπυλες της να εξυμνουν την ταχυτητα και την παραζαλλη του οδηγου της...

Πάει καιρος που εχω να δω τον Ηλιο...Εραστής με την Σελήνη με ταξιδευει σε μέρη παραξενα...οινοπνευμα το άρωμα της και κεινη να σερβίρει την αγκαλια της....

Καθε μέρα και εκατομύρια αναμνήσεις...Στιγμες ανεπαναληπτης δρασης που δεν εχεισ χρονο να φιλοσοφισεις να αγκαλιασεις και να τις σχολιασεις γιατι η επομενη στιγμη διαδεχεται την μολις πριν 5 λεπτα προηγουμενη...

Ο αέρας που περιβάλει τα πάντα μυριζει κουρασμένος ,βιασύνη το έδαφος που ακουμπούν τα πόδια μου και όμως ποτέ άλλοτε δεν υπήρξα τόσο μα τόσο ζωντανός...

Πρεπει να φυγω...με κυνηγα η σκεψη μου,οι φιλοι μου,και η φωτιά η τυχερουλα μου θέλει να παρει και παλι τα ηνία για απόψε...

Μην κλέψεις Ζωή γιατί δεν σου ανήκει...Ζήσε αυτό που σου προσφέρεται και ας είναι το τέλος μια ταχυτητα μακρια!

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Χωρίς ανάσα.

Τι να είναι το blog?
Ενα τετράδιο που απλά ζητάμε να αποθανατίσουμε την σκέψη μας?
'Eνα σώμα που βαριανάσαινε εν βρασμό ψυχής και άφησε τα χνάρια του?
Λυγμοί, απομεινάρια γρατσουνιών στην ζωή μας?
Μήπως είναι παράπονα από την ζωή μας για την ζωή μας?
Τι δεν θα έπρεπε να είναι η ζωή?
'Ενα γαμώτο που θα βρίζαμε αν βρίζαμε?
Μήπως,ένας εξάψαλμος που πριν καν αρχίσει έχουν πέσει εκατομμύρια καντήλια?
'Ενας παράξενος χορός που οργάνωσε για όλες εμάς τις μαριονέτες, η ζωή,ενώ εμείς ήμασταν οι ντάμες , σε χορούς γύρω από ξενικά τραπέζια άλλων συνοδών?. Στοχασμοσ...

Τι να πω ρε παιδιά,τα γράμματα με προλαβαίνουν και βγαίνουν πιο γρήγορα από τον στοχασμό μου,αν είχα φιάλη από μελάνη σε ένα στύλο θα είχε τελειώσει,ίσως και να μην έγραφε...ίσως και να είχα σπάσει το στυλό. Εκνευρίζομαι...

Στην ζωή μας έχουμε κάνει λάθη. Παύση ...
Θέλετε να μιλήσουμε , για εκείνα τα μεγάλα τα λάθη που έχουν κάνει οι άλλοι στην ζωή μας και αφήσαμε να μας πονέσουν? Παύση ...

Τι νομίζεται πως είναι η καρδιά ε?
Ενα μικρο λιλιπούτειο πουγκάκι είναι , νά!τόσο δα μικρούλι είναι!, που θέλησε να γράφει όμορφους σκοπούς να τραγουδά και ΨΥΧΗ...,σουλτάνα παρθένα αγνή να χορεύει λάγνα για την πρώτη,στους δικούς της ρυθμούς με φουστανάκια ειδική παραγγελία του μυαλού. Στοχασμος...

Τα πλήκτρα ακούγονται τόσο βεβιασμένα να χτυπούν από την βιασύνη , οι σκέψεις μου σαν να απέπλευσαν από γλυκό παχύρρευστο μέλι, σαν σε αγώνα ταχύτητας προσπαθούν όλες τους να κερδίσουν την επόμενη φράση,να βγουν και να τερματίσουν πρώτες...
Μα όλες στο τέλος κάθονται εκεί και γεύονται,μπλέκονται και δεν ξεμπερδεύονται με τίποτα, περιπλέκουν , παραπατούν μεθυσμένες σαν μέλισσες και πέφτουν στο πάτωμα ενός θλιμμένου εγώ,νεκρές, που δεν έχει πει ρήμα μπροστά στα όσα θέλει να κατεβάσει. Νεύρα...

Μα είναι μερικές φορές , έτσι μου έρχεται,τρελός ,παράφρων, μέσα στην οργή μου , αυτές τις γαμημένες ημέρες που ενώ ξημέρωσε θαυμάσια, ένα πετραδάκι που εκτινάχθηκε με τόση κακιά και με πόνεσε , έτσι μου έρχεται λοιπόν επιμένω , να πάω να βρω μια παραλία. Νεύρα...

Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί εσύ,γιατί πάλι εγώ?έχω αντέξει πολλά,γιατί θα έπρεπέ να κληρωθώ εγώ για να αντέξω και πάλι άλλα τόσα?
Και μην μου πείτε σιγά τα πολλά,λοιπόν μπορεί να μην είναι πολλά , αλλά είναι βαριά και ασήκωτα, ξυράφια να σε κόψουν,ένας τέλειος νεκρός και αυτά να διαφεντεύουν άλυτα στο εδώ,τραγική ειρωνεία ,ψάχνοντας το επόμενο θύμα. Πολλά νεύρα...

Πέρασε καμιά γάτα και δεν την είδαμε βρε παιδιά,μας κατούρησε ο θεός και είχε ουρολοίμωξη και δεν νιώσαμε?η μήπως γκρεμίστηκε ο φούρνος που είχαμε την ευτυχία ποτέ να μην φάμε από εκεί? Οργη...

Μια παραλία...
Να ρεμβάζω τον ουρανό που παιχνιδίζει με τα συννεφάκια,μια ήρεμη παραλία,να μην με βλέπει κανείς,να μην ακούω τίποτα,να μην υπάρχει χαλίκι που να μπορεί να με ακουμπήσει,να μην πετούν πουλιά,να μην ακούω τιτιβίσματα από κοράκια ,να τραβήξω από πάνω μου αυτό το μαύρο παλτό που οι άλλοι ,όλο μου προσθέτουν μπαλώματα και το κάνουν καινούργιο και να το σκίσω,αυτό το πέπλο που έχω αγκαλιάσει και δεν λέει να τσακιστεί και να πάρει δρόμο από πάνω μου...Μανία...

Και εκεί, ναι εκεί θέλω να βγάλω μια κραυγή,τόσο δυνατή,να εξαφανιστούν τα σύννεφα, να σταματήσω το κωλόβροχο που μόλις άρχισε να πέφτει,να καθαρίσει ο ουρανός , τα πουλάκια να γίνουν πεταλούδες,όλα να φέρουν τούμπα,η θάλασσα πάνω ,ο ουρανός απο κάτω,και εκεί που πατάω,στην επιφάνεια του ουρανού ,να αρχίσω να κλοτσάω πίσω ότι τόσο καιρό μου έρχεται ουρανοκατέβατο και δεν ξέρω πως να πράξω...Πάρε και αυτό,πάρε και εκείνο,να σου δώσω και το άλλο?...
Και το παλτό? που το πας το παλτό?Κηροζίνη μούσκεμα,ένα φλογάκι από την κόλαση ,μιας και είμαστε κοντά βρε παιδί,μια κλοτσιά,η τελευταία υπόσχομαι, νάτο το γκόλ,σε πύρινα δίχτυα...

Νέο ρεκόρ γραψίματος μπλογκοιστορίας,μόλις 5 λεπτά,για να ξεμπερδέψω πραγματικά ?πάλι αιώνα θα μου πάρει...Δεν πειράζει καταιγίδα έρχεται,θα βγουν και τα σαλιγκάρια...

Νιώθω ήδη υπέροχα! Εσείς?

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Θεατής στην Δική Σου παράσταση...


Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...
Πως θα μπορούσα άλλωστε, ένας ...κοινός θνητός, ένας... κρυφός...θαυμαστής σου , να μπορέσω να χωρέσω ότι θα ήθελα να πω,ότι εσύ δημιουργείς και διαπλέκεις στην ψύχη μου ,ότι εσύ με κανείς να προσμένω το επόμενο ξημέρωμα, σε μια πρόταση που αποτελείται μόλις από 5-6 φράσεις?

Ισως αν ήμουν εκεί,αν εσύ ήσουν εδώ,αν καθόμασταν σε διπλανές κούνιες, τα μάτια μας να μπορούσαν να ψιθυρίσουν ταπεινά,να πουν όλα εκείνα,όλα αυτά,τα όμορφα,τα θαυμαστά,τα πονηρά,τα ήρεμα λογάκια που δεν μπορώ με ακρίβεια να περιγράψω σε αυτόν τον μοναχικό μονόλογο...

Κάθε αυγή και ένα όμορφο ξημέρωμα,κάθε ξημέρωμα και μια όμορφη μέρα για σένα, και εσύ μέσα σε αυτήν να βρίσκεις όρεξη για δουλεία, να αγαπάς,να αισθάνεσαι,να ζεις και να την απολαμβάνεις,θυμάσαι τι μου είπες?

Και σαν πέσει η αυλαία,κάθε μοναδικό απόγευμα σου,που δεν έχω την δύναμη να κρατήσω ανοιχτή για δυο -τρία λεπτά παραπάνω,φοράς το υπέροχο κασκόλ σου και ξεχύνεσαι σαν άνεμος για την δική σου μοναχική βόλτα στην παραλία...

Σε αυτήν την υγρή δίνη στιγμών, ζεις στιγμές μοναδικής ευτυχίας,με ποδαράκια γυμνά να ακουμπούν στην ζεστή άμμο, με μικρά δαχτυλάκια να ατενίζουν και να παίζουν με το βυσσινί του ουρανού και ίσως στην χούφτα σου να αγκαλιάζεις τον Ηλιο φλόγα και να γελάς και να παρατηρείς...να φωτογραφίζεις...να γεύεσαι...να μιλάς...να κλαις....
Και ίσως η υγρασία του κορμιού σου να τυλίγεται από την παρθένα θάλασσα,που είναι το δάκρυ του Θεου,να ξαπλώνεις και να απλώνεις τα χέρια στη άμμο,γοητευμένη από τους υπέροχους διαλόγους στο μοναδικό μυαλό σου ,για να αγκαλιάσεις και να ερωτευτείς το δαίμονα άνεμο που φλερτάρει και εξανεμίζει την σκέψη σου...

Ευτυχισμένη ίσως να σηκώνεσαι,τα χέρια σου ίσως να ασχολούνται με την καθαριότητα των ρούχων σου και η σκέψη σου,η ευτυχία της στιγμής σου,ένα δάκρυ που μόλις έπεσε,ένα στιγμα στα αιώνια βιβλία των πράξεων,που αφήνεται σε αυτό το σημείο που μόλις στέκεσαι ,για να δείχνει οτι πέρασες από εκεί και πέρασες υπέροχα,μαγεύτηκες,ερωτεύτηκες,αγκαλιάστηκες και χάρισες...
Και χάρισες...
Τον χρόνο σου που δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω,δεν είχα την δύναμη να κλέψω,να σε κρατήσω,εδώ,εκεί,σε εμάς...

Ξεκίνησε σαν ένα ταξιδάκι που είχε διάρκεια μόλις μια ώρα , ένα καθυστερημένο μισάωρο , που ίσως να έλειψες σε κάποιους,ίσως να έλειψες στο παλτό σου,στο κασκόλ σου,στην όμορφη βόλτα της παραλίας σου,στον άνδρα σου,στις υποχρεώσεις σου,στα πρέπει σου,στην δική σου φύση και στην δική σου μαγεία που σε μεταμορφώνει στο εσύ...

Μα ακόμα και αν έλειψες σε όλους εκείνους,μου χάρισες το ποιο όμορφο μισάωρο της ζωής μου...ένα ταξιδάκι σε μονοπάτια γνώριμα,γεμάτα μυρωδιές από κανέλα και μοσχοκάρυδο ,στρώνοντας εσύ η ίδια αυτό το υπέροχο τραπεζάκι,που γύρω του μιλούσαμε,ονειροβατούσαμε και γνωριστήκαμε...

Με τα μάτια δεμένα,ακουμπήσαμε σε πινάκες με μυρωδιές και πίνοντας μεθυστικές μουσικές βαλς σε ένα ποτήρι ζεστό κρασί , ψηλαφίσαμε τις πνοές μας και καταναλώνοντας τον πολύτιμο χρόνο μας , ταξιδέψαμε στα χρώματά της παλέτας που αποτελείται ο άλλος,εσύ,γι εμένα,εγώ,για εσένα και αν θες εμείς...

Χρώματα , φράσεις , λέξεις , ποιήματα , λόγια , σκέψεις , στιγμές , αγγίγματα , ιαχές , φωνές ,επιθυμίες, πλάνη , παραζάλη, μέθη όλα τους τόσο απαγορευμένα μα τόσο αγνά και ίσως όχι τοσο...αγνά...όσο μπορεί να θέλουν να φαντάζουν,αφήνονται στην αμαρτία της μαγείας να στροβιλίζονται και να απορρέουν από αυτήν...

Οικο...Δέσποινα περιμένω το επόμενο γλυκό ξημέρωμα ανήμπορος να συγκρατήσω την ρευστότητα του σήμερα,έχοντάς επιλογές, που όμως η φωνή σου,ίσως να με σκοτώσει...
Φοβάμαι τον Όλεθρο που απλά μπορεί να δημιουργηθεί από τις δικές μας στιγμές....δυο καρδιές που απλά βρήκαν την δύναμη να ξημερώνονται από τις ίδιες σκέψεις από τον ίδιο ασεβή έντονο πόθο και να θέλουν να γευθούν όσα ο χρόνος παρέσυρε μακριά από αυτούς...

Το κρασί σε αυτό το ποτήρι πάντα θα είναι εδώ να σε περιμένει να το γευθείς,να μάθεις να το νοσταλγείς , να ζείς με την φωτιά της σκέψης του ...και ένα τριαντάφυλλο ,αχρωμο,να σε προσκαλεί να γυρνάς να το χρωματίσεις...

Καλημέρα!!!
Εκατομμύρια στιγμές μέχρι να ξημερώσει στην επόμενη όμορφη μέρα σου...στην δική μου πλανεύτρα ζωή,εκείνο το δεκάλεπτο που μου δίνεις αξία...

Πως μπορώ να ονειρεύομαι μέσα στα όνειρα σου,πως το κατάφερες αυτό?
Η κουρτίνα σε έκρυψε από πίσω της και η μοναξιά λυσσομανά στα λεπτά της ανίας μου...
Η φωνή σου,για πάντα ένα αίνιγμα,ένα απαγορευμένο φρούτο και εσύ? έκπτωτος άγγελος από τον δικό σου παράδεισο...Το αφεντικό σου? η δική μου κόλαση που σε θέλει μακριά...

Και αν όλα αυτά σε κούρασαν,σε στέγνωσαν,σε φόβισαν,αν όλα εκείνα τα κόμματα,στίγματα ,τελείες σε παγίδευσαν σε μέρη σκοτεινά,ζητάω ταπεινά συγνώμη.Ηταν ότι δεν πρόλαβα να πω,στα 2 λεπτά που δεν είχα το κουράγιο να σε γειώσω όμορφη Κυρά,εδώ στην γή πριν μετακομίσεις και πάλι στον δικό σου όμορφο πλανήτη!