Το Παραλήρημα...

Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου που θέλουν την ψυχή να αναρωτιέται,να χαράζει πορείες σε ένα παράξενο διαφορετικό χάρτη,να υπολογίζει παλίρροιες και τυχόν ταξίδια σε ωκεανούς πολυταξιδεμένοους ,γνωστους και άλλοτε πάλι άγνωστους...

Κάποιες άλλες ανύποπτες στιγμές η ψυχή νιώθει την ανάγκη να κρίνει τον εαυτό της σύμφωνα με τα όσα έζησε και ίσως με εκείνα τα οποία πρόκειται...Σαν γνώμονα κάθε φορά, την ώρα τις κρίσης, έχει όλες εκείνες τι πράξεις ,τις χαλαρές στιγμούλες , τις αναμνήσεις που είτε την καλωσόρισαν με χαμόγελο είτε την πλήγωσαν.

Οταν μια πραγματικότητα κλονίζεται πολλοί από εμάς απλά περιμένουμε να γκρεμιστεί τελείως και το χρονικό αυτό διάστημα προσπαθούμε να βρούμε την δύναμη,τον πόθο,την αντοχή,ίσως την όρεξη να οικοδομήσουμε και πάλι.

Ανίκανοι από την φύση μας να συντηρούμε ερείπια, οικειοθελώς τυφλοί δεν θέλουμε να βγάλουμε πόρισμα ενός πλοίου σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο που ναυάγησε , προσπαθούμε να βγάλουμε στίγμα αναφοράς,μια αφετηρία για το νέο στοχασμό και ένας ακόμα λόγος να παραληρεί το μυαλό μας...

Υπνοβάτες σε ένα μαθηματικό όνειρο,ο καθένας από εμάς με το δικό του , οι πορείες μας ίσως κάποια στιγμή διασταυρωθούν και η παρεκτροπή συνάμα με την απόκλιση να αυξομειώνεται...

Οπως και να έχει αυτή η ώρα, αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε αυτό το παραλήρημα,και το άρωμα καπνού και ο καπνός σηματοδοτούν την αρχή της παραζάλης μου...
Αφιερωμένο σε σένα ψύχη μου και στο ταξιδάκι σου από τα αβαθή μέχρι την επιφάνεια του μπλε ωκεανού.
Εύχομαι στο ταξίδι αυτό να καταφέρεις να διαφεντέψεις μια μέρα από τα σύννεφα...

Με τα φτερά ενός αγγέλου...

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,εχουν καταφερει να κανουν αυτό το ταξίδι ?

Μια πληρης διαδρομη ανησυχιας απο ανατολη σε δυση και το αντιστροφο...και το μυαλό ? έρμαιο να εκτελεί κύκλους γύρω από τις ώρες και τα λεπτά προσπαθώντας να εξυμνήσει σαν ραψωδός αυτήν την πτήση που αναζητεί ένα κομματάκι πρόσφορης γης διαπερνώντας τα σύννεφα στον ουρανό.

Η Σελήνη μια αυτοκράτειρα που κρατά κρυφή όλη την αμαρτία που βλέπει κάθε βράδυ να παίρνει χώρα στο βασίλειο της, το πρωινό αεράκι την σπρώχνει σε διάβα γνωστό, ενώ εκείνη παραδίδει τα σκήπτρα και παραδίνεται στο μεθυστικό άρωμα του παντοκράτορα Ηλίου...
Αιώνιοι εραστές αυτά τα λίγα λεπτά και η μαγεία ,απόγονος του ερωτισμού τους αρκεί και είναι δυνατό για να ξυπνήσουν την φύση ολόκληρη.

"Που οδηγει το σεληνόφως ? " ρωτησε την Σεληνη ενας αυλικος ονειροβατης..."Οδηγεί στον Ηλιο" απαντησε εκείνη καθώς προσπαθουσε να τυλιξει στα αιθερια χέρια της έναν έκπτωτο άγγελο που προσπαθούσε μάταια να αποτρέψει την πτώση από παραδεισένιους κήπους στα Επίγεια.

"Δεν είσαι αστέρι,μα ούτε και δαίμονας, μπορεί να είσαι άγγελος όμως σίγουρα άνθρωπος" του ψιθύρισε...
"Δυόμιση χρόνια χωροφτερουγίσματα και τα φτερά σου έχουν αλλοιωθεί αθάνατε άγγελε όμως η ψυχή σου είναι διχασμένη σε ένα παρόν και εκείνο το έντονο παρελθόν που σε γυρνάει πάντα εκεί,πάντα πίσω στην Αιώνια σύγκριση.Ισως ο λόγος της πτώσης σου από τα ουράνια παράξενε άγγελε...Μπορείς να περπατήσεις τώρα." είπε και η αυτοκράτειρα δάκρυσε που θα έχανε για άλλη μια φορά τον υπέροχο τρυφερό εραστή της Ηλιο...

Ο άγγελος ,αν και όμορφος άγγελος,παρόλο που δεν ήταν μόνος βρέθηκε να περπατάει σε μονοπάτια άγνωστα,σε μέρη που έδειχναν να είναι επικίνδυνα και πρωτόγνωρα για εκείνον...
Λιγο πριν την τελετή του επιτιμίου Νανουρίσματος στην χώρα του Ονειρου,ο άγγελος με τα κομμένα φτερά γνωρίστηκε με τον Ονειροβατη , ζήτησε κρασί και γάλα, καπνό για να νιώσει την ζεστή ανάσα τουκαπνου να θηριευει μέσα στα πνευμόνια τους και τέλος τέσσερα κεριά να φωτίζουν την συζήτηση τους...

Ηταν μια συζητηση που κρατησε μεχρι που τα αγόρια-παιδιά του Ηλιου οι Ηλιοπεταλουδες, γνωρισαν τα πρωτα ξυπνηματα των πτηνων και τισ φωνες τους, και τοσο ο αγγελος οσο και ο ονειροβατης νιωσανε μια εντονη συμπαθεια.Συμφωνησαν παρολεσ τις μικρες διαμαχες που ισως να ειχαν να συνεχισουν να υπαρχουν και για τις επομενες αυγες και ηταν ενας ορκος τοσο ισχυρος που ο άγγελος από την πλευρά του προσπάθησε να δώσει στον Ονειροβατη το κλειδί για τον επίγειο παράδεισο, ένα κλειδί που το σκεπάζει η μελωδία ,ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας...

Τίποτα άλλο δεν ειπώθηκε μέχρι που τους κάλυψε ο Ηλιος και οι Ηλιαχτίδες οι κόρες του πλημμύρισαν την χώρα με ζεστό πρωινό φως...

Πολύ αργότερα κάποιοι αυλικοί συζητούσαν για το μέλλον τους,η αρχή μιας μεγάλης φιλίας,ποιος αλήθεια με διαύγεια μπορεί να πει πως θα καταλήξουν...

Ομως οι επόμενες αυγές έχουν να εξιστορούν γιαυτό και ίσως η "λίμνη" μια μέρα να καθρεφτίσει το είδωλο τους και να τους αναπαραστήσει μαζί,μαζί τους και ένα ταγμένο τριαντάφυλλο.

Κλείσε την "Ντουλάπα"...

Close the closet,μου φώναζε ***** που είχε την τύχη κατά τύχη να διαβάσει το μπλοκ μου...
Δεν ήξερε ότι αυτή η μικρή καλοσχεδιασμένη "ντουλάπα" είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου ,όσα δεν θα είχα την ευκαιρία να πω,λόγω της ύπαρξης των βεβιασμένων φράσεων και γιατί τελικά ίσως ποτέ να μην καταφέρεις να κανείς μονόλογο...σε έναν μικρο διάλογο.στο διάλογο των χωρισμένων και τραγικά πολιτισμένων μελών του,δηλαδή εμου και εσου...

Είναι η φύση της ζωής μας να επιζητούμε στιγμές μοναξιάς,στιγμές παρέας,στιγμές ερωτά και πόθου,στιγμές...Η ζωή είναι στιγμές και αυτές είναι που κουβαλάμε μέσα μας καταχωρώντας τες στην χωρά των αναμνήσεων.

Μπορεί να μην θυμάσαι τι έκανες ,είπες,αποδείχθηκες,αντιμίλησες στο χθες όμως θυμάσαι στιγμές έντονης εγκεφαλικής και συναισθηματικής φόρτισης/δραστηριότητας.

Ξέρω πως__ ακόμα και εσύ, ακόμα και να μην θες να ξέρεις ,ακόμα και να μην το αντέχεις,ακόμα και αν παραληρείς,ακόμα και αν όσα ήθελες να αλλάξεις να απέτυχες, ακόμα και αν ζεις στην ρουτίνα , ακόμα και αν χαίρεσαι ,ακόμα και αν στο επόμενο λεπτό μετανιώνεις και κλαις ,ακόμα και αν το μετάνιωσες ,ακόμα και αν δεν ήθελες να διαβάσεις ,ακόμα και αν ήθελες να ξεχάσεις μια δική σου απόφαση , ακόμα και αν περνάς καλά με τους γλυφιτζουρενιους φίλους και φίλες σου,ακόμα και αν είδες την κακιά της κολλητής κουμπάρας μας,ακόμα και αν κατάλαβες πως κανείς δεν ενδιαφέρεται τοοσο πολύ όπως εγώ στο τότε__αυτό το μπλοκ θα συνεχίσει να υπάρχει ,να μετράει στιγμές ,να εκφράζει τον δημιουργό του,να ονειροβατεί σε δρομάκια ξένα , thanks god , μακριά από σένα !!!

Μου πήρε χρόνο να καταλάβω , η μάλλον καλύτερα να δω...
Ξέρεις όταν η αγάπη πετάει το πέπλο της και τριγυρνάει γυμνή για να βρει το επόμενο ζευγαράκι που θα της δώσει ένα καινούργιο μεταξένιο πέπλο,που θα τους κάνει προσκυνητές και αυλικούς,δούλους και υποτακτικούς,ελεύθερους αλλά σε μια καταχρεωμένη σε υποχρεώσεις και πρέπει ελευθεριά, τότε ίσος καταφέρεις και δεις ποσό μαύρο είναι το σεντονόπανο που μας σκέπαζε και πως τελικά ότι αγαπούσα είναι ένα όνειρο ενός δικού μου μεταμφιεσμένου εφιάλτη.

Οτι ήθελα,για ότι ήθελα,ότι αγάπησα, για ότι αγάπησα,ότι μοίρασα και ότι μοιράστηκα,για ότι έδωσα και ότι δεν πήρα,για ότι ευχήθηκα και προσευχήθηκα,για όσα έταξα και δεν εκπλήρωσα ,για ότι έκανες και δεν αντιμίλησα τελικά ήρθε η ώρα να πω...

Δεν φοραω προσωπειο καλη μου,ειμαι ο Ονειροβατης,ω ναι με ξερεις τοσο καλα,μα για μια στιγμη ισως να ηθελες να ακουσεις και την αληθεια...δεν με εμαθες καθολου...

Περαστικά σου ,πικρουλα μου..Καλή τύχη με την ζωή σου ,καλή τύχη σε εκείνα όλα όσα ήθελες να αλλάξεις με τον χωρισμό και δεν τα κατάφερες,ίσως και ούτε ποτέ...
Περαστικά σου,μέρες συναχιού και αυτές,μέρες βροχής και συλλογισμών...
Μα για μένα,αν έχω την τύχη που κατά τύχη θα έχω,θα ξημερώσει ουράνιο τόξο.

Η ''ντουλάπα'' καλά είπες πρέπει να κλείσει...

Αντε γεια λοιπών,την έκλεισα,μαζί και εσένα μέσα της...Η επομένη μέρα ξημερώνει,ένα τσιγάρο ,τα λεπτά συνουσίας μου μαζί με την σκέψη μου ,ο καπνός ? το loading των αναμνήσεων μας στον συλλογισμό μου και η γόπα? το όνομα σου που μόλις έσβησα από την καταρρακωμένη μου ψυχή...

Και όταν με διαβάσεις και πάλι περαστικά σου.

όπως είπα η "ντουλάπα" είναι μονόλογος που δεν σε περιλαμβάνει...τα υπόλοιπα στο δικό σου μονόλογο και μακριά από την ντουλάπα μου κ?έχεις φίλους για αυτήν την δουλεία...φίλοι που σου εέδωσαν την δική τους θετική ενέργεια σε επίσης μια θετική απάντηση να με χωρίσεις...

Η παγίδα...

Ξυπνάς μουδιασμένος,το ελάχιστο φώς ενός φεγγαριού,μάταια προσπαθεί να αποκαλύψει τον ιδρώτα της τρομακρατημένης παραζάλης σου...Για άλλη μια φορά αναρωτιέσαι πιο θα πρέπει να ειναι το επόμενο βήμα,η υπογραφή της αφετηρίας εκκινησης για ένα αγωνα δρόμου χωρίς τέρμα,χωρίς την μικρή ιδέα του πότε η του γιατί.

Τι σε ξύπνησε,τι σε φόβισε,τι φοβάσαι?...μέρες,στιγμές-αιώνες καταδικάζονται σε ισόβια κάτω απο το πέπλο αυτων των σκέψεων...Μοναχικός ταξιδιώτης ονειροπαλεύεις για την δική σου στερία σε ενα ταξίδι που δεν είναι για σένα,σε ένα ταξίδι που η θάλασσα είναι η συντροφιά σου και οι σκέψεις των αγαπημένων,εκείνων που μένουν πάντα πίσω,σειρήνες στα αυτιά σου.Και ο πόθος τους,ο δαίμονας ,άγγελος σου.

Μπορείς απλα να γυρίσεις πλευρό.ή να κλείσεις τα αυτιά σου,όμως οτι ζητάς κάποιος άλλος το εχει προβλέψει για σένα.Την λενε Μοίρα,και η τέχνη αναγνώρισης της χάθηκε στα σύνορα των νέων χρόνων,την εποχή των πολέμων με τους παλαιούς.

Πολλοί ευσεβείς πιστοί της ανακαλούν το βιβλίο της Μοίρας για καθε δεινό,παραπάτημα η καταστροφή ενός ακέραιου της υπέροχης ζωής τους...

Η Μοίρα λένε πως είναι εκεί για κάθε πράξη,σφάλμα,στιγμή που απλά ειναι θέμα χρόνου η διόρθωση του,η αλλαγή πορείας που αργά η γρήγορα θα κάνεις,τότε που το "γνώθι" συναντά το "σε αυτον",τότε που η Ζωή αγοράζει τα σκήπτρα απο την Μοιρα της ψυχής μας,ένα κομβικό σημείο που μας δίνει πνοή για τα βρεφικά βήματα στο αύριο.

Δεν γνωρίζω τι είναι αυτο που με ώθησε ξανά στο 'Ονομα σου.δεν ξέρω πια νύχτα η Μοίρα έπλεξε τον ιστό σου,όμως σίγουρα το "νέο" σου άρωμα ταιριάζει καλύτερα στο νέο εγώ της επόμενης στιγμής...

Αν και μου είπαν πως το 'Ονομα σου σημαίνει και σηματοδοτεί τον Όλεθρο,έναν απο τους Ατέρμονες που χαθηκαν στην δίνη της ύπαρξης τους,το Όνομα σου αυτή τη φορά μου είπαν πως δεν πηγάζει απο το μητρικό του ήχο...

Σε Λένε ....όπως σε φωνάζουν και αν ήρθες να με καταστρέψεις μπορώ απλά να το χρεώσω στην Μοίρα της παραζάλης των τελευταίων βημάτων...

Σε ευχαριστώ,για την καλημέρα που θα ζήσω αύριο,για ένα όνειρο που πηγάζεο απο την φωτία και η δύναμη της κατακαιει την σκέψη μου...

Στιγμές...

Λένε πως η ευτυχία ειναι στιγμές,εικόνες με υπέροχο φόντο,που θέλει η ψυχή να ζωγραφίζει,εικόνες που αποτελούν το σημείο εκκίνησης της διαπλοκής των γεγονότων,πριν,μετά,αργότερα απο εκείνη την στιγμή,την τότε χρονική περίοδο...

Στιγμές μοναξιάς,αναζητουν την γαλήνη στις στιγμές ευτυχίας...Αναπολούν μεγαλεία,τα καθιστούν σπουδαία και σου χαρίζουν ένα πεπλο θλίψης,χαράς και ίσως λιγακι απο ένα δάκρυ απόγνωσης,στο τέλος των όσων διαδραματίστηκαν στο τέλος της θύμησης...

Σκέψεις,ατελείωτες σκέψεις,άλλοτε καλές και άλλοτε κακές,θλιμένες αλλα και χαρούμενες,όλες τους προσπαθούν να παρουν την θέση τουσ στο μυαλό,ένας ιστός και η φωτία να φαντάζει απειλητική αλλά απούσα...

Τα πρώτα βήματα,κάθε βήμα και πιο δύσκολο,ολοένα και πιο μακρία,κάθε βήμα φαντάζει μια νέα αρχή,αλλά σε εκείνο τον ιστό το θύμα είσαι εσύ,ενώ ο θύτης ίσως και να πλέκει τον νέο ιστό αλλου...ισως και όχι...

Τίποτα δεν φαντάζει ίδιο,πράγματα που ήταν απαγορευμένα και τωρα είνα στην λίστα των ελευθερίων φαινονται να μην σε γεμίζουν...φαίνοντα άχαρα και όμως είναι εκεί για σένα,ζείς το παρόν στα βήματα του παρελθόντος και αυτό το ταξιδάκι φαντάζει γνώριμο και όμως τόσο μοναχικό...

Φοβάσαι να αντικρύσεις την επόμενη μέρα ,φοβάσαι να ανοιχτείσ,φοβάσαι να ξαναγίνεις ένα με τον εαυτό σου,ίσως γιάτι το μισό,ίσως τελικα και ολόκληρο το είναι σου να το δώρισες σε κατι που χάθηκε,η καλύτερα σε κάτι που απλά μετακομισε σε νέα προσφορη γή,ανοιξε τα φτερά του και πεταξε μακριά παίρνωντας μαζι του και τα δικά σου...

Κάθε τραγούδι συνδέεται μαζι σου,η ίσως εσύ να το κάνεις...παραξενος ο έρωτας,τα συναισθηματα του,το άρωμα του,το καταστροφικό του τέλος,η επόμενη μέρα...

Τίποτα δεν θυμίζει αυτο που αγαπήσαμε κάποτε,τίποτα παρα μόνο εκείνες οι στιγμες ευτυχίας που κλέψαμε απο εκείνη την ιστορία...
Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτο που με έκανε να χαίρομαι,να έχει η επόμενη μέρα μια αξία, ένα στόχο,ένα λόγο να πει μία καλημέρα,την προσμονή για αγκαλία...

Τίποτα δεν ειναι το ίδιο,μάτια που αγαπήθηκαν,προσωπάκι φωτεινό,φανταζει ο δαιμονας της ψυχής μου και η γλύκα των ματιών σου η τρικυμία που με θέλει ναυαγό...