Εφτά και Τρία = Δέκα
Δέκα = Ένα + Μηδέν = Ένα.
...Μονάδα...
Η μοναδικότητα για μερικούς είναι ευτυχία.Ένα άπιαστο, επίπονο ,γεμάτο ιδρωτα όνειρο για όσους την κυνηγούν,μία πικρία για όσους την κατέκτησαν γιατί δεν βρήκαν το κάτι που θα τους οδηγήσει στην κατάκτηση του παραπέρα,μια θλίψη για τους φιλόσοφους γιατί η μονάδα δεν αποτελεί μέρος του συνόλου και αποτελεί την αρχή του όρου της μοναξιάς και των παράγωγών της.
Όπως ακριβώς και αυτος ο βασιλιάς...Μοναδικός επιζών της παρτίδας...Μοναξία...
Βασιλίας δίχως βασίλισσα , ενα θνητό πιόνι σε ενα λευκό τετράγωνο,κάθε τετράγωνο και μια επιλογή.
Τα λευκά τετράγωνα απαγορευμένες κινήσεις,τα σκουρα καφέ μοναδικές λύσεις,υπέρτατης μοναξίας και πόνου.
Το σταυροδρόμι μπροστά του,φαντάζει πιο μαύρο από ότι μπορει να φανταστέι και η απόλυτη ακινησία δεν είναι πραγματικά επιλογή,αλλά ένας θάνατος,και αυτος ο βασιλίας θέλει να κινηθέι, θέλει να προχωρήσει,κυνηγημένος μέσα στο μυαλό του,πρεπει να επιλέξει...
...Την επόμενη κίνηση.
Μια κίνηση εμπρός για την επιλογή του "αύριο" συνοδεύεται με τις εφιαλτικές αναμνήσεις του χθές,ενώ η κίνηση στο εχθές δεν υφίσταται...Βλέπεις ,αυτές ήταν οι εντολές-επιλογές της Βασιλισσας,πριν εκείνη φύγει.
Όχι δεν μπορει να γυρίσει πίσω,συγνώμη,κανείς απο τους δύο.
Ο Βασιλιάς ίσα που καταφέρνει να εκτελέσει τις βασικές λειτουργίες με την αναμνηση της θρονιασμένη στην καρδία του,ενώ εκείνη τώρα που δεν αποτελεί πίονι της σχέσης τους, όπως συνήθιζε να νιώθει, απολαμβάνει ξανά τις χαρές της ζωής,χωρίς καν ένα δάκρυ.
Σαν μαγισσα κρατεί τους εφιάλτες και τους δαίμονες του παρελθόντος και του νωπού παρόντος,μακριά της και άλλες φορές τους θυσιάζει σάν δικαιολογίες ενός "Γιατι?" που συνηθίζουν να την ρωτούν οι διάφοροι αυλικοί που συναντά στο διάβα της...
Ξεπουλάει στιγμές και όνειρα κοινά για να αγοράσει στην θέση τους στιγμές φίλιας που την κάνουν να νιώθει όπως τότε όταν πήγαινε σχολείο...που την κάνουν να νιώθει καλά,που την θεοποιούν,στιγμές γέλιου και ευτυχίας με ένα παράθυρο κλειστό στα χρόνια του εχθές ,γυρνώντας την πλάτη και πατώντας Delete στις όποιες γλυκές στιγμές τους...
Ο,τι πονάει έμαθε να το προσφέρει στο βασιλιά,ό,τι θυμάται και χαμογελούσε με αυτο,το μετατρέπει σε όνειρο που δεν υπήρξε ποτά αληθινό,βλέπει την αγάπη σαν ένα παραμύθι που πέταξε οταν του έδωσε ένα ασχημο τέλος...
Το παρελθόν είναι μεγάλο,το μέλλον ξετυλίγεται μέσα απο το κουβάρι του παρελθόντος και ο πόνος;η μοναξιά;η αγάπη; οι ίνες που δημιουργούν την κλωστή ,μια κλωστή με την οποία θα πρέπει να ράψει ο βασιλιάς τις πληγές του...
στισ 7/κάποιου μήνα/του κάποτε <--η γνωριμία ...
3 χρόνια μετά /κάποιου μήνα/του κάποτε <--ο αραβώνας
3χρόνια μετά /κάποιου μηνα/ του '07 <-- ο χωρισμός
Και αν αυτά τα χρόνια στο σύνολο τους μας φαντάζουν 6 ήταν μια ολόκληρη ζωή με άπειρες στιγμές,με δαιδαλώδεις αναμνήσεις,με το άρωμα της βασίλισσας και το χαμόγελο του βασιλία εξηγήστε μου εσείς γιατί εμένα μου κάνει Ένα...
...Μοναξία...
...Η επόμενη μέρα ειναι οτι δεν θα 'θελα να ξημερώσει...
